Mislukte integratie

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 20 november

We kunnen ons niet langer de luxe permitteren weg te kijken. Het wordt tijd zaken te benoemen. We gaan gebukt onder een enorm integratieprobleem. Het probleem ettert al decennia en heeft inmiddels maatschappij-ontwrichtende proporties aangenomen.  We weten allemaal dat één groep zwaar oververtegenwoordigd is in alle criminaliteitscijfers en andere ellende die ons ten deel valt. Ook bij de rellen van de afgelopen weken hoefde je alleen maar je ogen open te doen om te zien wie (wederom) vooraan stonden om de broze saamhorigheid in de maatschappij verder te saboteren.

Toneelstuk

 Deze column verscheen op 23 november in de Groenlose Gids. Context: Eens in de twee jaar vindt er een groot reenactment-evenement plaats rondom de Slag om Grol.

Groenlo is weer Grolle. 2024 is 1627. Het leukste toneelstuk van Nederland begint. De molen staat en de kampementen zijn opgetrokken.1500 acteurs van over de hele wereld en minstens zoveel lokale figuranten zullen Groenlo bijna 400 jaar terugsturen in de tijd. Het verhaal is bekend. Frederik Hendrik verdreef de Spaanse overheerser uit ons vestingstadje waarmee hij het einde van de oorlog bespoedigde en zo hielp aan de totstandkoming van een vorm van godsdienstvrijheid. Ook bekend: de Grollenaren van 1627 stonden niet echt te juichen toen het staatse leger als overwinnaar de stad binnentrok. Voor de katholieke Grollenaren was het leven goed geweest onder de Spaanse overheersers. Gelukkig zijn de Grollenaren door de eeuwen heen wijzer geworden en juichen we nu wel voor de stedendwinger.

La vita è mobile

Groenlose Gids, 25-09-2024

De geliefde van zijn dochter was van het vrouwonvriendelijkste soort. En met de kennis van nu had de vader kunnen weten dat je foute mannen niet kúnt vermoorden. Toch probeerde hij het. Hij kon zijn dochter niet loslaten en wilde haar ten koste van alles het onheil besparen dat de onverbeterlijke pussygrabber met de gladde tong ongetwijfeld over haar zou uitstorten. Dat zijn eigen dochter uiteindelijk zelf het loodje moest leggen was cru maar logisch. Ze was gedoemd het ultieme offer te brengen. Ze stierf uit liefde voor haar minnaar, die haar bedroog en uit liefde voor haar vader, die haar gevangen hield.

Nieuwe tijd

Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 28 augustus 2024.

Zoals ieder jaar verwerd bij de eerste binnenkomst in het schoolgebouw de lange vakantie direct tot minuscuul scheurtje in de tijd. Alsof we nooit waren weggeweest. Bij wijze van een ontspannen begin had de schoolleiding bedacht dat het leuk was mij en mijn collega’s een escape room te laten doen. Onder tijdsdruk vage raadsels oplossen voelde een beetje als een economieproefwerk toen ik zelf nog aan de jeugdige kant van het klaslokaal zat. Toch lukte het ons de juiste oplossing te vinden. De prijs: een geopende kluis. Het zou een echte verrassing zijn geweest als we daarin geen snoep maar een symbolische smartphone aantroffen. Helaas. Ook dit jaar geen ‘Thuis of in je kluis’, de enige echte oplossing voor de grootste verslaving van jong en oud. Tijdens de pauzes in de aula en personeelskamer zullen velen dus weer high en uitdrukkingsloos naar hun schermpjes turen en zullen docenten tijdens lessen uiteindelijk het verzet staken tegen de continue pogingen toch stiekem een shot Insta, Snapchat of WhatsApp te nemen.  

Olympische verhalen

Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 31 juli 2024.

Vakantie. Eindelijk. Hoewel ik afgelopen jaar niet veel uren voor de klas stond, heb ik toch hard gewerkt. Op een lange, hobbelige weg en een yogamatje heb ik een vervelend verhaal tot een prima tussenstop gebracht. Op sommige vlakken had ik misschien op meer gehoopt maar al met al sta ik er redelijk goed voor. Na de zomer ga ik weer volledig werken. Ik heb vakantie verdiend.

Je weet maar nooit

 Onderstaande column verscheen in de Groenlose Gids van 3 juli 2024                                                     

In mijn voetbalpoule heb ik Nederland glansrijk laten winnen van Roemenië. Een sterk staaltje optimisme waarvan ik tijdens het schrijven van dit stukje geen idee heb in hoeverre het overeenkomt met de inmiddels voldongen werkelijkheid van afgelopen dinsdag.

Monsters

 Groenlose Gids, 5 juni 2024

We waren in Israël, een vriendin en ik. Vrijwilligers op een kibboets. Een tussenjaar avant la lettre. Een jaar naar het buitenland, heette dat toen. Er vloog een Boeing van El Al in de Bijlmer. De Israëli op de kibboets verontschuldigden zich tegen ons -Nederlanders- en of wij mensen kenden die omgekomen waren. (Nee, natuurlijk niet.) We hadden ons vwo-diploma op zak, het verleden was dood en de toekomst nog niet geboren. In deze tussentijd hadden we ons van onze wortels losgerukt. We gingen onszelf leren kennen, los van alles wat ons bekend was.

