Winterdepressie

Deze column verscheen op 15 januari 2015 in de Groenlose Gids en Elna

‘Schrijf maar over mij!’ De leerlinge wist het wel. Mijn eerste column op een nieuwe plek, voor een publiek uit de hele gemeente moest over haar en haar winterdepressie gaan. De zonloosheid van het bestaan had haar te pakken gekregen, iedereen mocht het weten en ik snapte haar wel.

 

Nog maar enkele weken geleden wensten we elkaar allemaal het beste maar inmiddels hoop ik alleen nog maar dat we het einde van het jaar zonder al te grote kleerscheuren halen. Dat het jaar nogal wat onheilstijdingen in petto heeft, mag immers duidelijk zijn. Aankomende maandag zijn we getuige van het officieuze einde van de democratie in wat ooit een voorbeeldland was. Een veroordeelde crimineel verkocht de overheid aan een multimiljardair en samen zullen ze de autocratische troon bestijgen. Ze zijn bezig een oligarchie op poten te zetten naar Russisch voorbeeld met wereldheerschappij en financiële plundering als doel. Klassieke slechteriken dus. Maar dan zonder een Marvel-superheld om hen net op tijd te verslaan. Dit alles zal plaatsvinden tegen het decor van een wereld die, vaak letterlijk, in brand staat en waar olie het enige bluswater is. 

Ook in ons landje is het niet beter. Iedereen danst naar de pijpen van een schaduwpremier die de touwtjes strak in handen heeft. Hij regisseert, in slow motion, de onvermijdbare val van een kabinet dat er niet in zal slagen een door hemzelf verzonnen, niet bestaande crisis op te lossen. En als dan, zo ergens halverwege het jaar, de rook van alle ruzies is opgetrokken, zal de asblonde antidemocraat als een feniks herrijzen. Het was niet zijn fout, zal hij zeggen. Nee, hij werd tegengewerkt. En iedereen zal het slikken als zoete koek. Ook in Oost Gelre. Daar waren we immers al massaal bereid deze charlatan samen met andere non-valeurs op het schild te hijsen. 

Betekent dat dan dat 2025 ook een rampjaar wordt voor onze gemeente? De tijd zal het leren, hoor je dan te zeggen. Voor nu hangt de vlag er niet al te best bij. Een sportvereniging in zwaar weer; een leegstaand winkelpand als een rotte kies in het prachtige centrum omdat buitengemeentelijke investeerders de plaatselijke middenstand een poot wilden uitdraaien; de noodgedwongen sluiting van twee goede restaurants in iconische panden gerund door een geweldige uitbaatster in het andere centrum. Het belooft allemaal weinig goeds.

Tegen deze gitzwarte achtergrond mag ik u tweewekelijks mijn venster bieden op onze gemeente, het land en de wereld. Het wordt een zware dobber dat op een hoopvolle manier te doen. Aan de andere kant: de dagen worden alweer langer. Straks wordt het lente en verdwijnt mijn zwartgalligheid als sneeuw voor de dan weer uitbundig schijnende zon. En bij mijn leerlinge ook. 

Ach, 2025 wordt dus toch prachtig. Gelukkig Nieuwjaar!