De zoveelmiljardste vader

Plots overviel het me. Een kind, hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn? Ik kan toch geen klein mensje helpen een groot mens te worden in een wereld waar ik zelf ook geen snars van begrijp? Ze zal naar me willen luisteren om houvast te vinden terwijl ik er juist achter begin te komen dat zekerheden niets meer zijn dan door jezelf of de maatschappij gecreëerde illusies met als enige doel
in leven te blijven. Welke waarde hebben mijn normen en waarden als die totaal anders zouden zijn als ik aan de andere kant van de wereld zou zijn geboren? Vrijheid van meningsuiting? Laat me niet lachen! De vrijheid heb je, maar die mening is echt niet van jezelf. Wat houden we met zijn allen van precies datgene wat ons toevalligerwijs aangeboden wordt door een samenleving die onze geest gevangen houdt. Het leven is niets meer dan één groot Stockholmsyndroom.

Als zo’n gedachte je overvalt, ben je niet geschikt als vader, dat was me ineens wel duidelijk. Het voelde als het restaurant waar wij, mijn zwangere vrouw en ik, vorige week zaten met de op onze trouwdag gekregen ‘Diner voor twee’-bon. Houden uw vrienden van ‘even een hapje eten buiten de deur’? Geef ze nooit, maar dan ook nooit, een ‘Diner voor twee’-bon cadeau.

‘Maar kunt u niet gewoon een bepaald bedrag, zeg 5 euro minder dan de waarde van onze bon, de mensen van Momento Giftbox moeten immers ook eten, van de rekening aftrekken? Ik vind het helemaal niet erg bij te betalen’, probeerde ik nog. ‘Helaas meneer’, zei de serveerster, voordat ze nogmaals de karige keuzes voorlas van het verfrommelde papiertje en nadat ze de kaart van het restaurant had afgeleverd bij het stel aan het tafeltje naast ons. ‘Met een dinerbon zijn dit de gerechten waaruit u kunt kiezen’. We zaten in een restaurant met een goeie kaart, daar hadden we het namelijk op uitgezocht, tussen mensen die de vrijheid hadden te kiezen van die kaart. Wij waren niet vrij. Gevangen door de regels van Momento Giftbox. We stonden aan de rand, etend van de laffe biefstukjes en varkenshaasjes die het systeem ons toewierp. Je bent wie je bent door de cadeaubonnen waarmee je binnenkomt. En daar blijft het bij.

En wat maakt deze kleine speciaal? De zoveelmiljardste vader van het zoveelmiljardste kind. En dan zorgen de biologische systemen ervoor dat je juist dat kind bijzonder gaat vinden. Slim trucje van moedertje natuur, of vadertje God om zo de juiste zorg te garanderen. Maar ik doe daar mooi niet aan mee. Kijk eens om je heen. Hoeveel mensen zijn nou echt bijzonder? Wees eerlijk, bijna niemand. En al die niemanden hadden allemaal ouders die hen het allerspeciaalst vonden. We hebben inmiddels televisiepsychologen nodig om ons op het hart te drukken dat we toch echt wél allemaal uniek zijn. Om het systeem in stand te houden, moeten we dat namelijk wel blijven vinden. Dokter Phil lijkt me het beste bewijs van het rad dat ons voor ogen wordt gedraaid.

We kregen een extra echo. Een of andere nieuwe regel omtrent een of andere nieuwe curve, met als basis een meetlint, maakte het nodig de moeder, een paar weekjes voor de geboorte alsnog onzeker te maken. Alles bleek perfect. Wel zagen we dat ons kleintje veel en lange haartjes had. Wilde haren ongetwijfeld. En ze had haar vuistjes gebald onder het hoofdje dat ze dapper omhoog hield. Het was onmiskenbaar. Deze gaat het wel maken. Zij gaat de strijd aan en ze komt er als winnaar uit. Zij gaat nooit genoegen nemen met een door het systeem toegeworpen biefstuk. En ik heb het voorrecht haar vader te zijn.