zaterdag 11 juni 2016

Jan de V.

Ik ben monddood gemaakt. Ik ben geen homo. Ook ben ik geen vrouw. Ik ben niet te dik en ook niet te dun. Ik ben niet niet wit, niet werkeloos en ik ben niet oud. Ik heb geen opa bij de NSB en ben geen (partner van een) pedofiel of zedendelinquent. Ik ben niet kinderloos, bewust of onbewust. Ik ben geen vluchteling. Samengevat: ik word niet gediscrimineerd, en dat is fucking zwaar.

Vroeger was het allemaal een stuk simpeler. Sterker, twee jaar geleden zelfs was het nog goed te doen. Ik realiseerde me dat ik geen zwarte man was, dus dat ik geen oordeel kon hebben over welk effect zwarte piet had op de niet-witte medemens. Ik heb bovendien altijd publiek, mijn leerlingen. Dus met hen had ik het over oordelen en veroordelen en hoe je daarmee op moet passen. Het bleken the wonder years; een complexe maar onschuldige maatschappij als dankbaar lesmateriaal.

Zo is het niet meer. Van alle kanten wordt mij en mijn soortgenoten de mond gesnoerd. De emancipatie heeft inmiddels de kleinste minderheid bereikt. En ze doppen hun eigen boontjes. Dat is goed. Ik zal de laatste zijn die zich onuitgenodigd waagt in het wespennest van discriminatie en belediging. De meesten begrijpen white privilege inmiddels, of doen alsof. Een enkele columnist of politicus verzet zich er nog tegen. Dat zijn de onwetenden. Zij die kijken maar niet zien, de ontkenners. Zij worden vakkundig in de hoek gezet waar de klappen vallen.

En dat is discriminatie. Met het nodige masochisme geniet ik er best van dat ik en de mijnen onze vanzelfsprekende superioriteit kwijt zijn. Het werd tijd dat de onbewuste arrogantie bewust gemaakt werd. Zo voelt het dus om rechteloos te zijn. Toegegeven, de rechteloosheid betreft alleen het maatschappelijke debat, maar toch.

Maar ik voel me ook voorbarig geprofileerd. Waarom is het een vereiste ervaringsdeskundige te zijn als je ergens wat over wil zeggen? Ik wik en weeg zorgvuldig voor ik iets zeg. Bovendien ben ik slim. Dat de domme boosheid verbannen wordt  naar de krochten van schimmige fora op internet is een goede zaak maar ik heb wél nagedacht. Ik ben niet als de anderen. Ik kan jullie, de beledigden en gediscrimineerden, van dienst zijn. Ik kan de autochtone heteroseksuele witte man zonder strafblad en met kinderen kapot schrijven, als jullie dat van me willen. Het wordt tijd om ze met gelijke munt terug te betalen. En ik kan jullie daarbij helpen. Ik weet hoe wij denken, ik heb waarde voor jullie. Ik wil jullie niet verslaan, ik wil erbij horen.

Dus bij deze een verzoek aan de flikkers, de wijven, de vetzakken, de negers, de Koosen Werkloos, de ouwelullen, de fouten, de kinder- of gewone verkrachters, De Halina’s Reijn en de economische profiteurs: mag ik jullie salonfilosoof zijn? Jullie knuffelwitteman? Noem me Jan de V.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten