tag:blogger.com,1999:blog-89249900415634619502024-01-24T03:27:25.620-08:00Ivar GierveldBlogs en columns
Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-70703244017794301502024-01-17T00:42:00.000-08:002024-01-17T06:03:19.648-08:00Mooie gekken!<i><span style="color: #2b00fe;">Groenlose Gids, januari '24<br />
</span></i><p class="MsoNormal">Ik ben belangrijk noch vermogend. Toch had ik kaartjes voor
de VIP-buutavond. Geluk. Ik moest er toch al zijn omdat vaders en moeders van
de danseresjes in rood en wit de eer hebben hun dochters door het middenpad
naar voren te dragen. Dat doen we alle buutavonden. Verplichtingen worden
afgezegd, diensten geruild, strikjes gekocht, oppassen geregeld. Maar we zijn
er. En met plezier. Iedere dag twee uur lang voor 30 seconden draagwerk. Een
half minuutje waarin, hoog in de lucht, onze dochters kunnen shinen. Hoewel we
praktisch onzichtbaar zijn doen we dat uniform gekleed. Zoals kelners gekleed
zijn. Om verwarring met de hardwerkende bediening te voorkomen moest ik me na
de eerste keer dus snel omkleden. Zwarte pantalon en witte blouse uit,
vlinderstrikje af, gewone broek en trui aan, naar m’n plek, zitten, bier
drinken en genieten.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Dat lukte goed. Niet alleen wisten de kelners met verse
biertjes naast halfvolle glazen de aanwezigen aan te sporen snel in de stemming
te komen, ook inhoudelijk was de avond van hoog niveau. Leuke technische
vondsten, indrukwekkende dansoptredens en ander spektakel wisselden elkaar in
rap tempo af. De organisatie was perfect, Groenlo barst van het talent en
iedereen wil het zien. Een zevende buutavond ligt in het verschiet. Daar mag
nog meer op gedronken worden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De buuts zelf waren ook goed, vaak steengoed. De
plaatselijke middenstand kreeg er genadeloos van langs, er waren geestige
persoonlijke anekdotes en geniale woordgrappen. En ach, dat er in een buut verschillende
subgroepen uit de samenleving nogal achteloos op één hoop gegooid werden om
daar dan wat clichématige grappen over te maken die kwetsend kunnen zijn, is
misschien een kwestie van smaak. En dat er soms stadsgenoten belachelijk gemaakt
werden, uitgescholden bijna, zonder dat te koppelen aan een grap of situatie
die dat op een of andere manier rechtvaardigt, was hooguit een smetje op een
verder wervelende show. Het zouden puntjes kunnen zijn voor de evaluatie.
Puntjes op de i. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De organisatie vond echter andere puntjes op de i. Drie
dochterdragers hadden de euvele moed gehad een zwarte spijkerbroek te dragen in
plaats van een zwarte pantalon. Anderen droegen bruine schoenen, geen zwarte. En
dat deed, aldus de organisatie, toch ernstige afbreuk aan de hele opkomst. Het zou
een grapje kunnen zijn omdat het publiek toch alleen maar hoofden zag met een
meisje erboven. Of zelfs lichtvoetige zelfspot over het feit dat de vereniging
zichzelf wel heel serieus neemt. Maar dat was het niet. Het was bittere ernst.
Eenheid moest er zijn. Van top tot teen. Ons werd dringend verzocht onze
zaakjes op dag twee wel op orde te hebben.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Klein bier natuurlijk. We moeten vooral trots zijn op wat de
vereniging met zo veel vrijwilligers allemaal voor elkaar bokst. Maar die veren
worden al uitbundig op elkaars steken en in andere plekken gestoken. En
terecht. Toch zou een beetje zelfrelativering en zelfspot niet verkeerd zijn. Dat
sommige Grollenaren tijdens de buutavonden maar beter geen lange tenen kunnen hebben,
is ook dit jaar weer duidelijk geworden. Misschien moeten de steken de lengte
van hun eigen tenen nu maar eens laten meten. Talent genoeg om dat te doen. Het
is tijd voor een ongecensureerde Knunnekesroast. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En een prinses natuurlijk. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Allemaal volgend jaar.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p> </p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-82927188849956402122024-01-17T00:40:00.000-08:002024-01-17T06:04:36.456-08:00Donkere dagen<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, december '23</span></i></p><p class="MsoNormal">Het zijn de donkere dagen voor Kerstmis. Lichtpuntjes zie ik
nauwelijks. Nog geen maand geleden hebben we een uitgesproken antidemocraat op
het schild gehesen. Een flinke groep rodepotloodhooligans die al jaren van hype
naar hype springt, heeft voor de zoveelste keer voor een politieke aardverschuiving
gezorgd. Omdat deze groep de waan van de dag bepaalt, wordt ze uiterst serieus
genomen. Het zijn de ‘bezorgde burgers’ die zich ‘verweesd’ voelen. De
realiteit is dat ze kicken op de ophef en de rest te lamlendig is om zich er
druk over te maken.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De gevierde man was deze keer dus de nestor van de Tweede
Kamer. De man die al bijna twintig jaar bewijst geen interesse te hebben in
echte problemen, geen respect te hebben voor minderheden en voor de fundamenten
van een democratische samenleving: de rechterlijke macht, het parlement, de
journalistiek en het onderwijs. Bovendien is zijn tweede man benoemd tot
voorzitter van wat hij het nepparlement noemde. Inderdaad, door de leden van dat
parlement zelf. Je hoeft geen Alanis Morisette te heten om daar de ironie van
in te zien.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ook de onmogelijke motie over de spreidingswet waarmee de
leidster van de voormalig machtspartij kwam, stemt niet vrolijk. Je zou kunnen
denken dat de man die met een leeg programma twintig zetels won in woede zou
ontsteken over dit bestuurlijke gedrocht. Zuiverheid van bestuur was immers
zijn claim to fame. Niets was minder waar. Hij ondertekende de motie gewoon. De
bestuurlijke moraalridder bleek een ordinaire opportunist. Aangezien het
simplistische waanidee van immigratiebeperking als oplossing voor al onze
problemen de kern zal moeten vormen van een nieuw regeerakkoord, en de echte
onderkant van de samenleving dus weer het nakijken gaat hebben, moet de ellende
in Ter Apel natuurlijk wel een tijdje goed zichtbaar blijven. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Voorbij de navelstaarderij van ons kikkerlandje is het al niet
veel beter. Genocide in Gaza, afbrokkelende steun voor Oekraïne ten faveure van
een dictator, tevens goede vriend van onze aanstaande premier. Aan de andere
kant van de oceaan werkt een seniele clown met succes aan zijn gepauzeerde herverkiezing.
Vanaf dag één zal dan project 2025 in werking treden; een goed voorbereid plan van
de Republikeinen om het gidsland van weleer terug te voeren naar het verleden
en een autocratische christofascistische staat te creëren met alle gevolgen van
dien voor de rest van wat nu nog het vrije westen is. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Genoeg om over te somberen deze kerst. De maatschappelijke
oververhitting die de ondergang van de vrije mens in werking heeft gezet gaat
sneller dan de natuurlijke oververhitting die het einde van de mensheid
inluidt. Het leven gaat over lijden maar dit lijden overleven we niet. Pathetisch
en overtrokken? Misschien. Ik hoop het. Maar laten we er toch maar een extra
fijn en liefdevol kerstfeest van maken. Kijk jezelf aan in de spiegel en vraag
je af of dit is wie je wil zijn. En doe dan wat goeds voor een ander. Want de
heilige boeken van de joden en moslims zeggen het: wie één mens redt, redt de
hele mensheid. Als we dat doen, zijn er misschien toch nog lichtpuntjes. Met
dank aan het jodendom en de islam. Valt alles dus toch nog mee.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-75694792803606104792024-01-17T00:39:00.000-08:002024-01-17T06:05:16.377-08:00Stap naar voren<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, november '23</span></i></p>
<p class="MsoNormal">In de afgelopen weken heb ik de tv-debatten gemeden. Ik had
geen zin in de leugens, in de drogredeneringen, in de persoonlijke aanvallen. Ook
de kwebbelshows over de debatten heb ik zoveel mogelijk aan me voorbij laten
gaan. Ik wilde niet horen hoe de voorgekauwde en uitgemolken oneliners van
politici geanalyseerd en de nieuwste peilingen geduid werden.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Liever kijk ik het Sinterklaasjournaal. Ik weet nu alles
over het vergeten grote boek en de geheimzinnige kist. Iedere dag zie ik mijn
kinderen ademloos de avonturen van Sint en zijn roetveegpieten volgen. En
iedere dag wordt het me duidelijker hoe snel je met verbazing naar rare gewoontes
uit het verleden kijkt als je maar je een stap naar voren durft te doen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Je zou er bijna hoopvol van worden. Gelukkig bracht het
prinsenbal me terug in de realiteit. Ik had gehoopt dat de jonge generatie eindelijk
zou krijgen wat ze zelf al lang normaal vond. Ik dacht in de zaal zelfs die
buzz waar te nemen. Dat gevoel dat het deze keer echt zou gebeuren. Dat er een
stap naar voren zou worden gedaan die ervoor zorgde dat je volgend jaar al niet
meer zou begrijpen waar toch al die jaren zo moeilijk over was gedaan. De
jonkvrouw zou uitgroeien tot prinses. Het bleek ijdele hoop. Natuurlijk.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Helemaal ontsnappen aan de verkiezingsgekte kon ik toch niet.
Een stuitend cynische campagne met oranje verkiezingsposters over ‘een frisse
start’ en spotjes met ‘gewone mensen’ - mogelijk gemaakt door de quote 500 -
vlogen je immers om de oren. Samen met de Putinversteher, met wie ze een innige
formatietango danst, had deze machtspartij met succes immigranten de schuld
gegeven van de door haarzelf veroorzaakte woningnood. Het politieke spectrum
dat al decennia buitenspel staat, kreeg de schuld van al het andere wat er mis
is in dit land. Het kan niet anders of we zitten na vandaag gewoon weer opgescheept
met nog meer oerconservatieve politici, en de bijbehorende lobbygroepen, die
elkaar snel gaan vinden in een nieuw kabinet. Oude wijn, nieuwe zakken.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Iedereen gunt zijn kinderen een aarde om op te leven en een
huis om in te wonen. De meeste mensen zijn boos op de vervuilende staalmakers
en olieverkopers. Bijna iedereen kent wel een mantelzorger die steeds verder
gebukt gaat onder de toenemende druk, of iemand die een broos levenspad
bewandelt of onverwacht een vangnet nodig heeft. Maar velen zijn te egoïstisch,
te verwend, te opstandig of gewoon te ongeïnteresseerd om de keuzes te maken
die daarbij horen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">We dansen de polonaise achteruit. Biertje in de hand, met onze
rug naar de toekomst. Of we op tijd omdraaien en een stap naar voren durven
doen, is afwachten. Onze democratie en onze leefwereld brokkelen immers in rap
tempo af. Het maakt ook niet uit. Ieder volk krijgt de leiders die het
verdient. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><br /><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-76322796743885450632024-01-17T00:36:00.000-08:002024-01-17T06:05:46.005-08:00Sterk<p><span style="color: #2b00fe;"><i> Groenlose Gids, oktober '23</i></span></p>
<p class="MsoNormal">Ik hoorde sirenes. De angsthaas in mij hoefde nu eens niet
na te gaan of mijn geliefden veilig waren omdat ik al wist dat achterin deze
ambulance mijn dochter lag. Vijf minuten eerder had mijn vrouw gebeld met de
mededeling dat op de scans een schedelbreuk met bloeding te zien was. Met
turnen had ze een ongelukkige, hoge val op de harde grond gemaakt. En omdat de
artsen in Winterswijk niet konden zien of de bloeding was gestopt, moest ze met
spoed naar de plek waar ze haar, in geval van nood, konden helpen; Nijmegen.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het was de dag van de Marianumreünie. Een uurtje later
zouden mijn vrienden van toen en nog steeds bij mij komen om alvast wat
herinneringen op te halen en in te drinken. Niet dus. Geen tijd het verleden op
te rakelen, het heden had me nodig. ‘Rij rustig, en let op’, sprak ik mezelf in
de auto vermanend toe. Ik stelde me voor hoe ergens, ver voor mij, de ambulance
zich met gierende banden een weg slalomde over de Pleijroute terwijl achterin
onze dochter vocht voor haar leven. En hoe ze, eenmaal in het ziekenhuis, de
operatiekamer binnen werd geracet, terwijl chirurgen en assistenten elkaar
bevelen toeschreeuwden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Niets van dat alles. Er heerste serene rust en ontspanning in
haar kamer. Tranen van opluchting over mijn wangen. ‘Je hoeft niet te huilen,
papa.’ Ze omhelsde en troostte me en vertelde over de geweldige ambulancerit. Ze
had haar situatie goed begrepen en legde me, samen met mijn vrouw en de
kinderneuroloog uit dat de komende 24 uur belangrijk waren en dat ze haar goed
in de gaten gingen houden. Terwijl ik uur na uur obsessief naar haar monitor
loerde, onderging mijn dochter de periodieke testen vrolijk en geïnteresseerd. Terwijl
ik heel hard niet probeerde te denken aan scenario’s waarin er plotseling
alarmbellen afgingen, vond zij in de verpleegsters beste vriendinnen voor één
dag en in de kinderverpleegkunde haar roeping voor de toekomst. In deze
omgekeerde wereld stelde ze vooral ons gerust.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Toen de kinderneuroloog de volgende dag kwam vertellen dat
een operatie echt niet meer nodig was, maar dat ze nog wel zes weken extra voorzichtig
moest zijn, zagen we hoe groot onze kleine meid zich had gehouden. Tranen van
opluchting over haar wangen. ‘Je mag huilen, dochter’. We omhelsden haar. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Een voor-de-zekerheidsdag later reden we met z’n drieën naar
huis zoals we ruim acht jaar eerder met haar, toen nog geen dag oud, naar huis
reden; voorzichtig en plotseling doordrongen van een auto vol kwetsbaarheid. Hoe
nu verder? We moesten er niet aan denken haar weer te laten rennen, fietsen en sporten.
