Het dagboekje ligt soms weken onaangeraakt onder de
koffietafel. Terwijl mijn dochter zich razendsnel ontwikkelt, vergeet ik op te
schrijven wat ze doet en zegt. Deze week: ‘Mama weg, jammer, mama lief’. Maar ook:
de armen over elkaar gooiend, met haar booste blik, nadat ik het schilmesje heb
afgepakt: ‘Mes van mij! Mes van Izzy!’ Of hoe ze acteert dat ze moe is, zodat
ik haar naar boven breng waarna ze hoopt met haar speen weer naar beneden te
komen. (‘Nee, speen blijft boven. Wil je weer naar beneden?’ ‘Jahaa. Peen mee,
peen mee’) Nu weet ik het nog. Over een paar weken ben ik het kwijt. Het is
simpelweg te veel om te onthouden. Ik neem mezelf voor vaker te schrijven, en dat
voornemen deel ik dan met het boekje. Later, als ze, wie weet, kinderen krijgt,
geef ik het haar. Ze zal aan de intervallen zien dat ik een lapzwans ben, ze
zal te veel nooit weten, want we vergeten. Zo gaat dat.
dinsdag 7 maart 2017
donderdag 2 maart 2017
Schiermonnikoog
Nederland is het Schiermonnikoog van Europa in het
verkiezingsjaar 2017, een eerste indicatie voor de richting die het oude
continent in de eerste helft van de 21ste eeuw op gaat. De
peilingen, Trump en de Brexit, laten winst voor de boosmensen en verlies voor
de deugmensen zien. Voor iedereen staat er veel op het spel dus is iedereen
bang. De boosmensen vinden hoop in Wilders, de deugmensen in kleine aanwijzingen
dat het allemaal wel meevalt; een milde toespraak van Trump, een brief van
Nederlandse artsen met Turkse achtergrond die uitspraken van Kuzu moeten
ontkrachten, alles kan zo’n aanwijzing zijn maar niets is het.
Abonneren op:
Posts (Atom)