Een week in een leven

 Groenlose Gids, 10 april 2024

Vier dagen was ik weg geweest. In de auto, op weg naar huis, wilden mijn vrouw en kinderen alles weten. Hoe het was, wat ik geleerd had en, het belangrijkste, of de piep weg was. Ik stond met mijn mond vol tanden. Geen idee wat ik moest zeggen.

De dinsdag ervoor had ik, bij binnenkomst in de omgebouwde boerderij, mijn oordeel snel klaar. De vijf andere cursisten zou ik zelf zeker niet uitgekozen hebben. En met mijn 50 jaar haalde ik de gemiddelde leeftijd zelfs omlaag. Op zich niet erg. Ik was er om de tinnitus te laten verdwijnen. Die had veel te veel invloed op mijn leven gekregen. Ik was niet meer wie ik wilde zijn. Het doel was helder en met de anderen had ik verder niks te maken. Van hen zou ik vrijdag weer afscheid nemen. Zonder zwaar gemoed. En zonder piep.

Vrijdag werd het. En afscheid namen we. Maar met een zwaar gemoed. Ik had mensen leren kennen zoals ik dat zelden had gedaan. Er was een wetenschappelijke carrière in de kiem gesmoord om het familiebedrijf te redden; er waren twintigers in huis, kinderen van een ander, die de sfeer bepaalden; er was een alleenstaande moeder - HR-adviseur maar eigenlijk schrijfster – die zichzelf had opgevoed; er was een druk leven dat nooit tot rust kwam omdat thuis een zieke vrouw wachtte; en er was de last van een ereschuld naar het nooit geboren nageslacht van 6 miljoen ontmenselijkte en vermoorde volksgenoten. We waren allemaal anders maar herkenden elkaar in ons verlangen naar rust.

Natuurlijk wilde mijn gezin alles weten. Maar gebeurtenissen zijn zure vruchten die tijd nodig hebben om te rijpen, om een ervaring te worden, om kennis en wijsheid te brengen. Te vaak willen we woorden vinden waar nog geen woorden zijn. De moraal moet zich nestelen om na verloop van tijd omhoog te kunnen borrelen. De piep was niet weg, dat wist ik wel. En ik wist wat we gedaan hadden. Groepssessies en individuele sessies. Ik wist dat we gelachen hadden, en gehuild. (‘Ah, nee toch, papa. Typisch jij.’) Het zweefde soms. Niets voor mij, normaal gesproken. Maar we hadden echte verbinding gemaakt. Met elkaar, met onze twijfels, onze angsten, onze stress en dus met de piep.

Nu, een paar weken later, begin ik te begrijpen hoe de invloed van de tinnitus in stand gehouden wordt en denk ik een begin van een idee te hebben hoe ik daarmee aan de slag kan gaan. Of dat uiteindelijk helpt de piep een plekje op de achterste bankjes van mijn bewustzijn te geven? Ik hoop het. Zo niet, heb ik in ieder geval prachtige mensen ontmoet, en geleerd niet te oordelen maar me open te stellen. Voor de ander en voor mezelf. Dichter bij wie ik wil zijn.