Vieze Voeten

 Uit de Groenlose Gids van 6-7-2022

Er was een afscheid. We deden een stukje en er was een toespraak. Er werd lof gezwaaid en de spot gedreven maar de slottoespraak van de afscheid nemend voormalig teamleider zelf was het hoogtepunt. Hij was grappig en ontroerend maar zijn toespraak liet vooral een lange geschiedenis zien vol hoogte- en dieptepunten. Ik werd melancholisch en begreep niet waarom; ieder jaar namen er immers collega’s afscheid.  De volgende dag wist ik het. Ik besefte dat deze oud-teamleider, conrector, adjunct, of welke titel zijn functie in het continu veranderend bestuurlijk organogram dan ook droeg, van een uitstervend ras was: zelden waren er nog managers die echt deel van de school waren, die jarenlang hun stinkende best deden voor collega’s en voor leerlingen van wie ze ook de ouders kenden omdat ze deel waren van dezelfde gemeenschap. Daarom waren er ook veel oud-collega’s bij zijn afscheid, docenten en leidinggevenden die zelf ook gezichtsbepalend waren geweest voor de school. Regelmatig was ik het oneens met hem. Vaak ook eens. En vooral: uiteindelijk vond hij ook dat de leraar wist hoe de kerntaak, lesgeven, uitgevoerd moest worden, en dat om het even welke leidinggevende kwaliteit daar niets aan zou veranderen.  

De Boysbrug

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 8-06-2022 en gaat over het afscheid van de voetbalclub van mijn jeugd.

De Grolse Boys waren old boys geworden en het Wilgenpark een woestenij. Dus vond het afscheid plaats bij café Halfweg waar soms werd gevoetbald en soms een bierbuikenballet in slow motion werd opgevoerd. Maar steeds was het met het fanatisme waar de jongens in rood ruim 70 jaar om bekend hadden gestaan. Om zo hard mogelijk te rennen en luidkeels kenbaar te maken dat je vrij staat, hoef je immers niet te kunnen voetballen. En dat je over een bal duikt, betekent niet dat er vanuit het doel geen aanwijzingen het luchtledige in geschreeuwd kunnen worden. Tussen de wedstrijden door werd, met een ice pack op de pijnlijke vijftigerskuit, uitgelegd welke net niet geslaagde actie tot de blessure had geleid. Maar op het veld of, zoals ik, als toeschouwer langs de lijn was iedereen weer even het kind, de tiener of twintiger die in een rood shirt ooit tot grootse daden in staat was geweest. Hoe ouder we werden, hoe beter we vroeger waren.

Gezakt

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 11-05-2022

We haalden planten voor in de tuin. Na de grote verbouwing is het geld even op maar met dit weer ben je buiten en het oog wil ook wat. Dus na wat vruchteloze bezoekjes aan de grotere en dure tuincentra, de gifkwekers, belandden we bij het huis van mijn oud-leraar geschiedenis die ‘aan de kant van de weg’ verkoopt. Leuke, schone plantjes op een paar tafels, leuke prijzen en een bus om op goed vertrouwen het geld in achter te laten. We slaagden.

Verklaring omtrent het gedrag

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 13-04-2022.

We zouden het wel even doen. De dochter moest maar een tijdje bij de zoon op de kamer om ruimte te maken. Een despoot met grootheidswaanzin was een land binnengevallen en nu was het oorlog in Europa. Miljoenen mensen probeerden de bommen en raketten te ontvluchten die, ondanks het oorlogsrecht, op hen gericht waren en waarop ‘groeten aan de kinderen’ geschreven stond. En ze moesten ergens naartoe. Waarom dan niet bij ons? Zo konden we echt wat betekenen in een wereld die zo snel verandert dat we de grip kwijtraken.