trouwen, getallen en ergernis

‘Waarom wil je eigenlijk uitgerekend met mij trouwen?’. Dit heeft  mijn vriendin (ik noem haar al een tijdje ‘mijn vrouw’ om aan het idee te wennen) me nog nooit gevraagd. Soms moet je  goed luisteren naar de dingen die juist niet gezegd worden. Zij weet dat ook. Zo begrijp ik haar het best in mijn zelfgekozen woorden.

 Op zich is haar onuitgesproken vraag niet zo gek. We zijn erg verschillend. Om te beginnen is ze wat jaartjes jonger dan ik. Ik heb daar niet zo veel last van. Zij soms wel. Dat kan komen omdat ik procentueel meer ouder ben dan zij, dan zij procentueel jonger is dan ik. Nog een verschil, zij zou deze zin nooit kunnen begrijpen (u ook niet? Vraag Ionica Smeets om uitleg) omdat ze best goed is met getallen maar nog veel beter zonder.

 Ik hou juist van getallen en statistieken. Vooral omdat bij statistiek taal en wiskunde samenkomen. Het probleem zit hem vaak in het verschil tussen correlatie en causaliteit. Waar vaak slechts sprake is van correlatie, zien mensen snel en graag causaliteit. Wat een heerlijke zin. (Ook hier wendt u zich tot Ionica voor uitleg. Zij zal ongetwijfeld veel hebben geschreven over dit onderwerp). Politici maken dankbaar gebruik van dit menselijk gebrek (de een trekt 1,5 miljoen kiezers door de twee begrippen synoniem te maken, de ander claimt op diezelfde wijze verantwoordelijk te zijn voor de economische opleving) waardoor er talige redeneringen ontstaan met cijfertjes die onomstotelijk lijken maar kant noch wal raken. De media doen hetzelfde. Zij wekken, op basis van wat nieuw uitgebraakte getalletjes, de ene na de andere suggestie die als zoete koek geslikt wordt. En omdat we er met z’n allen van smullen, pakken politici het op. Waarom een visie  als je de publieke opinie al hebt?

Heerlijk en frustrerend tegelijk. Heerlijk omdat ik werk heb waarbij ik op mijn eigen kleine manier een bijdrage kan leveren aan de ontmaskering van deze farce. Wees niet bang dat ik leerlingen indoctrineer met mijn eigen mening. Dit heet gewoon argumentatieleer. Laat  ze het maar oneens zijn met mij en daar dan een mooie redenering aan wagen. Frustrerend omdat het soms lastig is je niet te veel te ergeren aan ‘zoveel domheid’ want dat leidt tot een per definitie misplaatst moreel superioriteitgevoel.

Hier vinden mijn vrouw en ik (waarom niet? Er is een gerede kans dat wij, als u dit blogje leest, inmiddels getrouwd zijn) elkaar gemakkelijk. We winden ons op over dezelfde zaken. (Als het tenminste niet gaat over kleding of woninginrichting. Daar kan geen enkele man iets mee, tenzij hij thuis naast een andere man op de bank zit. Metroseksualiteit bestaat niet en is slechts een wanhopige leugen om bij de vrouw in het gevlei te komen).

 Is ergernis genoeg om een huwelijk aan op te hangen? Vast niet. Maar ik hoef toch niet alles te beargumenteren? Ik weet dat wat ons bindt met gemak sterk genoeg is om dat wat ons onderscheidt te kunnen omarmen.

 ….omdat ik, als ik in een vliegtuig zit en er doemt plotseling een alpencol op, wil dat ik, in mijn laatste momenten van doodsangst, haar hand kan vasthouden. Trouwen is een daad van egoïsme.