Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 13-04-2022.
We zouden het wel even doen. De dochter moest maar een tijdje bij de zoon op de kamer om ruimte te maken. Een despoot met grootheidswaanzin was een land binnengevallen en nu was het oorlog in Europa. Miljoenen mensen probeerden de bommen en raketten te ontvluchten die, ondanks het oorlogsrecht, op hen gericht waren en waarop ‘groeten aan de kinderen’ geschreven stond. En ze moesten ergens naartoe. Waarom dan niet bij ons? Zo konden we echt wat betekenen in een wereld die zo snel verandert dat we de grip kwijtraken.
Het nieuwste klimaatrapport van het IPCC bijvoorbeeld,
ondergesneeuwd door de oorlog, vertelt ons dat we gisteren moeten stoppen met
de uitstoot van koolstofdioxide om nog enigszins te mogen hopen dat onze
kinderen niet het slachtoffer worden van de grootste indirecte genocide ooit. Maar
wij, met een ecologische voetafdruk van de Grote Onvriendelijke Reus, zijn niet
in staat over onze schaduw te stappen. Dat maakt me onrustig en angstig.
Natuurlijk, mensen willen best -met subsidie- zonnepanelen
plaatsen, zolang onze bestuurders maar niet tornen aan het door God gegeven
recht om goedkoop te vliegen, goedkoop vlees te eten en glysofaat te spuiten.
En dat doen ze dus ook niet. Want hey, prima om de put te dempen maar laat er
eerst maar eens een kalf verdrinken. Geen gezonde Hollandse machtspoliticus wil
electoraal risico lopen zolang die klimaatrampen, op een overstrominkje na, zich
niet hier maar in Australië, Afrika of Azië voltrekken. Gewoon lekker
barbecueën dus. En de onleefbaarheid van de planeet in de nabije toekomst? Wie
dan leeft, wie dan zorgt.
Misschien konden we de grip hiermee dus een beetje
terugkrijgen. We schreven ons in en een intakegesprek met het bureau volgde. We
moesten ons wel realiseren dat het getraumatiseerde mensen waren. Mensen van
wie de huizen met de grond gelijk gemaakt waren en van wie de familie misschien
wel slachtoffer geworden was van de genocide die inmiddels gaande is. Het zou een
enorme impact hebben op ons gezinsleven. We vertelden de mevrouw aan de
telefoon dat we ons dat realiseerden en dat we er echt achter stonden. Maximaal
twee, meer konden we er niet kwijt. Een moeder en een kind, liefst in de
leeftijd van onze dochter. Voor haar zou het dan ook leerzaam zijn en ze zou
het kind kunnen helpen een zo normaal mogelijk leven te leiden. Het voelde
goed. De mevrouw bedankte ons en vertelde ons dat we een link toegestuurd
zouden krijgen. Daarmee konden we gratis een Verklaring Omtrent het Gedrag
aanvragen en als we dat eenmaal gedaan hadden was het definitief. De gemeente
kon ons dan bellen met de mededeling dat ‘onze’ mensen er waren.
Maar de twijfel sloeg toe. Wat nou als de nachten onrustig
worden? Of als het niet klikt? En wat nou als onze zoon van twee die onrust
helemaal niet aankan? Of onze dochter? Ze wil het heel graag en vindt het heel
zielig maar ze is ook pas 6. Als wij het al slecht kunnen overzien, kunnen we
dat van haar natuurlijk helemaal niet verwachten. En wat nou als het niet voor drie
maanden is maar voor veel langer? Kunnen we dan nog wel met goed fatsoen op
vakantie? We willen natuurlijk nog wel op bezoek bij mijn moeder in Spanje. De
tickets moeten snel geboekt worden bij een prijsstunter anders worden ze veel
te duur. En straks wordt het weer zomer. Hoe werkt het met vluchtelingen als de
terrasjes lonken en de barbecueavonden met vrienden in de zwoele zomerzon ook?
Op de link hebben we niet geklikt. We krijgen dus geen
vluchtelingen omdat we de Verklaring Omtrent het Gedrag niet hebben. Terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten