Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 12-04-'23
De Pam Pam in de jaren 90 bestond uit drie delen. De trap op stond bekend als boven. In de discotheek voor alternatievelingen was het daar het alternatiefst. Sigarettenrook vermengde zich er met de geuren van Zwarte Afghaan, Blonde Maroc en Nederwiet. Daar was ik zelden. Op de dansvloer, het hart van de discotheek, danste je naar hartenlust. En in het stiltecentrum kwam je op adem nadat je ‘ze’ op de dansvloer, al pogoënd, had toegeschreeuwd dat je, fuck you, niet ging doen what they told you. Of je kwam er zelfvertrouwen tanken, of een geknakt ego wegdrinken. Of je ging daar zitten als je enige versiertruc er eentje van de lange adem was: de goede vriend, het luisterend oor. In het stiltecentrum was ik dus veel te vinden. Een lesbische vriendin vertrouwde me daar toe dat ik de meest homofiele heteroseksueel was die ze kende. Dat bedoelde ze als compliment. En, hoewel ik me schaamde voor mijn kennelijke gebrek aan mannelijkheid, uit haar mond voelde het ook als compliment.
