Adem naar beneden

Ik woon binnen de gracht van Groenlo. Voor wie het niet kent; het is de Amsterdamse grachtengordel  maar dan iets kleiner. Ons centrum heeft trendsettende winkels als Bruna, Albert Heijn en natuurlijk omdenk-, verbind- en kantelkantoor BS22 (let op de subtiele en sublieme zelfspot in de naamgeving) en samen zijn we als centrumbewoners van deze stad dan ook bepalend
voor de richting waarin het leven van de burgerman in de Achterhoek zich beweegt. Ik behoor, en dat zeg ik zonder enige gêne of voorbehoud, tot de Achterhoekse avant-garde.  Be there or be square. Ook hier.

De politieke voorkeur is nog relatief gemakkelijk voor een centrumbewoner (D66 was het, maar is mainstream geworden, Partij van de Arbeid kan nooit dus is het Partij voor de Dieren) maar hoe bepaal je richting als je vrouw zwanger is? De ouderwetse pufcursus hapt naar adem en zelfs de eerste de beste administratief medewerkster uit een kindvriendelijke vinexwijk heeft zwangerschapsyoga ‘ontdekt’. Gelukkig vonden we Hypnobirthing. Met enkele andere stellen zoals wij doen we wekelijks diepeontspanningsoefeningen, praten we over de geboorte, niet over de bevalling en bereiden we ons voor op de golven, niet op de weeën. Vanuit een diepe trance gaat mijn vrouw over een paar maanden onze dochter naar beneden ademen in plaats van haar eruit te persen. En het mooiste is: het voelt nog goed ook.

Maar de vraag in welke wereld ze geademd wordt, kwelt me wel. Zo mooi is het allemaal niet. En dat opvoeden, hoe gaat dat? Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn hekel aan commercie, grootkapitaal, goedkope kleding  en dieronvriendelijkheid overbreng aan mijn dochter zonder dat ze zich tegen mij afzet? Gelukkig loste één probleem zichzelf op. Ik hoef nooit aan mijn dochter uit te leggen waarom zij niet, en haar vriendinnetje (van buiten het centrum) wel, naar K3 in het Gelredome mag. In een echte tranenpersconferentie kondigden ze het deze week aan: ‘We stoppen ermee’. (De goede verstaander hoorde: ‘Onze producer kon het concept niet langer uitmelken, want we zijn nu echt te oud geworden’).

Wat een opluchting was dat, al moet ik eerlijk zeggen dat ik wel een zwak heb voor het oudere werk van de kindvriendelijke geldmachine. Natuurlijk precies dat werk dat te boek staat als suggestief. ‘Mijn moeder is een hoer’, is gewoon een mooi liedje en ‘Daar moet een piemol in’ is, ik geef het toe, een guilty pleasure van mij. Maar toen besloten werd dat deze liedjes commercieel onaantrekkelijk waren vanwege de voor kinderen minder geschikte inhoud en er een laffe, pedagogisch verantwoorde weg werd ingeslagen, ben ik afgehaakt. ‘Even slikken en weer doorgaan’, het album dat de grote doorbraak betekende en inmiddels bij alle gezinnen met kinderen een vast plekje in de cd-speler heeft, komt er bij mij niet in. Als ik de hit ‘Rokjesdag’ hoor (met als tekstueel dieptepunt: 'ik heb het zo warm, geef me iets om af te koelen. Ik wil je vruchtensap in me voelen'), moet ik kotsen maar het allerergste is wel dat als ‘Zelluf doen’, het lijflied van K3, op de radio is, het irritante maar aanstekelijke deuntje ook bij mij blijft hangen.

Weet je wel waar K3 voor is?

Dit is echt mijn eigen K-lied, hoor’s

En dan hoor je die hele zaal met trommelvliesvernietigende meisjes en moeders in je hoofd.

Ik wil het zelluf doen, zelluf doen!

Gelukkig zal de herinnering aan deze schaamteloze episode in de muziekgeschiedenis van de lage landen vervagen. Eén probleem minder in deze lastige wereld. Het mag nu. Kom maar, adem naar beneden. Alles is klaar.

Kinderwagens, babykleertjes,

flesjes, luiers, teddybeertjes,

een box, een speen, een rammelaar,

een trappelzak, een duikelaar.

Kom, mijn lieve kleine meisje.