‘Mag ik zaterdag alvast weer bij turnen kijken?’, klonk het achter ons. ‘Nee!’,
schreeuwden we stil. ‘Natuurlijk’, zeiden we zacht. Nu lag de kwetsbaarheid ook
bij ons, vooral bij ons. Zij was boven alles sterk. Mijn God, wat is ze sterk.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><br /><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-63399105802162122942024-01-17T00:35:00.000-08:002024-01-17T06:06:02.839-08:00Zonnepanelen<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, september '23</span></i></p>
<p class="MsoNormal">We kregen zonnepanelen. Eindelijk. Natuurlijk wist ik best
dat het steentje dat we zo probeerden bij te dragen weer zou leiden tot een enorme
afvalberg van afgeschreven panelen. En natuurlijk wist ik ook dat het steentje eigenlijk
water was dat naar de zee gedragen werd zolang beleidsmakers de echte
vervuilers maar bleven subsidiëren – go Extinction Rebellion - maar onze
energierekening mocht best wat omlaag.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Twee vriendelijke en spraakzame Poolse broers kwamen ze
leggen. Ze waren geheelonthouders, wist ik na drie minuten. Het eerste
vooroordeel over Poolse arbeiders was alvast uit de weg geruimd. Bovendien
hoefde ik m’n Duits niet af te stoffen want ze spraken perfect Engels. Ze waren
begonnen aan de derde week van hun cyclus. Drie weken werkleven in de
Achterhoek, één week gezinsleven in Polen. Vrijdag gingen ze dus weer naar
huis. Ze konden niet wachten hun vrouw en kinderen weer te zien. We kenden
elkaar nu vijf minuten. In Polen hadden ze hun eigen zonnepanelenbedrijf waar
ooit twintig man in dienst waren maar waar ze nu nog maar de salarissen van
negen personeelsleden konden betalen omdat de Poolse regering er alles aan deed
de energietransitie in eigen land en in Europa te dwarsbomen. Tien minuten. Ze
hielden van hun familie en van hun land. Maar niet van hun regering. De hele Poolse,
Nederlandse en Europese politiek werd besproken.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">PiS, de conservatieve machtspartij in Polen, maakt van
asielzoekers vlak voor een belangrijke parlementsverkiezing moordende en
verkrachtende monsters om zo stemmen te trekken, wisten de broers me te
vertellen. Maar de partij stond wel toe, dat arbeidsmigranten, vaak tegen
betaling aan corrupte ambtenaren in Polen aan het werk konden. Niet goed, aldus
de broers. Een grotere doorn in hun oog waren Oekraïners die vanuit het
relatief veilige westen van het land misbruik kwamen maken van de Poolse
voorzieningen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik wist niet of dat waar was. Het deed me wel denken aan de
leugenmachine omtrent vluchtelingen die in Nederland, in de aanloop naar 22
november, op volle toeren draait. Zo heeft onderzoek aangetoond dat het
toelaten van asielzoekers geen aanzuigende werking heeft, wat onze eigen
conservatieve machtspartij ook beweert. Bovendien bestaat bijna de volledige
immigratie in Nederland, meer dan 90 procent, uit arbeidsmigranten voor wie we de
deuren juist wagenwijd open houden omdat zij het werk doen waarvoor wij, hardwerkende
Nederlanders, onze neus ophalen. Maar goed, de knorrende onderbuik moet gevoed.
Het liefst met feitenvrije zoethoudertjes. Alles voor het rode potlood in het
juiste vakje; alles voor de status quo. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Een half uurtje en een paar kopjes koffie later waren de
broers en ik het erover eens dat we het niet overal over eens waren. Maar ook
dat het overal anders was maar toch hetzelfde; dat onmachtige machtspolitici ons
bleven voeren met lege calorieën om maar in het zadel te blijven. En dat het er
voor onze kinderen niet goed uitzag. Nu konden ze van mij het dak op. Mijn
steentje moest nodig naar de zee. Geen tijd voor wanhopige apathie, geen tijd
voor hoopvolle gesprekken. Er werd al te veel gepraat. Tijd voor actie. Go
Extinction Rebellion. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-42115983959203630012024-01-17T00:33:00.000-08:002024-01-17T06:06:23.020-08:00Kamp<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, augustus '23</span></i></p><p>
</p><p class="MsoNormal">Op weg naar huis van haar gymkamp zat mijn dochter naast me
in de auto zwijgend voor zich uit te staren. Ik zag dat ze van alles had
meegemaakt maar ze kwam niet verder dan een schor: ‘Het was fantastisch’. Ze
had geen zin om te praten en de knollen waren op. Logisch ook, want ze had
ongetwijfeld twee keer genachtbraakt en overdag had de leiding voor een intensief
programma gezorgd. <span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Ook ik was een paar nachten weggeweest. Na jaren van
vruchteloos agenda’s vergelijken, was het mij, mijn broers en mijn moeder
gelukt; we brachten een regenachtig weekend door in een B&B in Deventer. Daar
deden we niet veel. We gingen naar buiten om te eten en verder dronken we, kaartten
we, en praatten we. Mijn moeder was, zoals altijd, trots op haar zonen. En wij
voelden ons gezegend dat onze moeder op haar leeftijd nog zo vol in het leven
stond. Het Spaanse leven, dat wel. Ze zag ons dus veel minder dan haar lief was.
Ze miste ons en dat ze ouder werd vervulde haar van weemoed met een toefje
doodsangst. Dat ze nu een zoon van 50 had, wilde er bij haar bovendien niet in.
Onze levens die, hoewel innig verweven, behoorlijk uit elkaar liepen, kwamen
voor twee nachten weer samen. Zo werd er gelachen en gehuild en was het een
B&B vol liefde. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het was niet het eerste kamp van mijn dochter. Aan het begin
van de zomer was ze met de scouting al twee nachten van huis geweest. Dus voor
de tweede keer in een paar weken hadden we haar nieuwe luchtbed, nieuwe
slaapzak, haar eigen kussen en een tas vol kleren achter in de auto gegooid. En
niet te vergeten haar trouwste vriend, beer. En ook nu zou ze met vriendjes en
vriendinnetjes weer avonturen beleven waar wij geen weet van hadden of waar we
hooguit summier wat over zouden horen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Toen we thuis kwamen en ik de auto parkeerde, keek ik stiekem
naar haar. Ze zag er bleek uit en moe. Maar ook groot en zelfstandig. Een eigen
wil, een eigen karakter en steeds meer een eigen leven. Ik was trots maar ook een
tikje weemoedig. Het tempo waarin ik haar los moest laten lag nu al veel hoger
dan mijn vaderhart aankon. Nu wilde ze nog voor altijd bij ons wonen maar voor
je het wist moest ik het doen met een weekendje kaarten in een B&B. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Voordat ze uitstapte, pakte ze beer en keek ze ook naar mij.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>‘Papa…’<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i>‘Ja, schat?’’<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i>‘Ik heb je gemist.’<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><br /><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-38384933583850169642024-01-17T00:32:00.000-08:002024-01-17T06:06:45.320-08:00Komkommertijd<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, juli '23</span></i></p><p>
</p><p class="MsoNormal">Het is komkommertijd. Terwijl wij op vakantie waren heeft
mijn vader onze komkommerplantjes de liefde en verzorging gegeven die ze nodig
hadden. De tomatenplantjes trouwens ook. En daar plukken we nu de heerlijke vruchten
van.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De zomer in Nederland doet goed zijn best om er een
niks-aan-de-handperiode van te maken. Het weer is zoals ik het ken uit mijn
jeugd. De temperatuur en neerslag zitten precies op het gemiddelde van de
laatste decennia van de vorige eeuw. Als de zon schijnt is het heerlijk in de
tuin en als het regent is het heerlijk voor de tuin. Als je niet beter zou
weten, is er echt niks aan de hand.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Deze melancholische zomerbubbel kwam heel even in gevaar. Ik
had nog een kaartje nodig voor de Zwarte Cross en ik bracht sinds lange tijd
weer een bezoek aan het riool dat ooit Twitter heette maar daar nu een kruis
doorheen heeft gezet. Mijn oproepje om een kaartje te vinden leidde ertoe dat
ik werd verleid om te scrollen. Dat had ik beter niet kunnen doen. De ellende,
de complotten en de waanzin grepen me, dankzij verder aangescherpte en
polariserende algoritmes van de megalomane miljardair Musk, binnen no time bij
de keel. De Zwarte Cross zelf bracht redding: ik kon terug naar mijn
zomerbubbel. Het kaartje kregen we van een vriendin.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dus voor nu weet ik niet beter. Ik maak mijn wereld klein.
Gezin, familie en vrienden. Veel meer hoeft het voorlopig niet te worden. Alle
tijd nemen dus voor wat sowieso prioriteit moet zijn. De rest kan wachten. De
echte wereld zal, in al zijn lelijkheid, vanzelf weer binnen stormen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Natuurlijk weet ik best dat Zuid-Europa gebukt ging onder een
verzengende hitte en vernietigende branden. Ook is mij bekend dat er
hagelstenen zo groot als tennisballen vielen en de uitgedroogde grond de
plotselinge heftige regenval niet aankon met modderstromen tot gevolg. Dit
natuurgeweld door de klimaatcatastrofe had immers directe invloed op onze arme
Nederlandse toeristen in Zuid-Europa. Dus was het nieuws. Maar ik laat het van
me afglijden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ook denk ik nog even niet na over de vraag hoe het nu, een
paar maanden nadat ik op de muur knalde, werkelijk met mijn mentale gezondheid
is. De afspraak met de psycholoog staat en de schooldeuren gaan wel weer open.
Ik kom er vanzelf achter. En hoe conservatief Nederland wordt na 22 november?
Er is genoeg te kiezen voor de fascisten en complotdenkers, voor de
uitgesproken en de onderbuikracisten, voor de ontkenners, de struisvogels, en
de egoïsten. Maar we zien het allemaal vanzelf wel.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu ga ik een komkommer plukken en een paar tomaten. Daarna
lunchen met mijn vrouw. Een natte lunch. Met regen en een wijntje. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><br /><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-75654175912348705892024-01-17T00:30:00.000-08:002024-01-17T06:06:59.530-08:00De muur<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, juli '23</span></i></p><p>
</p><p class="MsoNormal">Mijn Abrahamfeest had ik noodgedwongen afgelast. Ik was op
een muur geknald. Misschien had ik het kunnen zien aankomen, of misschien had
ik het móeten zien aankomen. Ik had al tijden een kort lontje, reageerde dat
thuis af, sliep slecht, mijn tinnitus had de volumeknop goed opengedraaid en op
mijn werk kon ik niet verder vooruit denken dan een paar uur, hooguit een dag. Ik
had geen overzicht meer en geen controle over de dingen die moesten gebeuren. De
ballen die ik hoog moest houden, vielen steeds vaker. Toch had ik gedacht dat
ik de zomervakantie nog wel kon halen. Ik had een goed ontwikkelde automatische
piloot en die zou me veilig op de landingsbaan van de zomervakantie brengen. Nog
een paar weekjes doortrekken en dan op adem komen.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Je kon het nauwelijks een druppel noemen toen er twee
leerlingen aan mijn bureau stonden met een simpele vraag waarvoor een kort
mailtje genoeg was om die vraag beantwoord te krijgen. Toch was dat het moment
dat de emmer overliep; dat de stuwdam, die steeds net wat verder scheurde, het
plotseling begaf. Ik werd duizelig, begon te hyperventileren, raakte in paniek
en wist op de tast nog net naar huis <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>te
komen. In de dagen die volgden realiseerde ik me dat ik wat meer nodig had dan
een paar daagjes rust. Gelukkig heb ik geweldige collega’s die me veel werk uit
handen namen zodat ik alleen nog maar wat puntjes op i hoefde te zetten. Ik
sliep, huilde, had overal pijn, wilde eigenlijk niet naar buiten en als ik al
even op school kwam, moest ik dat bekopen met een knallende koppijn. En feest
wilde ik al helemaal niet vieren.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het was niet de eerste keer dat ik in aanraking kwam met de
muur. Een kleine twintig jaar geleden was de knal nog veel harder. Gelukkig
maar. Want toen deed ik er twee jaar over om weer helemaal terug te komen. Twee
jaar, waarvan de eerste maanden een hel waren. Maanden waarin ik geen licht zag,
op geen enkele manier. Maar de tijd bracht ook het licht terug. Ik moest
hoognodig lessen leren over mezelf. Ik moest antwoorden vinden op de vragen die
zich opdrongen. Waarom kon ik moeilijk ‘nee’ zeggen? Waarom kon ik emotioneel
geen afstand nemen? En hoe kon ik ervoor zorgen dat ik mijn liefde voor mijn
werk kon bewaren zonder mezelf te verliezen? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik vond de antwoorden en heb ze lang onthouden. Maar ik had
ze ook steeds minder nodig en inmiddels lagen ze stof te vangen. Ik had wel
door dat ik in mijn reserves tastte maar ik negeerde de waarschuwingen. En toen
gebeurde wat ik nooit meer had willen meemaken. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu is het tijd om de ooit geleerde lessen af te stoffen en
te updaten voor de tijd en de leeftijd. Dat gaat me zeker geen twee jaar
kosten. Ik zie al regelmatig licht en de vakantie lonkt. Mijn gezin is een
wondermedicijn en de biertjes met vrienden smaken me alweer. De muur brokkelt een
klein beetje af. En dat feest gaan we vieren. Maar nu nog even niet. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><br /><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-6616253491670818542024-01-17T00:23:00.000-08:002024-01-17T06:07:14.982-08:00Niemandstijd<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Groenlose Gids, juni '23</span></i></p><p>
</p><p class="MsoNormal">Het grote wachten is begonnen. Waar de weken voor de eindexamens
de tijd was waarin het moest gebeuren, tijd die je nooit meer terug zou krijgen
als je die niet nuttig besteedde, is er nu de niemandstijd die, als je er niks
leuks mee doet, zal verdwijnen in de vergetelheid. Vandaar dat veel
eindexamenkandidaten de periode tussen het laatste examen en de examenuitslag
te baat nemen om alle remmen los te gooien in een zonnig buitenland. Beter een
onvergetelijke vakantie dan thuis wachten op 14 juni, de dag des oordeels. Dus
terwijl de eindexamenjongeren uit Nederland zich aan de Spaanse Costa’s laven
aan de Campari Spritzen, Calimocho’s en elkaar, werk ik me uit de naad om dat oordeel
tijdig te kunnen vellen.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Een hels karwei waarbij ik eigenlijk niets anders aan mijn
hoofd kan hebben. Geen schoolreünie die georganiseerd moet worden, geen heerlijke
lenteweekenden met zomerse beloften en vrienden, geen columns die geschreven
moeten worden, geen verjaardagen van kinderen waardoor er kostbare nakijkuren verdwijnen
en al helemaal niet het gedoe dat komt kijken bij de organisatie van mijn eigen
feestje ter ere van het feit dat ik erachter ga komen waar Abraham de mosterd
haalt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">We worden allemaal 50 dit jaar, ik en mijn vrienden van ooit
en nog steeds. We zien elkaar nu dus met enige regelmaat. Met deze groep heb ik
de onvergetelijke vakanties gevierd en de onvergetelijke avonturen beleefd. Met
hen deed ik waar ik mijn kinderen voor zou willen behoeden maar die me ook
maken wie ik ben. En hoe belangrijk het onvergetelijke is, wordt steeds
duidelijker. Omdat er steeds minder toekomst over is om je hoop op te vestigen,
worden herinneringen belangrijker. Gesprekken gaan vaker over hoe het ooit was
en iets minder vaak over wat er nog komt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Hoe ouder we worden, hoe sneller het leven voorbijtrekt. Onze
kinderjaren duurden een eeuwigheid, onze grotemensenjaren denderen voort. Je
tijd bestaat niet uit het aantal rotaties dat de aarde tijdens je leven maakt. Je
tijd bestaat uit het aantal antwoorden dat je kunt geven op de vraag wat je
ervaren hebt, wat je gevormd heeft en veranderd. Je tijd bestaat uit alles
waarop je terug kunt kijken met trots en uit alle fouten die nooit meer goed te
maken zijn. De rotaties tussen de ervaringen die herinneringen worden,
vervallen. Ze doen niet meer mee en verdrinken in de zee van verloren tijd. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Daarom gaat het snel. De dagen, weken en maanden die lijken
op de vorige zijn verdronken. Dat was de tijd waarin je alleen maar ouder bent
geworden maar niet wijzer. Net als de tijd die je nooit meer terugkrijgt toen
je dat boek niet ging lezen maar wezenloos bleef scrollen, toen je dat
spannende gesprek niet aanging en bleef zwijgen, de tijd waarin je wel boos was
maar niet verder kwam dan mopperen. En de tijd waar je het feest niet vierde
omdat het organiseren zo’n gedoe was. Het werd allemaal niemandstijd.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dus is het tijd voor een feestje. Niet alleen om
herinneringen op te halen maar ook om nieuwe ervaringen op te doen. Tijd om de
aarde even stil te zetten en er iets onvergetelijks van te maken.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar, terwijl mijn leerlingen druk zijn met het maken van
herinneringen, met het uitdrijven van de niemandstijd, ga ik nog snel een paar van
hun examens nakijken. Het is al laat. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De tijd vliegt.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-57763292963100522562024-01-17T00:21:00.000-08:002024-01-17T06:07:48.527-08:00Proost!<p><i><span style="color: #2b00fe;">Deze column verscheen in mei '23 in de Groenlose Gids. Een eindelijk goedgekeurd plan om een nieuwe sporthal te bouwen werd alsnog tegengehouden.</span></i></p><p>
</p><p class="MsoNormal">Als het aan de wethouder lag, had deze raadsvergadering een
einde gemaakt aan het gesteggel over de sporthal. Dan kon begonnen worden met
datgene wat zijn partij altijd zo hoog in het vaandel heeft: bouwen, bouwen,
bouwen. En het zou ook nog eens ten goede komen aan onze jeugd: scholieren en
jonge sporters. Oké, er waren wat financiële kinken in kabels gekomen. Maar goed,
alles wordt duurder en juist dan houdt de politiek de rug recht en zorgt ervoor
dat er niet gehakt wordt in het fundament van een gezonde jeugd: een goede school
en goede sportfaciliteiten. Dat sommige zaalsportverenigingen in die gestegen
kosten hun kans schoon zagen om in opstand te komen, was vervelend. Dat zij
graag in de versleten hal wilden blijven, met het belendende café, waarvoor de
term ‘sportboulevard’ uit de hoge hoed was getoverd, kon toch niet voor verder uitstel
van de plannen zorgen.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">De infrastructuur bij de nieuw te bouwen hal was immers al
aangelegd, de begroting goedgekeurd. Bovendien kon het opwaarderen en de
exploitatie van de versleten hal met het belendende café uitstekend een
onderwerp van gesprek zijn voor de toekomst maar de aanleg van de nieuwe hal
kon na vanavond toch eindelijk beginnen. Immers, ook een gerenoveerde hal
voldeed niet aan wetten, voorschriften en adviezen voor scholen. En de
scholieren hadden al jaren les in een gymzaaltje dat gestut was om het inzakken
van de vloer te voorkomen. Een zaaltje met afgekeurde wandrekken, stinkend
sanitair, een zaaltje waar de getekende piemels en andere muurkunst van huidige
vijftigers nog in de kleedkamers te vinden was. Dat dit zaaltje nog gebruikt
werd, niet alleen als gymzaal voor scholieren maar ook als een van de vijf
locaties waar jonge turners zich moeten behelpen met oud materiaal, was een
schande voor Groenlo. De raad zou de wethouder ongetwijfeld steunen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het debat kon beginnen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De wethouder sprak. Hij maakte duidelijk dat er geen twijfel
kon bestaan over de noodzaak, dat het echt niet nog duurder werd, wellicht
goedkoper en dat er een onduidelijke situatie zou ontstaan die het proces ver
zou terugwerpen als de schop morgen niet de grond in kon. Een zorgvuldig
uitgevoerd proces bovendien, dat al zes ton had gekost. Die situatie zou veel, voornamelijk
jonge, slachtoffers kennen. Dat sommigen baat hadden bij een onduidelijke
situatie – zolang er niet gebouwd wordt, is de kans alleen maar groter dat er
veel geld gestoken wordt in het opkalefateren van de 50 jaar oude hal met het
belendende café – bleef de olifant in de raadzaal.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Er waren voor- en tegenstanders. Een enkele partij draaide
volledig. ‘Integrale aanpak’ nestelde zich naast ‘sportboulevard’ in het rijtje
vaagtaal. Hoewel alle partijen zich haastten om duidelijk te maken dat het natuurlijk
heel belangrijk is dat ook de scholieren en turners een goede sporthal krijgen,
of, nou ja, een gymzaal misschien, tekende zich de sympathie voor de versleten
hal en de stem van de onderbuik duidelijk af. De jeugd mag dan belangrijk zijn
maar ze kunnen niet op je stemmen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar nog steeds kon de wethouder rekenen op een meerderheid.
Zijn partij zou immers achter hem staan. Toch?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De fractievoorzitter, die om begrijpelijke
integriteitsredenen een tijd geleden nog aangegeven had zich niet met deze zaak
te willen bemoeien, hield een vlammend betoog en stak daarbij zijn wethouder
het mes in de rug. ‘Dualisme’ noemde hij deze aanval. De wethouder voelde zijn adem
stokken. Hij wist genoeg. De set up kwam van de zaalsporters; de smash van zijn
eigen partij. In het publiek werd de apotheose van deze avond, een hoofdelijke
stemming, glimlachend gadegeslagen. Voorlopig geen nieuwe hal. De pauzeknop
werd de uitstelknop. Daar kon op gedronken worden. In het belendende café. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-86962684822515358992023-04-14T00:01:00.006-07:002024-01-17T06:08:10.552-08:00Ongedifferentieerd androgyn<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 12-04-'23</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">De Pam Pam in de jaren 90 bestond uit drie delen. De trap op
stond bekend als boven. In de discotheek voor alternatievelingen was het daar het
alternatiefst. Sigarettenrook vermengde zich er met de geuren van Zwarte
Afghaan, Blonde Maroc en Nederwiet. Daar was ik zelden. Op de dansvloer, het
hart van de discotheek, danste je naar hartenlust. En in het stiltecentrum kwam
je op adem nadat je ‘ze’ op de dansvloer, al pogoënd, had toegeschreeuwd dat
je, fuck you, niet ging doen what they told you. Of je kwam er zelfvertrouwen
tanken, of een geknakt ego wegdrinken. Of je ging daar zitten als je enige versiertruc
er eentje van de lange adem was: de goede vriend, het luisterend oor. In het
stiltecentrum was ik dus veel te vinden. Een lesbische vriendin vertrouwde me
daar toe dat ik de meest homofiele heteroseksueel was die ze kende. Dat bedoelde
ze als compliment. En, hoewel ik me schaamde voor mijn kennelijke gebrek aan
mannelijkheid, uit haar mond voelde het ook als compliment.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Er ging deze week een gendertest rond op sociale media. De
test zou uitwijzen in hoeverre eigenschappen die als mannelijk of vrouwelijk te
boek staan, met je karakter overeenkomen. Ik bleek nonchalant mannelijk. Ik
beschikte over 49 procent mannelijke en 35 procent vrouwelijke eigenschappen.
