In mijn studententijd had ik geen fiets. Principieel als ik
was, weigerde ik mijn eigen fiets van een junk terug te kopen. Ik moest dus
overal te voet heen. Nou heeft het centrum van Groningen meer de uitstraling
van een groot dorp dan van een kleine stad maar als je overal naar toe moet lopen
is iets al snel ver. Een lopende band over de stoepen van de stad leek me de
oplossing. Gewoon erop gaan staan,
tot het kruispunt, oversteken en er weer op. Het zou het fietsenprobleem en het fietsendiefstalprobleem in een klap oplossen. Luiheid leidt blijkbaar tot creativiteit. Overigens kwam ik als student 20 kilo aan. 15 daarvan ben ik er nu, 20 jaar later, gelukkig nog steeds kwijt.
tot het kruispunt, oversteken en er weer op. Het zou het fietsenprobleem en het fietsendiefstalprobleem in een klap oplossen. Luiheid leidt blijkbaar tot creativiteit. Overigens kwam ik als student 20 kilo aan. 15 daarvan ben ik er nu, 20 jaar later, gelukkig nog steeds kwijt.
In de Volkskrant stond afgelopen weekend een artikel over de
paradox van bewegen en aankomen. We sporten steeds meer, maar komen tegelijkertijd aan. De suggestie die de Volkskrant wekte was dat sporten niet helpt
bij afvallen. Hoe dit kan? De paradox bleek niet heel erg paradoxaal, eerder een kwestie van logica. Als we sporten overschatten we
het aantal calorieën dat we ermee verbranden en we belonen onszelf voor de
geleverde inspanning met te veel calorieën aan lekkernijen en biertjes. Vaak
meer dan we er überhaupt verbrand hebben. We worden dus niet dikker door het
sporten maar door onze verwachting van het sporten in combinatie met ons
beloningssysteem.
Als ik naar mijn werk fiets word ik de laatste tijd steeds
vaker ingehaald. Het is niet dat ik traag fiets, integendeel, ik trap stevig
door. Toch hoor ik steeds vaker het belletje van achteropkomend fietsverkeer.
Niet zelden passeren mij gezette vrouwen en dikke mannen, al dan niet op leeftijd, die
gezellig keuvelend mij met 30 kilometer per uur passeren. Eventjes haak ik dan
aan maar al snel moet ik loslaten omdat ik niet al te bezweet voor de klas wil
staan. Weet ik veel of leerlingen het verschil tussen angstzweet en
inspanningszweet zien. De dames en heren fietsen op elektrische fietsen, beter
bekend onder de commercieel interessantere naam, want minder bejaard: e-bikes.
Als mensen die sporten te veel eten en drinken als beloning
en minder sportieve mensen e-bikes kopen om naar hun werk te gaan, hoeven we
voorlopig niet te hopen van de obesitasepidemie af te komen. En als we ons hier toch bij neer moeten leggen: laat de lopende band op het trottoir maar komen.
E-bikes, verschrikkelijk. Maar stiekem lach ik in mijn vuistje als de accu van zo'n kekke fiets nét bij een heuvel leeg is (dat is niet erg aardig, maar soit).
BeantwoordenVerwijderen