Nooit meer

 Groenlose Gids, 8 mei 2024

Het regende. Bij het glazen monument aan de gracht werden toespraken gehouden en gedichten voorgelezen. Onze kinderen waren mee. Ze hadden hun mooiste kleren aangetrokken en voelden dat het bijzonder was. Ter voorbereiding hadden we tv gekeken; een prachtig jeugdprogramma op NPO 3, binnenkort gesaneerd, over speelgoed dat was achterbleven: een jurkje, een poppenhuis en een voetbalspel. Ze waren van kinderen die nog lang niet hadden mogen gaan. Kinderen van ouders die het ook niet hadden overleefd. Hele families van wie niets over was. Geen herinnering, geen foto’s. Alleen een naam en een voorwerp. Ze hadden het opgezogen.

Een week in een leven

 Groenlose Gids, 10 april 2024

Vier dagen was ik weg geweest. In de auto, op weg naar huis, wilden mijn vrouw en kinderen alles weten. Hoe het was, wat ik geleerd had en, het belangrijkste, of de piep weg was. Ik stond met mijn mond vol tanden. Geen idee wat ik moest zeggen.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid

Deze column verscheen op 13 maart 2024, vlak voordat ik een week intern ging om aan mijn tinnitus te werken.

Het zou nooit meer overgaan, dus ik moest ermee leren leven. Nooit zou ik nog van het geluid van de stilte kunnen genieten of het vrolijke gefluit horen van vogels in een nieuwe, jonge lente. Daar had ik me bij neergelegd. Totdat ik over een nieuwe behandeling hoorde.

Taal en traditie

Column uit de Groenlose Gids van 14 februari.

‘Zíj vieren carnaval’. De man die naast mij zat op het verjaardagsfeest corrigeerde zijn zus die het waagde ‘Hun vieren carnaval’ te zeggen. Hij dacht in mij – docent Nederlands, dus ongetwijfeld taalpurist - het ideale klankbord te vinden voor zijn taalergernissen. Hij kon er helemaal niet tegen als mensen hun zeggen in plaats van zij. Of al die Engelse woorden die de Nederlandse taal overspoelen. Of mensen die me fiets schrijven. Hij zag het met afgrijzen aan. Taalverloedering, dat was het. Het verschil tussen hen en hun wist hij niet op te lepelen. Dat was niet interessant.

Mooie gekken!

Groenlose Gids, januari '24

Ik ben belangrijk noch vermogend. Toch had ik kaartjes voor de VIP-buutavond. Geluk. Ik moest er toch al zijn omdat vaders en moeders van de danseresjes in rood en wit de eer hebben hun dochters door het middenpad naar voren te dragen. Dat doen we alle buutavonden. Verplichtingen worden afgezegd, diensten geruild, strikjes gekocht, oppassen geregeld. Maar we zijn er. En met plezier. Iedere dag twee uur lang voor 30 seconden draagwerk. Een half minuutje waarin, hoog in de lucht, onze dochters kunnen shinen. Hoewel we praktisch onzichtbaar zijn doen we dat uniform gekleed. Zoals kelners gekleed zijn. Om verwarring met de hardwerkende bediening te voorkomen moest ik me na de eerste keer dus snel omkleden. Zwarte pantalon en witte blouse uit, vlinderstrikje af, gewone broek en trui aan, naar m’n plek, zitten, bier drinken en genieten.

Donkere dagen

 Groenlose Gids, december '23

Het zijn de donkere dagen voor Kerstmis. Lichtpuntjes zie ik nauwelijks. Nog geen maand geleden hebben we een uitgesproken antidemocraat op het schild gehesen. Een flinke groep rodepotloodhooligans die al jaren van hype naar hype springt, heeft voor de zoveelste keer voor een politieke aardverschuiving gezorgd. Omdat deze groep de waan van de dag bepaalt, wordt ze uiterst serieus genomen. Het zijn de ‘bezorgde burgers’ die zich ‘verweesd’ voelen. De realiteit is dat ze kicken op de ophef en de rest te lamlendig is om zich er druk over te maken.

Stap naar voren

 Groenlose Gids, november '23

In de afgelopen weken heb ik de tv-debatten gemeden. Ik had geen zin in de leugens, in de drogredeneringen, in de persoonlijke aanvallen. Ook de kwebbelshows over de debatten heb ik zoveel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Ik wilde niet horen hoe de voorgekauwde en uitgemolken oneliners van politici geanalyseerd en de nieuwste peilingen geduid werden.

Sterk

 Groenlose Gids, oktober '23

Ik hoorde sirenes. De angsthaas in mij hoefde nu eens niet na te gaan of mijn geliefden veilig waren omdat ik al wist dat achterin deze ambulance mijn dochter lag. Vijf minuten eerder had mijn vrouw gebeld met de mededeling dat op de scans een schedelbreuk met bloeding te zien was. Met turnen had ze een ongelukkige, hoge val op de harde grond gemaakt. En omdat de artsen in Winterswijk niet konden zien of de bloeding was gestopt, moest ze met spoed naar de plek waar ze haar, in geval van nood, konden helpen; Nijmegen.

Zonnepanelen

 Groenlose Gids, september '23

We kregen zonnepanelen. Eindelijk. Natuurlijk wist ik best dat het steentje dat we zo probeerden bij te dragen weer zou leiden tot een enorme afvalberg van afgeschreven panelen. En natuurlijk wist ik ook dat het steentje eigenlijk water was dat naar de zee gedragen werd zolang beleidsmakers de echte vervuilers maar bleven subsidiëren – go Extinction Rebellion - maar onze energierekening mocht best wat omlaag.

Kamp

 Groenlose Gids, augustus '23

Op weg naar huis van haar gymkamp zat mijn dochter naast me in de auto zwijgend voor zich uit te staren. Ik zag dat ze van alles had meegemaakt maar ze kwam niet verder dan een schor: ‘Het was fantastisch’. Ze had geen zin om te praten en de knollen waren op. Logisch ook, want ze had ongetwijfeld twee keer genachtbraakt en overdag had de leiding voor een intensief programma gezorgd.

Komkommertijd

 Groenlose Gids, juli '23

Het is komkommertijd. Terwijl wij op vakantie waren heeft mijn vader onze komkommerplantjes de liefde en verzorging gegeven die ze nodig hadden. De tomatenplantjes trouwens ook. En daar plukken we nu de heerlijke vruchten van.

De zomer in Nederland doet goed zijn best om er een niks-aan-de-handperiode van te maken. Het weer is zoals ik het ken uit mijn jeugd. De temperatuur en neerslag zitten precies op het gemiddelde van de laatste decennia van de vorige eeuw. Als de zon schijnt is het heerlijk in de tuin en als het regent is het heerlijk voor de tuin. Als je niet beter zou weten, is er echt niks aan de hand.

De muur

 Groenlose Gids, juli '23

Mijn Abrahamfeest had ik noodgedwongen afgelast. Ik was op een muur geknald. Misschien had ik het kunnen zien aankomen, of misschien had ik het móeten zien aankomen. Ik had al tijden een kort lontje, reageerde dat thuis af, sliep slecht, mijn tinnitus had de volumeknop goed opengedraaid en op mijn werk kon ik niet verder vooruit denken dan een paar uur, hooguit een dag. Ik had geen overzicht meer en geen controle over de dingen die moesten gebeuren. De ballen die ik hoog moest houden, vielen steeds vaker. Toch had ik gedacht dat ik de zomervakantie nog wel kon halen. Ik had een goed ontwikkelde automatische piloot en die zou me veilig op de landingsbaan van de zomervakantie brengen. Nog een paar weekjes doortrekken en dan op adem komen.

Niemandstijd

 Groenlose Gids, juni '23

Het grote wachten is begonnen. Waar de weken voor de eindexamens de tijd was waarin het moest gebeuren, tijd die je nooit meer terug zou krijgen als je die niet nuttig besteedde, is er nu de niemandstijd die, als je er niks leuks mee doet, zal verdwijnen in de vergetelheid. Vandaar dat veel eindexamenkandidaten de periode tussen het laatste examen en de examenuitslag te baat nemen om alle remmen los te gooien in een zonnig buitenland. Beter een onvergetelijke vakantie dan thuis wachten op 14 juni, de dag des oordeels. Dus terwijl de eindexamenjongeren uit Nederland zich aan de Spaanse Costa’s laven aan de Campari Spritzen, Calimocho’s en elkaar, werk ik me uit de naad om dat oordeel tijdig te kunnen vellen.

Proost!

Deze column verscheen in mei '23 in de Groenlose Gids. Een eindelijk goedgekeurd plan om een nieuwe sporthal te bouwen werd alsnog tegengehouden.

Als het aan de wethouder lag, had deze raadsvergadering een einde gemaakt aan het gesteggel over de sporthal. Dan kon begonnen worden met datgene wat zijn partij altijd zo hoog in het vaandel heeft: bouwen, bouwen, bouwen. En het zou ook nog eens ten goede komen aan onze jeugd: scholieren en jonge sporters. Oké, er waren wat financiële kinken in kabels gekomen. Maar goed, alles wordt duurder en juist dan houdt de politiek de rug recht en zorgt ervoor dat er niet gehakt wordt in het fundament van een gezonde jeugd: een goede school en goede sportfaciliteiten. Dat sommige zaalsportverenigingen in die gestegen kosten hun kans schoon zagen om in opstand te komen, was vervelend. Dat zij graag in de versleten hal wilden blijven, met het belendende café, waarvoor de term ‘sportboulevard’ uit de hoge hoed was getoverd, kon toch niet voor verder uitstel van de plannen zorgen.