Hoewel ik me met die percentages niet helemaal compleet voelde, was ik niet
ontevreden. Als de test mij extreem mannelijk zou vinden, zou het geen beste
test zijn. Vooral dat nonchalant sprak me aan, meer nog dan het mannelijke. Omdat
ik niet veel zin had me te verdiepen in de wetenschappelijke achtergronden van
de test, kon ik dat nonchalante naar eigen goeddunken invullen. Ik dacht bijvoorbeeld
altijd dat ik mijn vrouw nodig had om net gekleed te gaan. Nu weet ik dat ik
gewoon een nonchalante kledingstijl heb. Veel beter. Bovendien lijdt ik niet
aan tot wanhoop drijvend uitstelgedrag. Nee, ik treed mijn verplichtingen
gewoon nonchalant tegemoet. Zoals het hoort eigenlijk.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De test vermeldde in de disclaimer dat er geen standpunt
werd ingenomen over de vraag of die eigenschappen biologisch of cultureel
bepaald zijn. Dat leek me verstandig omdat er in de westerse cultuur inmiddels
een vrij diffuus beeld dreigt te ontstaan over wat mannelijke eigenschappen
eigenlijk zijn. Want hoe mannelijk is het om in groepsverband een COC te belagen,
en een regenboogvlag in de fik te steken? En hoe mannelijk is het om na zo’n
incident te roepen dat het natuurlijk allemaal niet goed is, maar wel logisch vanwege
de doorgeslagen ‘wokecultuur’? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Een term die overigens niet meer betekent dan de roep om van
artikel 1 van de grondwet ook het grondbeginsel van de samenleving te maken.
Iedereen is gelijk. Net zo gelijk als echte, witte mannen. Toch is het antiwokesentiment
inmiddels aardig gemeengoed geworden omdat het zo’n fijne manier is om als
argumenten verpakte onderbuikboeren te laten. Eigenlijk net zoals het voor
mannen plotseling totaal geaccepteerd is om tegen abortus te zijn. Terwijl
mannen verantwoordelijk zijn voor letterlijk alle ongewenste zwangerschappen -
als je met scherp schiet, heb je schuld - willen ze vrouwen met de gevolgen
opzadelen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mannen zijn bang maar de argumenten om geen stapje opzij te
hoeven doen zodat iedereen erbij kan, zijn op. En daar wringt de mannelijke
schoen. Je hoeft, fuck you, niet te doen what they tell you. Natuurlijk niet,
dat moet je helemaal zelf weten. Maar je kunt ook wat minder gemakzuchtig zijn
en beter je best doen. Ik weet niet of dat dan mannelijk is of vrouwelijk. Of
misschien is het ongedifferentieerd androgyn. Geen idee wat dat is maar zo kwam
mijn vrouw uit de test. Dus moet het wel goed zijn.<o:p></o:p></p><span style="color: #800180;"><i></i></span><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-61608416185845955132023-03-20T02:52:00.000-07:002023-03-20T02:52:02.978-07:00Doortrekken en weg ermee<p><span style="color: #2b00fe;"><i> Deze column verscheen op 15 maart, de dag van de provinciale statenverkiezingen, in de Groenlose Gids.</i></span></p><p></p><p class="MsoNormal">‘DeeVeeDee, op de plee, doortrekken en weg ermee’. Bijna
veertig jaar geleden, tijdens het jaarlijkse schoolvoetbaltoernooi probeerden
onze klasgenootjes van de Willibrordusschool uit volle borst de spelertjes van
de Deken van Damschool uit het veld te slaan. Voetbal is oorlog. De woorden van
Rinus Michels weerklonken in onze jeugdige pogingen de tegenstander te
intimideren. En niet zonder succes. We wonnen het toernooi.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het is verkiezingsdag en ik zweef weer eens. Ik heb er
inmiddels behoorlijk wat stembusgangen op zitten en heb er nog nooit eentje
gemist. Democratie is een kwetsbaar systeem en als je haar niet met liefde en
respect behandelt, gaat ze stuk. Op weg naar het stemlokaal zal ik
waarschijnlijk een liedje in mijn hoofd hebben en denk ik, zoals wel vaker, even
terug aan 2017.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In Amerika had de jarenlange politieke verwaarlozing van
gewone mensen al gezorgd voor een president die de teleurstelling handig had
weten om te smeden tot complotwaanzin en haat. Diezelfde golf van gekte had ook
Nederland bereikt waar een pseudo-intellectueel een politieke carrière zocht.
Die vond hij door in te hakken op de fundamenten van onze democratie en onze beschaving.
Ik, een anonieme docent, werd een van zijn vele slachtoffers. Ik werd belaagd
en bedreigd door een woedende menigte die zich liet opjutten door de grote
leider. Vooral, maar niet alleen, online. Het doel: angst zaaien. De boodschap:
hou je koest, anders ben je van ons. Het werd zo erg dat er beveiliging was op
plekken waar ik moest zijn.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het kostte me jaren om mezelf als docent opnieuw uit te
vinden. Jaren om me weer veilig te voelen en ik leerlingen weer kon laten
groeien en laten ervaren dat kennis, begrip, respect en nuance nodig zijn om succesvol
samen te leven. Sinds 2017, en in een maatschappij waarin mensen elkaar steeds
meer de maat nemen en wantrouwen staat die veiligheid constant onder druk. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De jaren 80 was een fijn decennium om jong te zijn. Oké, ik lag
wakker van de koude oorlog maar verder was het leven goed. Wist ik veel dat de
Gouden Standaard was losgelaten zodat ons geldsysteem een religie werd. Ook
wist ik niet dat de club van Rome al had gewaarschuwd voor de gevolgen van onze
olieverslaving, of dat in de krant al berichten stonden over de consequenties van
te veel stikstof voor onze leefomgeving. Ik was er te jong voor en beleidsmakers
wisten dat ze nog enkele tientallen jaren hun kop in het zand konden steken
voordat deze tikkende tijdbommen af zouden gaan. Dus niemand maakte zich druk
en wij voetbalden en zongen liedjes over andere scholen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Enkele decennia zijn er nu voorbij en de bommen ontploffen
een voor een. Meer dan hier en daar een noodverbandje wordt er niet gelegd. Nieuwe
partijen ruiken het angstzweet van een losgeslagen bevolking in een
overgangstijd. Lobbyclubs bepalen de politieke agenda’s en electoraal
opportunisme heeft het laatste restje toekomstvisie overwoekerd. De inflatie is
torenhoog, bedreiging en intimidatie zijn de norm en de waarheid is
geslachtofferd. Politiek is oorlog.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En ik loop, al zwevend, naar de stembus met een liedje in
mijn hoofd. Een liedje van veertig jaar geleden. Op de plek van DeeVeeDee vul
ik alle hierop rijmende drieletterpartijen in. Het is een verloren strijd
misschien maar ik grijp iedere democratische mogelijkheid aan om mijn kinderen later
een fijne leefomgeving te bieden in een samenleving die misschien nog haar
wonden likt, maar wel netjes verbonden is. Ik weet niet waarop ik wél moet
stemmen maar wel waarop in ieder geval niet. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>… op de plee, doortrekken en weg ermee.<o:p></o:p></i></p><span style="color: #2b00fe;"><i></i></span><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-55355156847063352822023-03-14T03:17:00.003-07:002024-01-17T06:08:29.760-08:00Geestverruimende middelen<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 18 februari</span></i></p><p class="MsoNormal">Ik kwam ermee weg. Ook deze keer had ik het tripje naar
Amsterdam vanwege andere verplichtingen waarschijnlijk niet kunnen maken. De
griep die een ander lid van mijn boekenclubje noopte tot afzeggen, kwam niet
ongelegen. De bijeenkomst moest verplaatst worden en misschien kan ik dan voor
het eerst daadwerkelijk aanwezig zijn. De leden van de club zijn dierbare vrienden
van de middelbare school, maar nu wonen ze allemaal in Amsterdam. Voor hen is
samenkomen om een avondje over een boek te kletsen onder het genot van een paar
drankjes dus iets gemakkelijker. Dat ik aan de andere kant van Nederland woon,
mag eigenlijk geen excuus zijn. Toch komt het er steeds niet van.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Ondanks mijn chronische afwezigheid kleeft er wel een
voordeel aan mijn lidmaatschap: ik lees weer. Deze keer was het <i>De beesten</i>
van Gijs Wilbrink. Een adembenemend boek vol Achterhoekse herkenning, motoren,
drank, drugs en een familiedrama. Dat ik weer lees, mag een klein wonder heten.
Met een drukke baan en chronisch slaaptekort door jonge kinderen, wint een lui
avondje televisiehangen het regelmatig van het boek. Met de mobiel bij de hand
natuurlijk. En bij die telefoon wringt de schoen nog een beetje harder. De
allerfijnste en verrijkendste bezigheid, lezen dus, staat ook bij mij voortdurend
onder druk van een stompzinnige en verslavende tijdverspilling: de mobiel. Om
een boek te pakken moet je over een drempel, om je telefoon te pakken hoef je
alleen toe te geven aan een drang. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik hoop dat ik aan de winnende hand ben in de strijd tegen
mijn mobielgebruik. Ik sta in ieder geval niet meer achter. Daar was een
ontsnapping uit het twitterriool en de tijdsdruk van een boekenclub voor nodig.
Gelukkig maar. Want door te lezen begrijp je dat het leven niet zwart-wit is. Lezen
maakt je rijker, lezen troost. Lezen redt levens. Niet lezen kost levens. Niet
alleen in sommige Amerikaanse staten waarin extreemrechtse, conservatieve en
religieuze machthebbers dondersgoed weten dat lezen mensen kan bevrijden van
welk juk dan ook en dus maar duizenden boeken verbieden. Boeken waarin
personages voorkomen die niet voldoen aan de smalle, witte en conservatieve
norm. Ook hier proberen niet-lezers te bepalen wat gelezen mag worden en zorgen
er met doodsbedreigingen voor dat schrijvers angstig de aftocht blazen. Ontlezing
is de directe oorzaak van polarisatie en intolerantie.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Arjen Lubach bepleitte een mobielverbod op middelbare
scholen. Hij gebruikte daar alle argumenten voor die ik in de afgelopen jaren
ook heb gebruikt om mijn bazen te overtuigen de telefoon te verbannen uit de
school. Een mobielvrije school leidt onder meer tot een grotere leeropbrengst,
een betere focus en het verkleinen van de maatschappelijke kloof. Het lijkt er
niet van te komen. De omgang met de mobiel is de verantwoordelijkheid van
iedere individuele leraar, is het standpunt. De verslaafde mag z’n spul houden.
En ik mag ‘m vertellen dat ie er af moet blijven. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar toch, misschien is een mobielverbod op school inderdaad
niet het antwoord. Het conflict tussen boek en mobiel vindt immers thuis
plaats. Ouders moeten die verantwoordelijkheid nemen. Sociale media zijn ontworpen
om je verslaafd te maken. Toegeven aan een verslaving doe je maar stiekem. Bij
vrienden of in de kroeg. Thuis pak je een boek. En u gaat het goede voorbeeld
geven en legt uw mobiel ook weg. U heeft ongetwijfeld nog een boekenkast vol
onaangeroerde geestverruimende middelen staan. Zo niet, duik in de la met
ongebruikte boekenbonnen (ja, die heeft u) en begin met <i>De beesten.</i><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Tot slot: misschien moet ik het dichter bij huis zoeken en
hier een boekenclub beginnen. U bent welkom. Mijn e-mailadres vindt u
hieronder.<o:p></o:p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-79749583802196908532023-03-14T03:15:00.003-07:002024-01-17T06:08:45.092-08:00Zweepslag<p><span style="color: #2b00fe;"><i> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 18 januari.</i></span></p><p class="MsoNormal">Verontwaardigd keek ik om nadat ik een harde trap op mijn
kuit voelde. Of dacht te voelen. Onze eerste wedstrijd in het
7-tegen-7-toernooi was toch al verloren dus ik mocht een minuutje voor tijd
invallen. Ik holde wat achter de tegenstander aan en had de bal nog niet
geraakt toen ik ter aarde zeeg. Niemand in de buurt. Dat was niet goed.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het was het einde van de kerstvakantie. Ik had boeken willen
lezen en uitslapen. Ik wilde veel klusjes doen in ons huis dat om nog meer
klusjes vroeg. Ik wilde quality time met vrienden, kinderen en geliefde. Er was
allemaal niks van terecht gekomen. Ik had weinig gedaan maar tot rust was ik
niet gekomen. Het opgejaagde gevoel waarmee ik de vakantie inging was niet
verdwenen. Mijn werk was een lange optelsom geworden van het gevoel achter de
feiten aan te lopen. En nu lag ik dus op de grond. De spanning in mijn lijf kon
een sprintje niet aan. Zweepslag. Acht weken strompelen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mijn oom vond het nodig met een ooms-en-neventeam mee te
doen met het jaarlijkse voetbaltoernooitje in mijn geboortestad. Daar waar het
stoplicht op rood staat en dan weer op groen. Ik vond het nodig mezelf aan te
melden als speler. De meeste neven, nichten, ooms en tantes waren verstandiger
dan ik en stonden op de enige plek waar je hoort te staan als je nog nooit of,
zoals ik, al jaren niet meer gevoetbald hebt: langs de lijn om aan te moedigen.
