De kontnökpolonaise

‘Ik ken u niet.’

‘Dat snap ik. We treffen elkaar voor het eerst.’

‘Nee, ik bedoel, wie bent u? Uw gezicht komt me niet bekend voor. Waar zou ik u van kunnen kennen?’

‘Nergens van.’

‘Maar wat doet u dan hier?’

‘Nou, u bent agent toch? Ik dacht, ik stuur u enkele van mijn columns. Ik heb zelf al geprobeerd contact te leggen met verschillende media, maar die reageren eigenlijk nooit. U bent bekend in medialand. Als u ze nou goed vindt, of op z’n minst de moeite waard, dacht ik dat u mij misschien ergens binnen zou kunnen loodsen. Tegen betaling natuurlijk. Dat is immers uw werk. Wat vond u er eigenlijk van, als ik zo vrij mag zijn?’

Zelfmedelijden

Een van mijn mentorleerlingen is overgestapt van 4 vwo naar 4 havo. ‘Afstromen’ heet dat met een woord dat in al zijn eenduidigheid symbool staat voor verwachtingspatronen en druk waar leerlingen onder gebukt gaan. Het hardwerkende, vriendelijke meisje, drie perfecte ingrediënten voor verkeerde niveaubeslissingen, is ontzettend opgelucht.

Spek

Vannacht droomde ik dat ik bij mijn opa en oma, naast het spoor, op bezoek was geweest. Samen met mijn neef, met wie ik daar was, liep ik na het bezoek naar de parkeergarage achter het station. Mijn neef liep een andere kant op en daarmee was zijn rol uitgespeeld.

Ruttes hoop

Twee keer per week, alsof het een redactieafspraak is, krijg ik een alert van mijn Volkskrant-app. Zo ben ik al eens gestoord voor de strafmaat van een of ander tot Bonny-en-Clydeproporties gehypet sneu boevenpaartje maar ook voor de uitslag van een voetbalwedstrijd die, voor alle geïnteresseerden, zojuist op tv was geweest. In superlatieven wordt elk

De zoveelmiljardste vader

Plots overviel het me. Een kind, hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn? Ik kan toch geen klein mensje helpen een groot mens te worden in een wereld waar ik zelf ook geen snars van begrijp? Ze zal naar me willen luisteren om houvast te vinden terwijl ik er juist achter begin te komen dat zekerheden niets meer zijn dan door jezelf of de maatschappij gecreëerde illusies met als enige doel

Translatio, imitatio, aemulatio

Het geloof is stom. Dat is gewoon zo. Het was dus niet vanwege de inhoud dat ik pisnijdig werd toen ik een paar maanden geleden een column van Youp las in de NRC. ‘Ga op je matje, kniel in je kerkbank, vast tot je neervalt, zing je hees, loop in de idiootste gewaden, maar zeg niet dat ik dat ook moet doen’, schreef hij. Neerbuigendheid richting het geloof is goed.

trouwen, getallen en ergernis

‘Waarom wil je eigenlijk uitgerekend met mij trouwen?’. Dit heeft  mijn vriendin (ik noem haar al een tijdje ‘mijn vrouw’ om aan het idee te wennen) me nog nooit gevraagd. Soms moet je  goed luisteren naar de dingen die juist niet gezegd worden. Zij weet dat ook. Zo begrijp ik haar het best in mijn zelfgekozen woorden.

Adem naar beneden

Ik woon binnen de gracht van Groenlo. Voor wie het niet kent; het is de Amsterdamse grachtengordel  maar dan iets kleiner. Ons centrum heeft trendsettende winkels als Bruna, Albert Heijn en natuurlijk omdenk-, verbind- en kantelkantoor BS22 (let op de subtiele en sublieme zelfspot in de naamgeving) en samen zijn we als centrumbewoners van deze stad dan ook bepalend

Staan of zitten?

Als het om poepen gaat, is ons leven één groot eufemisme. We gaan naar het toilet of naar de WC (waskast) maar wat we daar gaan doen blijft onuitgesproken. ‘Een grote boodschap doen’ is ouderwets of op zijn best een eerste kennismaking voor kleine kinderen met het stijlfiguur. Zo leren we dat je over sommige dingen niet praat. Zelfs als ik in de beslotenheid van mijn eigen huis zeg dat ik ga poepen

Binnen de lijntjes

Dat de meeste Charlies weer teruggevallen zijn in lethargisch hyperconsumeren doet niets af aan het belang van vrijheid van meningsuiting. Tegenover dit recht staat echter de onderbelichte plicht de verantwoordelijkheid te nemen voor je mening. Vrijblijvendheid bestaat niet als je communiceert, voor communicatie zijn twee partijen voor nodig. Een simpele en logische redenering

Lopende band

In mijn studententijd had ik geen fiets. Principieel als ik was, weigerde ik mijn eigen fiets van een junk terug te kopen. Ik moest dus overal te voet heen. Nou heeft het centrum van Groningen meer de uitstraling van een groot dorp dan van een kleine stad maar als je overal naar toe moet lopen is iets al snel ver. Een lopende band over de stoepen van de stad leek me de oplossing. Gewoon erop gaan staan,