Nederland is het Schiermonnikoog van Europa in het
verkiezingsjaar 2017, een eerste indicatie voor de richting die het oude
continent in de eerste helft van de 21ste eeuw op gaat. De
peilingen, Trump en de Brexit, laten winst voor de boosmensen en verlies voor
de deugmensen zien. Voor iedereen staat er veel op het spel dus is iedereen
bang. De boosmensen vinden hoop in Wilders, de deugmensen in kleine aanwijzingen
dat het allemaal wel meevalt; een milde toespraak van Trump, een brief van
Nederlandse artsen met Turkse achtergrond die uitspraken van Kuzu moeten
ontkrachten, alles kan zo’n aanwijzing zijn maar niets is het.
De toespraak van Trump past in de autocratenstrategie van
verdeel en heers afgewisseld met toenadering. Vaak toegepast en ook nu
succesvol; gretig spreken de media, ook de door Trump verguisde, over een
kentering in zijn presidentschap. Wilders en Kuzu, de Osewoudt en Dorbeck van de Nederlandse politiek,
verspreiden ononderbouwde berichten die een eigen leven gaan leiden en een
eigen waarheid vormen. De bestrijding ervan is blijkbaar onmogelijk zonder
drogredeneringen. Immers, als Kuzu gelijk heeft, en de stekker wordt er bij
minderheden met een kleurtje in hun laatste levensfase inderdaad eerder uitgetrokken, zullen de (onbewust)
verantwoordelijke artsen geen Nederlanders met migratieachtergrond zijn. De
brief wordt gezien als hoopvol maar is in feite dus inhoudsloos.
In alle kampen is de waarheid geslachtofferd. Dat betekent
maar één ding: het is oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten