Ik ben belangrijk noch vermogend. Toch had ik kaartjes voor de VIP-buutavond. Geluk. Ik moest er toch al zijn omdat vaders en moeders van de danseresjes in rood en wit de eer hebben hun dochters door het middenpad naar voren te dragen. Dat doen we alle buutavonden. Verplichtingen worden afgezegd, diensten geruild, strikjes gekocht, oppassen geregeld. Maar we zijn er. En met plezier. Iedere dag twee uur lang voor 30 seconden draagwerk. Een half minuutje waarin, hoog in de lucht, onze dochters kunnen shinen. Hoewel we praktisch onzichtbaar zijn doen we dat uniform gekleed. Zoals kelners gekleed zijn. Om verwarring met de hardwerkende bediening te voorkomen moest ik me na de eerste keer dus snel omkleden. Zwarte pantalon en witte blouse uit, vlinderstrikje af, gewone broek en trui aan, naar m’n plek, zitten, bier drinken en genieten.
woensdag 17 januari 2024
Donkere dagen
Groenlose Gids, december '23
Het zijn de donkere dagen voor Kerstmis. Lichtpuntjes zie ik nauwelijks. Nog geen maand geleden hebben we een uitgesproken antidemocraat op het schild gehesen. Een flinke groep rodepotloodhooligans die al jaren van hype naar hype springt, heeft voor de zoveelste keer voor een politieke aardverschuiving gezorgd. Omdat deze groep de waan van de dag bepaalt, wordt ze uiterst serieus genomen. Het zijn de ‘bezorgde burgers’ die zich ‘verweesd’ voelen. De realiteit is dat ze kicken op de ophef en de rest te lamlendig is om zich er druk over te maken.
Stap naar voren
Groenlose Gids, november '23
In de afgelopen weken heb ik de tv-debatten gemeden. Ik had geen zin in de leugens, in de drogredeneringen, in de persoonlijke aanvallen. Ook de kwebbelshows over de debatten heb ik zoveel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Ik wilde niet horen hoe de voorgekauwde en uitgemolken oneliners van politici geanalyseerd en de nieuwste peilingen geduid werden.
Sterk
Groenlose Gids, oktober '23
Ik hoorde sirenes. De angsthaas in mij hoefde nu eens niet na te gaan of mijn geliefden veilig waren omdat ik al wist dat achterin deze ambulance mijn dochter lag. Vijf minuten eerder had mijn vrouw gebeld met de mededeling dat op de scans een schedelbreuk met bloeding te zien was. Met turnen had ze een ongelukkige, hoge val op de harde grond gemaakt. En omdat de artsen in Winterswijk niet konden zien of de bloeding was gestopt, moest ze met spoed naar de plek waar ze haar, in geval van nood, konden helpen; Nijmegen.
Zonnepanelen
Groenlose Gids, september '23
We kregen zonnepanelen. Eindelijk. Natuurlijk wist ik best dat het steentje dat we zo probeerden bij te dragen weer zou leiden tot een enorme afvalberg van afgeschreven panelen. En natuurlijk wist ik ook dat het steentje eigenlijk water was dat naar de zee gedragen werd zolang beleidsmakers de echte vervuilers maar bleven subsidiëren – go Extinction Rebellion - maar onze energierekening mocht best wat omlaag.
Kamp
Groenlose Gids, augustus '23
Op weg naar huis van haar gymkamp zat mijn dochter naast me in de auto zwijgend voor zich uit te staren. Ik zag dat ze van alles had meegemaakt maar ze kwam niet verder dan een schor: ‘Het was fantastisch’. Ze had geen zin om te praten en de knollen waren op. Logisch ook, want ze had ongetwijfeld twee keer genachtbraakt en overdag had de leiding voor een intensief programma gezorgd.
Komkommertijd
Groenlose Gids, juli '23
Het is komkommertijd. Terwijl wij op vakantie waren heeft
mijn vader onze komkommerplantjes de liefde en verzorging gegeven die ze nodig
hadden. De tomatenplantjes trouwens ook. En daar plukken we nu de heerlijke vruchten
van.
De zomer in Nederland doet goed zijn best om er een niks-aan-de-handperiode van te maken. Het weer is zoals ik het ken uit mijn jeugd. De temperatuur en neerslag zitten precies op het gemiddelde van de laatste decennia van de vorige eeuw. Als de zon schijnt is het heerlijk in de tuin en als het regent is het heerlijk voor de tuin. Als je niet beter zou weten, is er echt niks aan de hand.
De muur
Groenlose Gids, juli '23
Mijn Abrahamfeest had ik noodgedwongen afgelast. Ik was op een muur geknald. Misschien had ik het kunnen zien aankomen, of misschien had ik het móeten zien aankomen. Ik had al tijden een kort lontje, reageerde dat thuis af, sliep slecht, mijn tinnitus had de volumeknop goed opengedraaid en op mijn werk kon ik niet verder vooruit denken dan een paar uur, hooguit een dag. Ik had geen overzicht meer en geen controle over de dingen die moesten gebeuren. De ballen die ik hoog moest houden, vielen steeds vaker. Toch had ik gedacht dat ik de zomervakantie nog wel kon halen. Ik had een goed ontwikkelde automatische piloot en die zou me veilig op de landingsbaan van de zomervakantie brengen. Nog een paar weekjes doortrekken en dan op adem komen.
Niemandstijd
Groenlose Gids, juni '23
Het grote wachten is begonnen. Waar de weken voor de eindexamens de tijd was waarin het moest gebeuren, tijd die je nooit meer terug zou krijgen als je die niet nuttig besteedde, is er nu de niemandstijd die, als je er niks leuks mee doet, zal verdwijnen in de vergetelheid. Vandaar dat veel eindexamenkandidaten de periode tussen het laatste examen en de examenuitslag te baat nemen om alle remmen los te gooien in een zonnig buitenland. Beter een onvergetelijke vakantie dan thuis wachten op 14 juni, de dag des oordeels. Dus terwijl de eindexamenjongeren uit Nederland zich aan de Spaanse Costa’s laven aan de Campari Spritzen, Calimocho’s en elkaar, werk ik me uit de naad om dat oordeel tijdig te kunnen vellen.
Proost!
Deze column verscheen in mei '23 in de Groenlose Gids. Een eindelijk goedgekeurd plan om een nieuwe sporthal te bouwen werd alsnog tegengehouden.
Als het aan de wethouder lag, had deze raadsvergadering een einde gemaakt aan het gesteggel over de sporthal. Dan kon begonnen worden met datgene wat zijn partij altijd zo hoog in het vaandel heeft: bouwen, bouwen, bouwen. En het zou ook nog eens ten goede komen aan onze jeugd: scholieren en jonge sporters. Oké, er waren wat financiële kinken in kabels gekomen. Maar goed, alles wordt duurder en juist dan houdt de politiek de rug recht en zorgt ervoor dat er niet gehakt wordt in het fundament van een gezonde jeugd: een goede school en goede sportfaciliteiten. Dat sommige zaalsportverenigingen in die gestegen kosten hun kans schoon zagen om in opstand te komen, was vervelend. Dat zij graag in de versleten hal wilden blijven, met het belendende café, waarvoor de term ‘sportboulevard’ uit de hoge hoed was getoverd, kon toch niet voor verder uitstel van de plannen zorgen.