La vita è mobile

Groenlose Gids, 25-09-2024

De geliefde van zijn dochter was van het vrouwonvriendelijkste soort. En met de kennis van nu had de vader kunnen weten dat je foute mannen niet kúnt vermoorden. Toch probeerde hij het. Hij kon zijn dochter niet loslaten en wilde haar ten koste van alles het onheil besparen dat de onverbeterlijke pussygrabber met de gladde tong ongetwijfeld over haar zou uitstorten. Dat zijn eigen dochter uiteindelijk zelf het loodje moest leggen was cru maar logisch. Ze was gedoemd het ultieme offer te brengen. Ze stierf uit liefde voor haar minnaar, die haar bedroog en uit liefde voor haar vader, die haar gevangen hield.

 

Vanaf het eerste balkon van de Nationale Opera in Amsterdam greep Rigoletto - de opera van Verdi, genoemd naar de hofnar en vader van het meisje – me bij de strot. Wij, mijn twee broers en ik, waren er samen met mijn vader. Omdat een bierpakket of kruidenbittertje als verjaardagscadeau eigenlijk alleen nog maar schaamte opwekte vanwege de totale fantasieloosheid, hadden we hem ooit een avondje opera beloofd. Dat die belofte, bijna drie jaar en twee bierpakketjes later, nu pas werd ingelost, was niet erg. Het was onze eerste opera en allemaal waren we onder de indruk van het gebouw, de muziek, de zang, het decor en het stuk.

Voordat de opera begon, dronken we een biertje op het terras. Het was een mooie maar vreemde dag. We genoten van ons sporadische samenzijn. Toch werd het zonnige terras overschaduwd door het bericht van een aangekondigde dood dat we eerder die dag kregen. Mijn vader was van slag. Wij ook. Onze nicht was niet meer. Ze had geen strijd verloren want van pech kun je winnen noch verliezen. Wel had ze gedragen en liefgehad, had ze geregisseerd en afscheid genomen. Ze zou later in de week voor altijd naar haar plekje in het bos gebracht worden en dus kwam er een familiereünie tegen wil en dank. Ongetwijfeld met de belofte aan onszelf om ook dit jaar, juist dit jaar, de neven- en nichtendag wel door te laten gaan.

Op het podium hoorde  Rigoletto zijn vijand, de Verdiaanse Trump, het beroemde deuntje zingen over de wispelturigheid van de vrouw. Toen Rigoletto zich realiseerde wie echt onder het bebloede laken lag, stortte hij machteloos ter aarde bij het lichaam van zijn dochter. Ik dacht aan mijn oom en tante en het onmogelijke dat ze moesten doen. Ik dacht aan te veel vrienden die hetzelfde hadden gedaan. Ik dacht aan mijn eigen kinderen. Ik dacht eraan hoe ik Rigoletto wilde zijn en hen voor altijd zou willen vasthouden en hun een lang, gelukkig en gezond leven wilde beloven. En aan hoe dat niet kon. Mijn ogen prikten. Ik stelde me voor hoe naast mij nog zes ogen prikten. Dat moest wel. En dat stelde me gerust. Het leven was wispelturig maar wij zaten hier nog.