En ze waren dus allemaal getuige van mijn, op het eerste gezicht, theatrale
buiteling. Mijn dochter was er ook. Ze huilde toen ze mij neer zag gaan en
wilde, vertelde ze later, het liefst het veld op rennen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In de auto op weg naar huis moest ik haar beloven dat ik
nooit meer zou voetballen. Een belofte die ik maar al te graag deed. Ik had
sowieso naar het stemmetje in mijn hoofd moeten luisteren dat mij al veel
eerder vertelde dat het geen goed idee was. Ik had de hoop dat het goed zou
gaan. Ik dacht dat ik, net zoals vroeger, soepel drie mannetjes en de keeper
zou passeren. Maar vooral hoopte ik dat dit toernooitje me de ontspanning zou
geven die ik nodig had voordat ik weer opgeslokt zou worden door de dagelijkse beslommeringen
van mijn werk. Die hoop bleek ijdel. Voor het gemak was ik even vergeten dat
hoop niets anders is dan een met zoete dromen geplaveide weg naar een zekere
teleurstelling.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu strompel ik dus door het leven. Zoals ik eigenlijk al
langer deed, alleen wat zichtbaarder. Druk zijn doet pijn dus ben ik het maar
niet. Ik zit met mijn been omhoog, loop zo weinig mogelijk en ik vind het
prima. Het idee dat ik tekortschiet als ik niet snel even naar een collega ren
voor een of andere onzinnige vraag of dat ik harder moet lopen om iedereen
tevreden te houden begint te verdwijnen. Ik realiseer me dat het geen zin heeft
achter feiten aan te hollen. Ze komen wel naar je toe of verdwijnen vanzelf. Een
avondje op de bank is niet langer het gevolg van de apathie die optreedt als je
het constante idee hebt iets te moeten. Nu voelt het als echte ontspanning. Je
moet de tijd niet steeds willen vullen als je hem nooit leegt. Zo levert die spierscheuring
toch nog wat op. Rust. En een column. Maar dat had een enkeling al voorzien.<o:p></o:p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-57396825681835615872022-12-21T02:53:00.001-08:002024-01-17T06:09:10.026-08:00Menstruatiepijn<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 21 december.</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">De leerlingen sommeerden mij het ook te ondergaan. Omdat ik
geen goed smoesje kon bedenken zat ik enkele minuten later met vier elektroden
op mijn onderbuik en maakte mee wat alle vrouwen enkele dagen per maand meemaken:
menstruatiepijn. Met het opvoeren van het apparaatje werd de pijn ondraaglijker
en baande het zweet zich een weg door de poriën op mijn voorhoofd. Ik voelde
hoe het aantal ogen dat mij lachend aankeek snel groeide. Toen ik het niet meer
aankon en de elektroden losrukte, bleek ik standje 23 bereikt te hebben. De
dames die mij deze kwelling lieten beleven, gaven zelf aan dat standje 40 de
echte pijn het dichtst benaderde. Dat van vrouwen verwacht wordt dat zij op
deze dagen normaal functioneren is een diep ingesleten ongelijkheid.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het was een gezellige avond in de aula van het Marianum. Zo’n
200 eindexamenleerlingen waren enkele maanden druk geweest met hun
profielwerkstuk, een groot onderzoek over een zelfgekozen onderwerp, en
presenteerden de resultaten daarvan in marktvorm aan docenten, familie en
vrienden. Er was van alles te zien en te doen. Er waren natuurkundeproefjes en voedingsquizjes.
Men kon luisteren naar een hoofdstuk uit Maudje astronautje, een door
leerlingen geschreven kinderboek. Je kon meemaken hoe het voelt om dyslectisch
of om ongesteld te zijn. Trots legden ze uit, lieten ze zien, en beantwoordden
ze vragen. Ze waren aanwezig. Toen en daar. Met hun hoofd en met hun hart. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ook had een aantal groepjes zich beziggehouden met stress
bij jongeren. Niet vreemd. Onderzoek wijst immers uit dat de jeugd anno nu zoveel
stress ervaart dat velen geestelijke en lichamelijke klachten ervaren die niet
zelden leiden tot een burn out of depressie. Relatief veel jonge mensen zitten geheel
of gedeeltelijk thuis of melden zich met grote regelmaat ziek. De druk die
voortkomt uit de verwachtingspatronen van ouders, school en de
geïndividualiseerde maatschappij werkt verlammend. Bovendien heeft het gedeeltelijke
isolement als gevolg van het virus, waardoor jongeren zich niet of nauwelijks
hebben kunnen spiegelen aan leeftijdsgenoten, ze onzeker gemaakt. Tel daarbij
op dat de toekomst voor de nieuwe generatie voor het eerst in decennia veel
minder rooskleurig is dan hij voor de oude generatie was en het is duidelijk
dat de vanzelfsprekendheid om je voor school in te spannen snel afneemt, en de
verleiding om te vluchten in de high die sociale media bieden, toeneemt.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ons antwoord hierop is vaak contraproductief. In plaats van ze
vertrouwen te geven en het recht om fouten te maken, gaan we in een helikopter
boven hun leven zweven en nemen we ze juist die zaken uit handen die ze helpen
mens te worden. Hoe vertel je thuis je onvoldoende? Of hoe breng je die 10? Niet
relevant, papa en mama hebben ook al een melding gekregen van het systeem.
Huiswerk verzwijgen? Jammer dan, ook je ouders kunnen in je digitale agenda.
Stiekem ergens anders slapen dan waar je ouders denken dat je bent? Helaas; een
tracker op je telefoon. Vakken kiezen die je leuk vindt? Nee, doe eerst maar
even een studie- en beroepskeuzetest. Het gaat immers om je toekomst. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het wordt hoog tijd dat we jonge mensen weer leren om in het
hier en nu te zijn. Dat we ze onbespied fouten laten maken en grenzen laten
verkennen. Dat we ze vertellen dat ze niet leren voor school, voor hun ouders
of voor hun toekomst. Die loopt toch anders dan gehoopt of gevreesd. Nee, we
moeten ze laten voelen dat het fijn is te leren hoe dingen werken. Dat het fijn
is om erachter te komen hoe je zelf werkt en wie je zelf bent. Dat er niks mis
is met plannen maken maar dat er niet altijd een doel hoeft te zijn. Dat we
geen individuele, vluchtige leerroutes aanbieden maar focus terugbrengen in het
klaslokaal. Dat we onze ogen weer richten op elkaar, niet op een schermpje. Om
elkaars plezier te zien en elkaars pijn te voelen. Zelfs menstruatiepijn.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-58620386297653516712022-12-21T02:51:00.001-08:002024-01-17T06:09:23.993-08:00Kleine daden<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 23 november. De Knunnekes is de plaatselijke carnavalsvereniging.</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">Op de killing fields van Qatar heeft Oranje de eerste wedstrijd
gespeeld. De aanvoerder droeg toch geen one love-aanvoerdersband. De Mafifa
dreigde. De KNVB had z’n mond vol van een stevig statement, maar zwichtte. Best
vervelend, al die doden, die mensenrechtenschendingen, de homohaat en de corruptie;
een gele kaart is erger, moeten ze in Zeist gedacht hebben. Bovendien zijn we in
Nederland ook niet vies van wat intolerantie en witteboordencriminaliteit. Zo
bezien snijdt het verwijt van de godfather van de wereldvoetbalbond - volgens
hem stelt het Westen zich nogal hypocriet op - nog hout ook. De wedstrijd zelf boeide
zoals dit hele besmette wintertoernooi boeit: niet. <span style="mso-spacerun: yes;"> <span></span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">In Hilversum werd jarenlang rugdekking gegeven aan een
perfectionistische narcist met extreme woede-uitbarstingen. Dat de presentator
voor de camera totaal iemand anders was dan achter de schermen was publiek
geheim. Iedereen wist het, toch greep geen omroep, programmabaas of eindredacteur
in. Om hun plekje niet te verliezen offerden ze tientallen jonge redacteuren en
andere medewerkers aan de geniale gek. Nu het programma gestopt is en het geld
verdiend, laat de verantwoordelijke omroep hem, onder begeleiding van grote
woorden, zo snel mogelijk vallen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Een paar weken geleden opende de secretaris-generaal van de
Verenigde Naties de klimaattop in Egypte met de onheilspellende boodschap dat
we op de snelweg naar een klimaathel zitten met onze voet op het gaspedaal. Dat
wisten we al natuurlijk. Het wachten was dus op de extreme maatregelen die
nodig zijn in extreme tijden. De welvaart moest maar eventjes wachten om de
grootste ramp in de geschiedenis van de mensheid af te wenden. Nee dus. Lullig
hoor, dat natuurgeweld en die zesde grote uitstervingsgolf die over een paar
jaar het leven van onze kinderen bedreigt en grote delen van de wereldbevolking
nu al. Maar alles anders? Solidariteit? Dat gaat wel heel erg ver. Een paar
zachte consequentieloze afspraakjes zou voldoende moeten zijn.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Gelukkig zijn er ook organisaties die wel tot daden komen,
die niet krampachtig vasthouden aan de macht der gewoonte. Het vijfde seizoen
is van start gegaan; de Knunnekes zijn los. Na de kroegentocht op de elfde van
de elfde was het een week later tijd voor de ledenavond. Ik mocht heel eventjes
het balkon op om mijn eigen dansmarietje te bewonderen. Een aantal jaren
geleden was dit ondenkbaar geweest. Dochters van niet-leden konden toen alleen
nog maar dromen van het rood-witte pakje en een plekje in de spotlights op het
mooiste podium van Oost Gelre. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Op dat balkon mocht ik getuige zijn van een indrukwekkend moment.
Tien mannen stonden op het podium. In hun midden was een gat gevallen. De steken
hielden ze voor hun borst. Een prachtige stilte volgde. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Daarna nam spreekstalmeester en vorst van de vereniging het
woord en bevestigde de toekomstbestendige weg die de club was ingeslagen. Dat
de krampachtige blik naar het verleden plaats heeft gemaakt voor een open
vizier op de toekomst onderstreepte hij trots met de mededeling dat de
vereniging steeds diverser wordt. Goed nieuws natuurlijk. Op een prinses, zoals
bij de Zwolse zustervereniging, is het nog wel een jaar wachten; een elfde Raadslid
is wel nodig. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Verandering begint niet met grote woorden. Ook niet met
statements die bezwijken onder de druk van de gevestigde orde of beloftes die het
begeven onder de dreiging van hoge kosten. Verandering begint ook niet met meldpunten
die de melder de ziektewet in sturen. Nee, verandering begint met kleine daden.
Met de simpele erkenning dat sommige gewoontes gewoon misschien zo gewoon niet zijn.
