En dan wordt het
september en tijd voor de oogst. Doe Maar vertelde ons dat de tijd rijp
was. Uit betrouwbare bron wisten we waar de wietteler met de gemakkelijk
bereikbare achtertuin woonde. In de late avond van een vroege septemberdag meer dan een kwart eeuw geleden fietsten
we met z’n drieën over afgelegen wegen richting het drugshof van Eden. Mijn
vrienden zouden snel een paar planten trekken die ik dan in de meegenomen
vuilniszak zou proppen. Het was donker maar nog vroeg genoeg om tijdig terug te
zijn in onze stamkroeg om de ervaring met onze vrienden te delen en de buit,
die ons de winter door moest helpen, te laten zien. We vonden wat we deden goed
noch fout. We deden wat Jantje had moeten doen als hij niet zo’n gehoorzame lafbek
was geweest. Aan een boom, zo vol
geladen, mist men vijf, zes pruimen niet. De zware geur van een weelderige
wiettuin in september zal ik nooit vergeten.
De Marokkaanse chef-kok van het restaurant in Amsterdam probeerde
aan de interviewer de geuren en smaken uit zijn jeugd uit te leggen. Hij wilde
vertellen welk gevoel hij bij zijn oma had, door wie hij liefdevol was
opgevoed en wiens bijzondere gerechten, onder meer schapenkop, de rode draad
vormden van zijn herinneringen aan vroeger. Hij probeerde te vertellen, in een
taal die niet de zijne was, hoe hij, in zijn eigen restaurant, manmoedig de
band met zijn oma en met zijn jeugd in stand hield door die smaken en geuren te
combineren in gerechten voor fijnproevers. ‘Als ik een schapenkop zie, denk ik
aan mijn oma’, zei hij. De Wereld Draait Door reduceerde de woorden tot een
lachmomentje in de blooperminuutjes halverwege het programma.
Woorden zijn hun betekenis aan het verliezen. Ervaringen
worden vlak na de gebeurtenis als zure, onrijpe vruchten verwerkt in tweets,
posts, columns en blogs. Steeds zwaardere, maar al lang doodgegooide woorden
zijn de tandeloze munitie in de eeuwige loopgravenoorlog van het debat. Hoe
harder men schreeuwt, hoe dover de vijand. En schreeuw je niet mee, dan ben je
kanonnenvoer in de duizend-woorden-per-minuutshow van Matthijs van Nieuwkerk.
Alles verliep vlekkeloos. Mijn vrienden hadden in luttele
seconden wat planten losgetrokken die ik in de vuilniszak deed. Toen we de buit
binnen hadden en als dieven in de nacht wilden vertrekken, vloog de deur open
en een woedende man stormde schreeuwend naar buiten. Een wilde achtervolging
met fietsen, auto’s, koplampen, sloten en de schreeuwende wietteler volgde. Om
ons hachje te redden moesten we het ultieme offer brengen; de vuilniszak. Terug
in de moederschoot van onze stamkroeg spraken we af nooit over het gebeurde te
spreken. In deze zelfgekozen omerta konden we alle drie op zoek naar onze eigen
moraal, kon de gebeurtenis rijpen tot ons eigen verhaal. Zonder woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten