We hebben Elvis overleefd

Kort geleden was ik exact even oud als Elvis was op zijn sterfdag. Ik rekende dat uit op precies die dag. Te toevallig om te verzinnen, hetgeen bewijst dat het echt zo is. Het was bijna carnaval, en ik kon mijn Elvispak (de Black Pyramid jumpsuit, ze hebben namen en er zijn sites van), schitterend gemaakt door mijn vrouw, weer uit de kast trekken. Elvis loopt als een rode draad door mijn leven. Als jonge tiener was ik al fan. En ook toen ik me door de puberteit worstelde was hij er altijd, als vanzelfsprekend. De rode draad is al een tijdje onaangeroerd. De laatste keer dat ik een concert keek of een plaat opzette, is alweer even geleden. En nu ik ouder ben dan Elvis ooit was, is het de vraag of ik de draad ooit nog weer oppak. Vaak vroeg ik me af wat Elvis deed, toen hij zo oud was als ik. Vanaf nu is het antwoord altijd ‘dood zijn’.

Het mooiste moet nog komen

De singer/songwriter is de vijftig ruim gepasseerd en treedt op voor 16 man in een kroeg hier in mijn stadje. Zijn gage is gelijk aan de opbrengst van de kaartverkoop. Hij rijdt hiervoor twee uur heen en twee uur terug. Zijn ondersteunend muzikant, percussionist, steelt de show. Heel moeilijk is dat niet. De liedjes zijn aardig maar ontberen kippenvelmomenten. Niet één prachtige melodie, niet één echt mooie zin. Twee jaar geleden was hij er ook. Ik had er niets van onthouden. Maar terwijl hij speelde, begreep ik waarom ik eigenlijk niet veel zin had om te gaan.