Verandering begint met vaders zonder steek en een dochter op het podium; met
een vrouw op een plek waar ooit een man zat.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-29287527791977213752022-11-03T05:30:00.007-07:002024-01-17T06:09:48.900-08:00We zien je wel weer<p><span style="color: #2b00fe;"><i>Onderstaande column verscheen in de Groenlose Gids van 26 oktober 2022, enkele dagen na de Slag om Grol, een tweejaarlijks reenactmentspektakel.</i></span></p><p></p><p class="MsoNormal">De oorlog is voorbij en Groenlo maakt de balans op. Vele
duizenden bezoekers kwamen op het spektakel af, Grollenaren lieten zich met
schitterende bouwwerken van hun zeventiende-eeuwste kant zien. De horeca kreeg
het niet voor elkaar samen een slagmunt in het leven te roepen en probeerden
allemaal voor zichzelf zoveel mogelijk munt te slaan uit deze vrolijke tourist
trap. De plaatselijke uitbaters lieten zich dus van hun bekendste kant zien. Verder
inhaleerde iedere bezoeker het equivalent van tientallen sigaretten aan
houtvuurrook. Iedereen die drie dagen lang bij hun groepsvuur bleef nog veel
meer. Leuk feestje maar niet geschikt voor mensen met kwetsbare luchtwegen.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Verder ging mijn dochter voor het eerst zonder haar ouders
op pad. Loslaten wordt in de toekomst minder zwaar als we in het veilige verleden
beginnen, dachten we. Eerst spraken we op regelmatige momenten af maar dat
veranderde al snel in ‘Ga maar. We zien je wel weer’. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Eerder in het weekend hadden we al een ander verleden
bezocht. Op de zoveelenzeventigste verjaardag van mijn vader waren, bij wijze
van verrassing, al zijn overgebleven broers en zussen, deels met aanhang, op
komen dagen. Voor het eerst in jaren trof ik ze weer om een verjaardagstafel.
Ik ging weliswaar geen vier eeuwen, maar wel vier decennia terug in tijd. Bij
mijn opa en oma zaten toen mijn ouders, mijn ooms en tantes, twintig in totaal,
om een te kleine tafel in de achterkamer. Wij, de neven en nichten, hoorden, al
spelend in de voorkamer en meerokend in de mist van sigaren en sigaretten, de
harde stemmen van de ooms, de sterke verhalen, de knallende knalpotten en
bulderende lachsalvo’s. Ik hield van die momenten, en van mijn opa en oma, mijn
ooms en mijn tantes. Sommigen waren helden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu zat ik zelf aan de verjaardagstafel met mijn ooms en
tantes. Mijn kinderen waren er ook. Mijn helden zijn vreemden voor hen, mijn
opa en oma volslagen onbekenden. Het waren er ook al lang geen twintig meer en
hoewel de verhalen minder sterk waren en doorspekt met de realiteit van
afscheid en aftakeling, hoewel het roken voorbij was en had plaatsgemaakt voor
de verheerlijking van Olga Commandeur als gezondheidsgoeroe, en hoewel de luide
stemmen nu fragieler klonken waren daar nog steeds de lachsalvo’s. Niets
verandert echt totdat het, op een dag, gewoon stopt.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Terug in 1627 wonnen de Staatsen. Voor de negende keer
alweer. De eerste keer waren de Grollenaren er niet zo blij mee geweest – het
Spaanse juk woog in het katholieke Grolle niet zo zwaar – maar nu werd de
bevrijding wederom groots en vooral nat gevierd.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het verleden laat haar sporen na, totdat de tand des tijds
ze gewoon uitwist. Je leeft en je sterft, dan heb je nog twee generaties in de
herinnering van dierbaren voordat je verdwijnt in de mist van de tijd. Tenzij
je Frederik Hendrik heet en een of ander stadje de geschiedenisboeken afstoft
en je een geweldige comeback gunt. Een stadje dat door de rook van houtvuur en
kruitdampen een held van je maakt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Daar komt onze dochter weer aan. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">‘Papa, mama, mag ik nog even…’<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">‘Ga maar. Zorg dat je lol hebt. We zien je wel weer.’<o:p></o:p></p><span style="color: #2b00fe;"><i></i></span><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-27667288204403463552022-09-28T23:46:00.004-07:002024-01-17T06:10:08.081-08:00Geluk<p><i><span style="color: #2b00fe;">Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 28 september 2022 </span></i></p><p>Door lichamelijke ongemakken en door twijfels en angst
bevangen, verloor ik, eind vorige eeuw, het geloof in een goede afloop van mijn
studie. Ik stopte. Mijn vader was docent en er heerste, net als nu, een
lerarentekort. Ik kreeg een belletje van de toenmalige locatiedirecteur van
mijn oude school omdat mijn vader hem erop had gewezen dat ik misschien wel een
vacature kon vervullen. Ik werd docent en haalde, al werkend, de benodigde
diploma’s. Het beviel en ik ben nooit meer weggegaan.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik had geluk. Mensen hebben de neiging hun succes toe te
schrijven aan eigen capaciteiten. Logisch misschien, maar <a href="https://arxiv.org/pdf/1802.07068.pdf">onderzoek uit 2018</a><em><span face="Calibri, sans-serif" style="background: white;"> </span></em>toont aan dat de werkelijkheid anders is. Hoewel
kwaliteiten als de wil om hard te werken, talent en het lef om risico’s te
nemen door alle sociaal-economische lagen van de samenleving gelijkelijk verdeeld
blijken, is het overgrote deel van de welvaart in handen van een klein deel van
de bevolking. Voor al die capaciteiten die we in onze cultuur onmisbaar achten
om het te maken in het leven is er niet eentje doorslaggevend. Jouw noeste
arbeid steekt schril af bij ontelbare anderen met minder succes. Jouw
uitzonderlijke talent is maar gewoontjes in vergelijking met mensen in minder
benijdenswaardige posities. Alle kwaliteiten waar we bij onszelf trots op zijn
en die we zo graag naar voren schuiven om ons succes te verklaren, vallen in
het niet bij die ene kwaliteit die nou net geen kwaliteit is: geluk. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dat zou niet zo erg zijn als er niet ook een keerzijde aan
zat. Zij met minder geluk of, erger, met pech hebben het nakijken. Mensen die
niet in dit land geboren zijn, of niet in de juiste wieg, of ziek werden, die
niet de juiste mensen tegen het lijf liepen, niet in de eerste helft van het
jaar geboren zijn, (ja, echt: profvoetbal), geen makkelijk uit te spreken
achternaam hebben (bestuurlijke functies) of een achternaam die begint met een
letter vroeg in het alfabet (wetenschap) maken beduidend minder kans succesvol
en dus welvarend te zijn. Deze en ontelbaar veel andere factoren die allemaal
met willekeur te maken hebben, bepalen je plek op de sociaal-economische
ladder. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En daar wringt het: want hoe grappig het ook is je
succesvolle oom op een feestje uit te dagen met de opmerking dat hij gewoon
geluk heeft gehad; de misconceptie dat succes met jezelf te maken heeft en het
gebrek aan succes dus de schuld is van jezelf, is zo diepgeworteld dat zelfgenoegzaamheid,
onverschilligheid en zelfs haat ten opzichte van mensen die het minder hebben
op de loer liggen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Om de invloed van geluk enigszins te dempen moet, toont
hetzelfde onderzoek aan, iedereen goed en gelijkwaardig onderwijs krijgen. De
energiecrisis en de enorme inflatie die het leven voor velen onbetaalbaar maken,
luiden meer ellende in voor hen die het al moeilijk hadden. Geldzorgen en koude
huizen zullen leiden tot meer stress, meer scheidingen, meer huiselijk geweld. En
dat is slecht voor de schoolprestaties van de kinderen. Dubbel pech.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik heb thuis de verwarming aangedaan. Het werd te koud. Mijn
uitsteldagen zijn voorbij. Ik heb het geluk dat ik dat kan betalen. Natuurlijk,
ik werk hard maar in Groenlo wonen mensen die veel harder werken dan ik maar die
noodgedwongen langer in de kou zitten.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Je gebrek aan welvaart is niet je eigen schuld, je welvaart
niet je eigen verdienste. Is dat erg? Daar ga ik niet over. Maar mocht het
geluk je aan de goede kant van de streep hebben gebracht, is bescheidenheid op
z’n plek. Een uitgestoken hand naar de andere kant ook.<o:p></o:p></p>
<p style="text-align: left;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">En mocht deze boodschap je niet bevallen? Pech gehad.</span></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-8515059842137422262022-09-27T03:46:00.000-07:002024-01-17T06:10:37.841-08:00We gaan lezen<p><span style="color: #2b00fe;"><i> Onderstaande column verscheen in de Groenlose Gids van 31 augustus.</i></span></p><p></p><p class="MsoNormal">‘Waar komt u oorspronkelijk vandaan?’. Dat was me nog nooit
gevraagd. In de eerste les van het jaar mogen ze natuurlijk alles vragen maar
deze had ik niet zien aankomen. Ik vroeg me een paar tellen af of ik er anders
uitzie. Had de Spaanse zon van mij een Sinto of Rom gemaakt? Dat leek me toch
sterk. En dat was het ook. De namen van mijn kinderen deden, tja, on-Nederlands
aan, zo meldde de vragensteller. Buitenlands dus.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">‘Gewoon uit Nederland.’<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Twentse roots heb ik. Ooit stond ergens in de driehoek Almelóó,
Albergen, Hengelóó, de boerderij Gerrevelde. Daar komt de naam vandaan, althans
volgens de overlevering. Qua omzwervingen viel het in mijn familie dus erg mee.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Oké, dan moest ik, gezien die namen, wel gelovig zijn. Ook
al niet dus. Ik haastte me natuurlijk wel te zeggen dat ik niets tegen het
geloof heb. Sterker nog: sinds God uit Nederland verdween is gebleken dat de
mens zingeving mist en zijn heil is gaan zoeken in de vreemdste pseudoreligies,
waarvan cryptogeld en complotten in het oog springende voorbeelden zijn,
natuurlijk allemaal met hun eigen volgelingen en zelfverklaarde verlossers. Over
dat laatste hield ik wijselijk mijn mond. Dat leek me verstandig sinds ik uit
eigen ervaring weet dat het verschil tussen volgelingen, fanaten en extremisten
verrekte klein geworden is. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Uiteindelijk is er altijd iemand die naar je schoenmaat
vraagt. Hét teken om met de les te beginnen. (maat 43, ik ben en blijf in alles
een gemiddelde man. Erg bevoorrecht dus). Ik vertelde wat ze dit jaar te
wachten stond. Grammatica en spelling natuurlijk. Ik stelde ook gerust.
Algemene ontwikkeling is belangrijk maar het is zinloos jonge mensen eindeloos
te treiteren met, vrij naar Hans Teeuwen, het foutief beknopte onwelvoeglijk
voornaamzetsel. Belangrijker is het lezen van boeken. Ik probeerde ze uit te
leggen hoe lezen bevrijdend werkt. Hoe verhalen inzicht geven.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Fictie is de toegangspoort tot interesse in jezelf, de ander
en de wereld om je heen. En interesse is de voorwaarde om je omgeving ten goede
te beïnvloeden. En dat is ook mijn taak. Jonge mensen aanzetten om zichzelf en de
wereld te begrijpen en te verbeteren. Niet door te vertellen hoe het allemaal
zit - ik heb immers ook geen idee - maar om ze erover te laten nadenken en
praten. Boeken lezen is daar een prima middel voor. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Presentator Danny Ghosen stoorde in zijn tv-programma <i>Danny’s
wereld</i> een ‘bezorgde burger’ in Ter Apel in zijn relavond met vrienden en
nodigde hem uit met de vluchtelingen te komen praten. Daar had hij geen trek in
en bovendien ‘sprak hij geen buitenlands’. Inmiddels was er al vuurwerk gegooid
naar de ontheemde mensen die ontmenselijkt waren en in de stront zaten. En ook was
er 80 kilometer zuidelijker al door volwassenen en kinderen met intimiderend vlaggenvertoon
door de straten gemarcheerd. 2022. De beelden niet ingekleurd.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Onderwijs is simpelweg niet waardenvrij. We hebben een taak.
