Ongedifferentieerd androgyn

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 12-04-'23

De Pam Pam in de jaren 90 bestond uit drie delen. De trap op stond bekend als boven. In de discotheek voor alternatievelingen was het daar het alternatiefst. Sigarettenrook vermengde zich er met de geuren van Zwarte Afghaan, Blonde Maroc en Nederwiet. Daar was ik zelden. Op de dansvloer, het hart van de discotheek, danste je naar hartenlust. En in het stiltecentrum kwam je op adem nadat je ‘ze’ op de dansvloer, al pogoënd, had toegeschreeuwd dat je, fuck you, niet ging doen what they told you. Of je kwam er zelfvertrouwen tanken, of een geknakt ego wegdrinken. Of je ging daar zitten als je enige versiertruc er eentje van de lange adem was: de goede vriend, het luisterend oor. In het stiltecentrum was ik dus veel te vinden. Een lesbische vriendin vertrouwde me daar toe dat ik de meest homofiele heteroseksueel was die ze kende. Dat bedoelde ze als compliment. En, hoewel ik me schaamde voor mijn kennelijke gebrek aan mannelijkheid, uit haar mond voelde het ook als compliment.

Doortrekken en weg ermee

 Deze column verscheen op 15 maart, de dag van de provinciale statenverkiezingen, in de Groenlose Gids.

‘DeeVeeDee, op de plee, doortrekken en weg ermee’. Bijna veertig jaar geleden, tijdens het jaarlijkse schoolvoetbaltoernooi probeerden onze klasgenootjes van de Willibrordusschool uit volle borst de spelertjes van de Deken van Damschool uit het veld te slaan. Voetbal is oorlog. De woorden van Rinus Michels weerklonken in onze jeugdige pogingen de tegenstander te intimideren. En niet zonder succes. We wonnen het toernooi.

Geestverruimende middelen

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 18 februari

Ik kwam ermee weg. Ook deze keer had ik het tripje naar Amsterdam vanwege andere verplichtingen waarschijnlijk niet kunnen maken. De griep die een ander lid van mijn boekenclubje noopte tot afzeggen, kwam niet ongelegen. De bijeenkomst moest verplaatst worden en misschien kan ik dan voor het eerst daadwerkelijk aanwezig zijn. De leden van de club zijn dierbare vrienden van de middelbare school, maar nu wonen ze allemaal in Amsterdam. Voor hen is samenkomen om een avondje over een boek te kletsen onder het genot van een paar drankjes dus iets gemakkelijker. Dat ik aan de andere kant van Nederland woon, mag eigenlijk geen excuus zijn. Toch komt het er steeds niet van.

Zweepslag

 Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 18 januari.

Verontwaardigd keek ik om nadat ik een harde trap op mijn kuit voelde. Of dacht te voelen. Onze eerste wedstrijd in het 7-tegen-7-toernooi was toch al verloren dus ik mocht een minuutje voor tijd invallen. Ik holde wat achter de tegenstander aan en had de bal nog niet geraakt toen ik ter aarde zeeg. Niemand in de buurt. Dat was niet goed.