maandag 28 mei 2012

Zwarte bladzijde

Regelmatig kom ik in de stad een meisje tegen dat stevig gepest werd vroeger bij mij op de basisschool. Ik zeg meisje maar inmiddels is ze een vrouw van bijna 40. Als ik haar zie, probeer ik altijd oogcontact te maken zodat ik heel vriendelijk 'hoi' kan zeggen want ik vind dat ik wat goed te maken heb. Ze heeft me nog nooit een blik waardig gegund.


Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat we precies deden om haar te pesten. Ook weet ik niet wat mijn rol is geweest en of ik überhaupt wel een rol heb gehad. Ik heb haar in ieder geval nooit met haar hoofd in een wc-pot geduwd, besmeurd met hondenpoep of torretjes laten eten. Ik weet alleen dat we haar vies en stom vonden, dat ze geen vriendinnen had (in ieder geval niet bij ons op school) en dat we haar uitlachten als ze weer eens te laat was. Wat we ook wel of niet gedaan hebben, we zijn in ieder geval nooit vriendelijk geweest en hebben haar altijd duidelijk laten merken dat ze vooral nergens bij hoorde. Wat moet zij zich in al die jaren eenzaam hebben gevoeld.

En iedere keer als ik haar tegenkom, voel ik me weer schuldig. Het is inmiddels 25 tot 30 jaar geleden en ik weet niet eens of ze me wel herkent. Misschien heeft ze geen idee dat ik ooit bij haar in de klas heb gezeten. Misschien durft ze mij nog altijd niet aan te kijken. Misschien vindt ze wel dat ze gepest is maar niet door mij of misschien vindt ze me wel de hoofdschuldige, de pester der pesters. Deze vragen spoken door mijn kop als ik haar zie en gaan vergezeld met een uiterst onaangenaam en ongemakkelijk gevoel.

Ook zij moet toen met vragen hebben gezeten. Waarom moeten ze mij hebben? Wat heb ik misdaan? Hoe kan ik dit laten stoppen? En ook haar vragen moeten met een onaangenaam en ongemakkelijk gevoel vergezeld zijn gegaan. Is dit dan haar wraak? Wil ze me, door me te negeren, en ook al is het maar een heel klein beetje en voor heel even, hetzelfde laten voelen als zij zich gevoeld heeft? Het zou kunnen. En het lukt heel aardig. En het allerbelangrijkste: ze heeft groot gelijk. Welk recht heb ik om mijn schuldgevoel kwijt te kunnen raken door een simpel 'hoi'-tje. Dat ik dan kan denken dat ze het me vergeven heeft en zo de zwarte bladzijde uit mijn kinderverleden wit te zien worden. Ze negeert me en zo hoort het ook. Maar het spijt me wel. Oprecht. En ik hoop dat ik ooit het lef heb om dat tegen haar te zeggen als ik haar weer tegenkom.

1 opmerking:

  1. De tijd veranderd voordurend, het is alleen aan jezelf tot hoe ver je mee wilt gaan en waar je blijft hangen.

    Dat is wat mijn oma mij ooit tegen mij zei toen we het hadden over haar vader, ze heeft gelijk.

    BeantwoordenVerwijderen