We worden toch op zijn minst geacht artikel 1 van onze grondwet uit te dragen. Ik
kan me natuurlijk zorgen maken over de staat van de wereld, het land en de
mensen. Ik kan gedesillusioneerd raken. Ik kan de toekomst voor mijn kinderen somber
inzien. Maar dat doe ik dan maar in mijn eigen tijd.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik ben leraar. Er is werk te doen. Het jaar kan beginnen. We
gaan lezen.<o:p></o:p></p><span style="color: #2b00fe;"><i></i></span><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-90278026815120303892022-09-27T03:44:00.000-07:002024-01-17T06:10:58.056-08:00Wonder<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Onderstaande column verscheen in de Groenlose Gids van 3 augustus 2022</span></i></p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(59,130,246,0.5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 #0000; --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 #0000; --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 #0000; --tw-shadow: 0 0 #0000; --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border: 0px solid rgb(229, 231, 235); box-sizing: border-box; color: #374151; font-family: ui-sans-serif, system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 1.25em 0px;">Nu komkommertijd Nederland al een aantal zomers niet meer aandoet, moesten we hem zelf maar opzoeken. Geen betere plek daarvoor dan het erf van mijn moeder en haar man in Spanje. Dus togen we, met z’n vieren, vliegend over brandend Frankrijk, naar de Costa Blanca. Ik was toe aan vertraging. Het Nederland dat we achterlieten was in rep en roer, de aanblik intimiderend. Het maakte me steeds banger en steeds bozer. Afstand nemen dus.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(59,130,246,0.5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 #0000; --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 #0000; --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 #0000; --tw-shadow: 0 0 #0000; --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border: 0px solid rgb(229, 231, 235); box-sizing: border-box; color: #374151; font-family: ui-sans-serif, system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 1.25em 0px;">Het duurde een paar dagen, maar toen won het goede boek het definitief van nu.nl en het blauwe vogeltje dat twitter heette was geen partij voor de aanblik van mijn dochter met een blauwe zeemeerminnenstaart in een kraakhelder zwembad en van mijn zoon die trots het resultaat van zijn net verworven zindelijkheid toonde. De raderen in mijn hoofd kwamen krakend en piepend tot stilstand. De tijd vervaagde en de wereld raakte op de achtergrond; de warme zomerzon, zwoele avonden, gelach en gespetter van kinderen, fijne gesprekken met dierbaren, goed eten en witte wijn bepaalden het rustige ritme van de dagen en nachten. Nieuws was er niet en dat was prima. Oké, ik werd nog een keer oom maar dat was meer de verwerkelijking van een voldongen feit dan dat het nieuws was. Goed nieuws hooguit. En dat mag altijd. Happy days.</p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(59,130,246,0.5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 #0000; --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 #0000; --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 #0000; --tw-shadow: 0 0 #0000; --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border: 0px solid rgb(229, 231, 235); box-sizing: border-box; color: #374151; font-family: ui-sans-serif, system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 1.25em 0px;">Zo’n vakantie lijkt een tijdje eindeloos te duren maar op een gegeven moment hoor je op achtergrond de tijd toch weer zachtjes tikken. De papieren krant landt op ongeveer hetzelfde moment op uw deurmat als mijn vliegtuig op de landingsbaan. Ik ben niet echt benieuwd wat ik dan aantref. Maar vooralsnog ga ik gewoon uit van een wonder. Waarom niet? Misschien had het niets met mijn vakantie te maken dat ik tot rust kwam. Misschien was de tijd gewoon rijp en had iedereen genoeg van het gedoe. Als ik de kerktoren weer zie zijn alle toeslagenouders gecompenseerd, wonen hun kinderen weer thuis, worden Groningse huizen verstevigd, strijdt iedereen voor de toekomst van onze kinderen in plaats van voor z’n eigen hachie en zitten we om tafel. Als ik thuiskom geloven we geen onzin meer, zwijgt men waarover men niet spreken kan en dekt de vlag de lading.</p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(59,130,246,0.5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 #0000; --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 #0000; --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 #0000; --tw-shadow: 0 0 #0000; --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border: 0px solid rgb(229, 231, 235); box-sizing: border-box; color: #374151; font-family: ui-sans-serif, system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 1.25em 0px;">Maar eerst het vliegtuig weer in en terug over brandend Frankrijk. Hoe kan dat toch, al dat vuur? Ach, het zal wel toeval zijn en vanzelf weer doven. Geen zorgen. Nu eerst naar huis. Op naar het wonder.</p><div><br /></div>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-78055192851685102542022-07-05T02:44:00.002-07:002024-01-17T06:11:13.118-08:00Vieze Voeten<p><span style="color: #2b00fe;"><i> Uit de Groenlose Gids van 6-7-2022</i></span></p><p class="MsoNormal">Er was een afscheid. We deden een stukje en er was een
toespraak. Er werd lof gezwaaid en de spot gedreven maar de slottoespraak van
de afscheid nemend voormalig teamleider zelf was het hoogtepunt. Hij was
grappig en ontroerend maar zijn toespraak liet vooral een lange geschiedenis
zien vol hoogte- en dieptepunten. Ik werd melancholisch en begreep niet waarom;
ieder jaar namen er immers collega’s afscheid. De volgende dag wist ik het. Ik besefte dat deze
oud-teamleider, conrector, adjunct, of welke titel zijn functie in het continu
veranderend bestuurlijk organogram dan ook droeg, van een uitstervend ras was:
zelden waren er nog managers die echt deel van de school waren, die jarenlang
hun stinkende best deden voor collega’s en voor leerlingen van wie ze ook de
ouders kenden omdat ze deel waren van dezelfde gemeenschap. Daarom waren er ook
veel oud-collega’s bij zijn afscheid, docenten en leidinggevenden die zelf ook
gezichtsbepalend waren geweest voor de school. Regelmatig was ik het oneens met
hem. Vaak ook eens. En vooral: uiteindelijk vond hij ook dat de leraar wist hoe
de kerntaak, lesgeven, uitgevoerd moest worden, en dat om het even welke
leidinggevende kwaliteit daar niets aan zou veranderen. <span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p><p class="MsoNormal">Daar zijn er niet veel meer van; managers die de werkvloer
dienen, leidinggevenden die begrijpen dat je de professional op de werkvloer
ruimte en vertrouwen moet geven. Maar in het middenkader van de publieke en
semi-publieke sectoren is inmiddels een andere wind gaan waaien. Besturen zijn
gevoelig voor de nieuwste hype in de sector en zoeken de juiste managers om die
hype door het personeel te laten slikken. En die managers zijn er voldoende. Joviale
mannen van tussen de 30 en 50 die met wat managerscursussen hun toch al grote zelfvertrouwen
hebben weten op te schalen richting zelfoverschatting. Ooit begonnen met de
poten in de modder realiseerden ze zich al snel dat ze kopje onder gingen door
gebrek aan talent of niet van vieze voeten hielden en dat dan maar ambitie
noemden.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Zij moeten dan draagvlak creëren voor de hype en nadenken
over hoe je in hemelsnaam het onmeetbare meetbaar maakt. Iedere docent weet immers
dat een goede les een complexe samenloop van intuïtief afgedwongen
omstandigheden is waarbij empathie, talent en ervaring een grote rol spelen.
Daar verandert een geflipte classroom of individuele leerroute niets aan. Iedere
verzorgende weet dat geen afgewerkte vinkjeslijst of E-healthcursus het wint
van het kennen van je cliënten. Zelden wordt de primaire taak in deze sectoren goed
of beter uitgevoerd dankzíj, en regelmatig ondánks het werk dat op de
kantoortjes uitgevoerd wordt.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Zo komen ze, en gaan ze ook weer, als na een paar jaar de
managersbaantjescarrousel weer langskomt en ze, vluchtend voor het zinkende
schip van de uitgewerkte rage of op jacht naar een nieuwe uitdaging, ergens
anders aanmeren.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Het besef kwam dus een dag later toen ik hem tijdens een
volgend afscheid even sprak. Dit keer van de altijd goedlachse collega die al
even gezichtsbepalend was geweest en die in 42 jaar duizenden kinderen en
kinderen van kinderen in haar klas had gehad.<o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">De baantjescarrousel komt ook bij ons regelmatig langs. Dan
stapt er weer iemand in en iemand uit. Soms heb je geluk en komt er iemand
bovendrijven met de juiste ‘skills’ en een uithoudingsvermogen van meer dan 5
jaar. Iemand die luistert en die faciliteert. Meer hoef je als manager echt
niet te doen.<o:p></o:p></p><p><br /></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-49020698248282686262022-07-05T02:41:00.004-07:002024-01-17T06:11:26.282-08:00De Boysbrug<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 8-06-2022 en gaat over het afscheid van de voetbalclub van mijn jeugd.</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">De Grolse Boys waren old boys geworden en het Wilgenpark een
woestenij. Dus vond het afscheid plaats bij café Halfweg waar soms werd gevoetbald
en soms een bierbuikenballet in slow motion werd opgevoerd. Maar steeds was het
met het fanatisme waar de jongens in rood ruim 70 jaar om bekend hadden
gestaan. Om zo hard mogelijk te rennen en luidkeels kenbaar te maken dat je
vrij staat, hoef je immers niet te kunnen voetballen. En dat je over een bal duikt,
betekent niet dat er vanuit het doel geen aanwijzingen het luchtledige in
geschreeuwd kunnen worden. Tussen de wedstrijden door werd, met een ice pack op
de pijnlijke vijftigerskuit, uitgelegd welke net niet geslaagde actie tot de
blessure had geleid. Maar op het veld of, zoals ik, als toeschouwer langs de
lijn was iedereen weer even het kind, de tiener of twintiger die in een rood
shirt ooit tot grootse daden in staat was geweest. Hoe ouder we werden, hoe
beter we vroeger waren.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het rode shirt was van een echte volksclub. Een club waar niet
de geur van Grolse wind over de velden waaide maar de geur van boerenmest. Een
club waar iedereen echt welkom was, en iedereen zich met elkaar verbonden
voelde, als de brug over de Slinge die we allemaal overstaken op weg naar het Wilgenpark.
Van die club moest afscheid genomen worden. Van het rood is slechts een schamel
streepje over op het blauw van de club aan de andere kant van het dorp. David
en Goliath hebben de strijdbijl begraven. Geen winnaars, geen verliezers. Er
restte alleen nog een laatste groet; een uitvaart met een glimlach. De
voetbalmiddag die gevolgd werd door de ‘Boys in Rosso, l’ultimo’ was een feest
van verbroedering en weerzien. We spraken en lachten op dezelfde toon als we
ooit deden in de kantine; dezelfde ironische glimlach van de linksbuiten,
dezelfde melancholie van de spits en hetzelfde venijn van de laatste man. Niets
was veranderd maar toch was alles anders. Het ging niet meer, zoals vroeger,
over de wedstrijd van vanmiddag of het feest van vanavond. Het ging nu over zieke
en overleden ouders, over zorgenkindjes en voorbije relaties. Maar ook deelden
we herinneringen aan onwaarschijnlijke goals en legendarische wedstrijden. Ouwe
ballen uit de Slinge, ouwe-jongens-krentenbrood. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Radomir, jarenlang vrijwilliger, was tot tranen geroerd toen
hij het podium op mocht om een ingelijst shirt in ontvangst te nemen. Na
tientallen jaren vrijwilligerswerk en vlak voor zijn terugkeer naar Servië, zijn
vaderland, waren het natuurlijk vooral zijn tranen maar stonden ze ook symbool
voor ruim 70 jaar bardiensten, lijnentrekken, elftal begeleiden en shirtjes
wassen. Het waren ook tranen voor de Bennies, de Japies, de Martins, de mevrouw
Te Spenkes en al die anderen die meegaan in de geschiedenisboeken van de
warmste club van de Achterhoek. En natuurlijk voor Harry, de laatste voorzitter,
die met de onvermijdelijke fusie het einde van een tijdperk niet kon voorkomen.
