Moraal

Column Groenlose Gids en Elna van 29-01-2025 

En dan wordt het september en tijd voor de oogst. Doe Maar vertelde ons dat de tijd rijp was. Uit betrouwbare bron wisten we waar de wietteler met de gemakkelijk bereikbare achtertuin woonde. Een fervent blower was ik allerminst maar sensatiezucht maakte dat ik, samen met twee vrienden, in de late avond van een vroege septemberdag ruim 35 jaar geleden over afgelegen wegen richting het drugshof van Eden fietste. Mijn vrienden zouden snel een paar planten trekken die ik in de meegenomen vuilniszak zou proppen. Het was donker maar nog vroeg genoeg om tijdig terug te zijn in onze stamkroeg om daar de buit en het avontuur te delen met onze vrienden. We vonden wat we deden goed noch fout. We deden wat Jantje had moeten doen als hij niet zo’n gehoorzame lafaard was geweest. Aan een boom, zo vol geladen, mist men vijf, zes pruimen niet. De zware geur van een weelderige wiettuin in september zal ik nooit vergeten.

Mijn ontsnapping uit het twitterriool ging niet zonder slag of stoot. Jarenlang las ik leuke artikelen op plekken die ik anders nooit had gevonden en kon ik mijn dagelijkse nog onrijpe en vaak ondoordachte meninkjes kwijt. Ja, dat er af en toe met modder werd gegooid was jammer, maar dan gooide ik gewoon lekker terug. Dat de modder drek werd en daarna diarree had ik eerst nog niet zo in de gaten. Wel ging mijn twittervinger steeds losser zitten. Hoewel ik wel voelde dat ik de gorigheid daarmee alleen maar aanwakkerde, kon ik de verleiding niet weerstaan. En zo vuurde uiteindelijk iedereen steeds grotere woorden op elkaar af. Zonder consequenties, zonder verantwoordelijkheid en zonder eerst op zoek te zijn geweest naar een moraal.

Toen er een naargeestig kruis door het blauwe vogeltje ging, realiseerde ik me pas wat er gaande was. Mijn aangewakkerde woede was het verdienmodel. Ik vluchtte, maar de diarree sprong de rioolputten al uit. Massale protesten tegen asielzoekers die onze dochters verkrachtten en onze baantjes inpikten, ontkenning van de klimaatcrisis, van de natuurcrisis, van de wetenschap, van de gelijkwaardigheid van vrouwen, van het bestaansrecht van trans personen. De ineenstorting van beschaving en de moraal die in de bierkelders van twitter begon, was plots in volle glorie te aanschouwen; aan babbeltafels op tv, in de politiek, binnen vriendengroepen en families. En met een simpele maar o zo bekende armbeweging liet de leider vorige week zien wat we al lang over hem wisten. Dit was precies de bedoeling. Het masker ging af, een snorretje kwam tevoorschijn.

Alles verliep vlekkeloos. Mijn vrienden hadden in luttele seconden wat planten losgetrokken die ik in de vuilniszak deed. Toen we de buit binnen hadden en als dieven de nacht in wilden vluchten, vloog de deur open en een woedende man stormde schreeuwend naar buiten. Een wilde achtervolging met fietsen, auto’s, koplampen, sloten en de schreeuwende wietteler volgde. Om ons hachje te redden moesten we het ultieme offer brengen: de vuilniszak. Terug in de moederschoot van onze stamkroeg schaamden we ons en spraken we af nooit over het gebeurde te spreken. In deze zelfgekozen stilte konden we alle drie op zoek naar ons eigen verhaal, naar onze eigen moraal. Zonder woorden.