Olympische verhalen

Deze column verscheen in de Groenlose Gids van 31 juli 2024.

Vakantie. Eindelijk. Hoewel ik afgelopen jaar niet veel uren voor de klas stond, heb ik toch hard gewerkt. Op een lange, hobbelige weg en een yogamatje heb ik een vervelend verhaal tot een prima tussenstop gebracht. Op sommige vlakken had ik misschien op meer gehoopt maar al met al sta ik er redelijk goed voor. Na de zomer ga ik weer volledig werken. Ik heb vakantie verdiend.

Helaas is in Nederland de zon stuk en ga ik volgende week pas op vakantie. Dus laaf ik  me in de tussentijd maar aan de Olympische Spelen. Na drie dagen doet TeamNL nog niet echt mee in de medaillespiegel. De teller staat, voor het eerst in 36 jaar, op nul. Maar volgens chef de mission Pieter van den Hoogenband is dat geen probleem. De zwemmende gouddelver van weleer zegt dat het de verhalen achter de sporter zijn die een prestatie indrukwekkend maken. En verhalen zijn er genoeg.

Zo is er Ellen van Dijk die tien maanden geleden moeder werd, afgeschreven was, toch weer op de fiets klom om haar doel te verwezenlijken en zes weken geleden haar enkel brak. Ze werd elfde maar dat ze überhaupt meedeed, was een wonder. Ook is er Sanne Wevers, goudenmedaillewinnares en dochter van haar turncoach. Ze ging gebukt onder de jarenlange juridische en gewonnen strijd die haar vader voerde tegen de aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag. Anderhalve week geleden raakte ze geblesseerd. Ze vocht tegen de pijn en miste de finale op een haar. Ook is er de beachvolleyballende verkrachter (volgens de Engelse wet) en ontuchtpleger (volgens de Nederlandse wet) Steven van de Velde, die z’n straf uitzat, maar nu, jaren later, als clickbait dient voor een horde hongerige journalisten. Hij verloor z’n eerste wedstrijd.

Het zijn allemaal verhalen over tegenslag, stress, depressies, verdriet, fouten maken, doorzetten, overwinnen en verliezen. Het zijn verhalen die inspireren, herkenbaar zijn, of afkeer oproepen. Veel van de verhalen zijn ook onze eigen verhalen. En ook onze verhalen verdienen het om gehoord te worden. We voeren immers een eeuwigdurende strijd op een rommelig levenspad waar, net als bij de sporters, zelden een gouden medaille aan het einde ligt te wachten.

En dat is eigenlijk maar goed ook. Want na het succes van het goud vallen veel sporters in een zwart gat waarna ze in de kolkende modderstroom van vergetelheid moeten worstelen om weer boven te komen. En dan begint de hele ellende van voren af aan. Dus laten we deze vakantie vooral blijven praten over onze eigen worsteling en luisteren naar die van de ander. Zonder gouden doel, maar in prettig gezelschap en eventueel met een gouden gerstenat als spraakwater. Zo laden we op om na de vakantie fris te struikelen, te vallen en weer op te staan.

Laat die teller in Parijs nog maar een tijdje op nul. Dat is beter voor iedereen.