Hij en zijn zonen toonden zich met schalen bitterballen en gratis drank de
uitgelaten kraaien op deze vrolijke en alcoholische uitvaart.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dries Roelvink mocht het laatste beetje geld van de bodem
van de clubkas schrapen en de rode kist het graf in zingen. Dat deed hij op de
manier waarop de Boys hun wedstrijden wonnen: veel missers, soms vals maar met
tomeloze inzet. Het toch al vrolijke afscheid bereikte een hoogtepunt. Toen ik
na het laatste fluitsignaal huiswaarts keerde, keek ik vlak voor de brug over
de Slinge even naar rechts en zag ik mezelf in het doel staan. Met een
prachtige snoekduik sloeg ik de bal uit de kruising. Achter en voor mij voelde
ik anderen kijken hoe ook zij een wedstrijd beslisten. Wat waren we vroeger
goed.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Toen fietste ik de brug over. Terug het nu in. De Grolse Boys
bestaan niet meer. De brug over de Slinge nog wel. Die moet de Boysbrug gaan
heten.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-16239553642317397102022-07-05T02:39:00.006-07:002024-01-17T06:11:39.555-08:00Gezakt<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 11-05-2022</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">We haalden planten voor in de tuin. Na de grote verbouwing
is het geld even op maar met dit weer ben je buiten en het oog wil ook wat. Dus
na wat vruchteloze bezoekjes aan de grotere en dure tuincentra, de gifkwekers,
belandden we bij het huis van mijn oud-leraar geschiedenis die ‘aan de kant van
de weg’ verkoopt. Leuke, schone plantjes op een paar tafels, leuke prijzen en
een bus om op goed vertrouwen het geld in achter te laten. We slaagden.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het was niet de eerste keer dat ik bij hem slaagde. 30 jaar
geleden hielp een herexamen geschiedenis me alsnog over de eindstreep. Er zijn
een paar docenten van wie ik iets onthouden heb op de middelbare school. Van één
docent weet ik nog dat hij het zwaar had. (‘Jongens, rustig alsjeblieft, het is
ook mijn achtste uur!’) Van een andere docent heb ik ‘goed gedaan’ onthouden toen
hij backstage kwam na het cabaret dat wij, eindexamenleerlingen, zelf maakten
voor onze laatste schooldag. Hij maakte liedjes voor het schoolcabaret die nog steeds
in mijn hoofd dansen. Hij is nu dood en was onze held. Uit zijn mond was een
compliment de grootste beloning. En van mijn docent geschiedenis, nu dus
hobbykweker, onthield ik het volgende: ‘Wat nu in Amerika gebeurt, gebeurt over
een paar jaar in Nederland’. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het Hooggerechtshof in Amerika gaat ervoor zorgen dat de
uitspraak in het geruchtmakende proces uit 1973, Roe versus Wade, waarin een
verbod op abortus ongrondwettelijk werd verklaard, teruggedraaid wordt. Decennia
van protesten en langzaam groeiende beschaving, waarin het eindelijk normaal
werd dat geen man of wet kan bepalen wat een vrouw wel of niet met haar eigen
lichaam doet, wordt straks met één pennenstreek teniet gedaan. Vrouwen en
hopelijk ook mannen over de hele wereld zullen buikpijn voelen van deze
conservatievemannenarrogantie. Alsof vrouwen een bezoek aan de abortuskliniek beschouwen
als een vrolijk uitje waarin lachend gruwelijke misdrijven worden gepleegd,
werpen deze mannen zich op als de beschermengelen van een klompje cellen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Alles wat in Amerika gebeurt, gebeurt over een paar jaar in
Nederland. Steeds meer mannen zijn bang voor vrouwen. Veel ingewikkelder kan
het niet zijn. De automatische mannenmacht wordt bedreigd. Gelijkwaardigheid wordt
normaler en dus kampen sommige mannen met het terug-in-je-hoksyndroom. Ook hier
buitelen conservatieve en christelijke politici inmiddels over elkaar heen om de
vraag of er een beperking moet komen op het recht op abortus te betitelen als
‘een interessante discussie’, terwijl het niets meer is dan beschamende
schijtluizerij.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Deze week beginnen de eindexamens weer. Ook in Oost Gelre
moeten honderden jongvolwassenen laten zien dat ze genoeg basis hebben
meegekregen om de wijde wereld in te kunnen. Onzin natuurlijk. Hoe vormend de
middelbareschooltijd ook is voor de rest van je leven, de lessen zelf zijn daar
maar een zeer beperkt onderdeel van. Sterker nog, het is gênant dat volwassenen
van nu, die toch in razend tempo de wereld om ons heen, de democratie en de
beschaving weten af te breken, eventjes gaan bepalen of de laatste generatie
die misschien nog iets kan redden, klaar is om de grotemensenwereld te
betreden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">We hebben leerlingen inmiddels weinig meer te bieden dan
slechte voorbeelden. Misschien moeten we de lestijd gebruiken om ze bewust te
maken van hoe het niet moet. Om ze daarna zo snel mogelijk de wereld in sturen zodat
ze kunnen redden wat er nog te redden valt. Zij kunnen nog slagen; wij hebben
al onze herkansingen al lang en breed verbruikt en zijn dik gezakt.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar ik heb wel een mooie tuin. Met dank aan mijn leraar
geschiedenis.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-54076204282450443942022-07-05T02:37:00.004-07:002024-01-17T06:12:17.389-08:00Verklaring omtrent het gedrag<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 13-04-2022.</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">We zouden het wel even doen. De dochter moest maar een
tijdje bij de zoon op de kamer om ruimte te maken. Een despoot met
grootheidswaanzin was een land binnengevallen en nu was het oorlog in Europa. Miljoenen
mensen probeerden de bommen en raketten te ontvluchten die, ondanks het
oorlogsrecht, op hen gericht waren en waarop ‘groeten aan de kinderen’
geschreven stond. En ze moesten ergens naartoe. Waarom dan niet bij ons? Zo
konden we echt wat betekenen in een wereld die zo snel verandert dat we de grip
kwijtraken.<span></span></p><a name='more'></a> <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Het nieuwste klimaatrapport van het IPCC bijvoorbeeld,
ondergesneeuwd door de oorlog, vertelt ons dat we gisteren moeten stoppen met
de uitstoot van koolstofdioxide om nog enigszins te mogen hopen dat onze
kinderen niet het slachtoffer worden van de grootste indirecte genocide ooit. Maar
wij, met een ecologische voetafdruk van de Grote Onvriendelijke Reus, zijn niet
in staat over onze schaduw te stappen. Dat maakt me onrustig en angstig.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Natuurlijk, mensen willen best -met subsidie- zonnepanelen
plaatsen, zolang onze bestuurders maar niet tornen aan het door God gegeven
recht om goedkoop te vliegen, goedkoop vlees te eten en glysofaat te spuiten.
En dat doen ze dus ook niet. Want hey, prima om de put te dempen maar laat er
eerst maar eens een kalf verdrinken. Geen gezonde Hollandse machtspoliticus wil
electoraal risico lopen zolang die klimaatrampen, op een overstrominkje na, zich
niet hier maar in Australië, Afrika of Azië voltrekken. Gewoon lekker
barbecueën dus. En de onleefbaarheid van de planeet in de nabije toekomst? Wie
dan leeft, wie dan zorgt.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Misschien konden we de grip hiermee dus een beetje
terugkrijgen. We schreven ons in en een intakegesprek met het bureau volgde. We
moesten ons wel realiseren dat het getraumatiseerde mensen waren. Mensen van
wie de huizen met de grond gelijk gemaakt waren en van wie de familie misschien
wel slachtoffer geworden was van de genocide die inmiddels gaande is. Het zou een
enorme impact hebben op ons gezinsleven. We vertelden de mevrouw aan de
telefoon dat we ons dat realiseerden en dat we er echt achter stonden. Maximaal
twee, meer konden we er niet kwijt. Een moeder en een kind, liefst in de
leeftijd van onze dochter. Voor haar zou het dan ook leerzaam zijn en ze zou
het kind kunnen helpen een zo normaal mogelijk leven te leiden. Het voelde
goed. De mevrouw bedankte ons en vertelde ons dat we een link toegestuurd
zouden krijgen. Daarmee konden we gratis een Verklaring Omtrent het Gedrag
aanvragen en als we dat eenmaal gedaan hadden was het definitief. De gemeente
kon ons dan bellen met de mededeling dat ‘onze’ mensen er waren. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar de twijfel sloeg toe. Wat nou als de nachten onrustig
worden? Of als het niet klikt? En wat nou als onze zoon van twee die onrust
helemaal niet aankan? Of onze dochter? Ze wil het heel graag en vindt het heel
zielig maar ze is ook pas 6. Als wij het al slecht kunnen overzien, kunnen we
dat van haar natuurlijk helemaal niet verwachten. En wat nou als het niet voor drie
maanden is maar voor veel langer? Kunnen we dan nog wel met goed fatsoen op
vakantie? We willen natuurlijk nog wel op bezoek bij mijn moeder in Spanje. De
tickets moeten snel geboekt worden bij een prijsstunter anders worden ze veel
te duur. En straks wordt het weer zomer. Hoe werkt het met vluchtelingen als de
terrasjes lonken en de barbecueavonden met vrienden in de zwoele zomerzon ook? <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Op de link hebben we niet geklikt. We krijgen dus geen
vluchtelingen omdat we de Verklaring Omtrent het Gedrag niet hebben. Terecht.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8924990041563461950.post-48297566868505184462022-03-15T02:57:00.002-07:002024-01-17T06:12:34.531-08:00Immoreel<p><i><span style="color: #2b00fe;"> Deze column verscheen in de Groenlose Gids tijdens de oorlog die Rusland begon in Oekraïne en op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen.</span></i></p><p></p><p class="MsoNormal">De persoonlijkheidscultus in de politiek die we kennen uit
Den Haag speelt in Oost Gelre bijna geen rol. Hier stemmen we niet op de
hardste schreeuwers die het meest mediageniek zijn. Het lijsttrekkersdebat in
De Mattelier was vorige week een oase van wederzijds respect en ging over de
inhoud. Er werd niet gescholden en omdat feiten aan de basis lagen van het
gesprek vlogen de meningen niet uit de bocht. Hier geen lokale afdeling van anti-democratische
Putinverstehers. Ja, ook in Oost Gelre is er wel een kandidaat die zichzelf naar
goed Haags voorbeeld op een voetstuk plaatst met een metershoog billboard als
surrogaat voor een standbeeld met daarop iets als <i>Kiezen is zo moeilijk
niet; stem Piet.</i> Maar met een beetje goede wil, valt daar de ironie ook nog
wel van in te zien. En ook de wethouder imiteert met zijn leus ‘bouwen, bouwen,
bouwen’ het populisme van een Haagse partijgenoot. Maar in Oost Gelre snijdt die
leus ook wel weer hout.<span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Hier spelen lokale belangen, geen landelijke. Toch zien de
landelijke partijen dat anders. Massaal storten de Haagse koppen zich op de lokale
campagne. Terwijl Russische tanks de grens met Oekraïne overstaken speelde de
premier lijstduwertje aan een babbeltafel op tv. Pas toen zijn mensen hem erop
wezen dat de timing niet goed was, ging hij weg. Wel na de
reclame-onderbreking. Zo kon hij als staatsman onder applaus de studio
verlaten. +3 in de peiling. Een goede uitslag straalt dus af op Den Haag, een
slechte ook. Dat is misschien jammer maar het biedt ook kansen. Als Den Haag
vraagt om een signaal, kunnen ze het krijgen ook. Het beleid is de laatste 10
jaar immers gestoeld op en gaat gebukt onder een totaal gebrek aan moreel
besef. En dat moet stoppen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dat de premier gewoon premier blijft als het leven van
duizenden mensen al jarenlang één grote nachtmerrie is als gevolg van een
heksenjacht onder zijn leiding is niet liberaal; het is immoreel. Dat, nu de
tijd echt op is, nog steeds klimaatmaatregelen getraineerd worden om de
belangen van grootvervuilers KLM, Tata en Shell niet te schaden is niet liberaal
maar immoreel. Dat er 100 duizend daklozen zijn in het rijke Nederland, twee
keer zo veel als een paar jaar geleden, is niet liberaal; het is immoreel. Dat
de jeugdzorg is afgebroken, dat er van de sociale advocatuur niets over is, dat
bijna alle sociale huurwoningen vermarkt zijn aan investeerders zodat starters
en mensen met een krappe beurs geen kans maken; met liberalisme heeft het
allemaal niets van doen. Het is alleen maar immoreel. Iedereen die geen geld
toevoegt aan de maatschappij, wordt er afgesneden. De waarde van een mens
uitgedrukt in euro’s. Kom je onder nul, heb je geen stem en dien je als
electorale doping. Je komt dan - asielzoeker of iemand met een uitkering - vlak
voor de verkiezingen in het verdachtenbankje. Je bent lui, frauduleus of
crimineel. Op grote oranje-blauwe posters word je ook deze keer weer weggezet
als het schuim der natie, als iemand die een bed van een Oekraïense vluchteling
bezet houdt of nippend aan een bacardi-cola in een hangmat uitkering trekt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het debat in De Mattelier heeft laten zien dat we
uitstekende politici hebben. Ook bij de lokale partijen. Zowel op links als in
het midden en ook op rechts. Daar hebben we dus geen probleem. Er is geen
lokale reden de Haagse versie van liberalisme goed te keuren. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Egoïstisch is deze oproep wel. Dat geef ik toe. Ik doe het
immers voor mijn kinderen. Ik wil dat ze alleen uit geschiedenisboeken over
oorlog leren en dat ze een plek hebben waar je kunt leven; de aarde
bijvoorbeeld. En ja, ik wil ook dat ze leren over eigen verantwoordelijkheid,
eigen ontwikkeling en eigen initiatief. Dat het fijn is om geld te verdienen
maar dat je waarde afhangt van wat je voor een ander en voor je omgeving doet.
Best liberaal eigenlijk.<o:p></o:p></p><i><span style="color: #2b00fe;"></span></i><p></p>Ivar Gierveldhttp://www.blogger.com/profile/10195289275656280320noreply@blogger.com0