Het liefst
zou ik altijd over mijn Oost Gelre schrijven, een vitale gemeente waar de
kernen in gezonde rivaliteit samenleven. Ik zou het bijvoorbeeld kunnen hebben
over het succesvolle weekend van onze oranje-witte, blauw-rode,
lichtblauw-zwarte, blauw-wit gestreepte, groen-wit gestreepte en groen-witte
voetbalclubs, over Kleintje Kei en Dweilorkestendag. Over de bloemetjes en de
bijtjes in onze klimroos, die in prachtige symbiose leeft met de walnotenboom.
Over koetjes en kalfjes in de lentewei.
Maar dat lukt nu niet. Onze vrienden plegen genocide.
Meer dan 50
duizend mensen, waaronder 15 duizend kinderen, zijn vermoord. Dagelijks komen
er honderden bij. Geen kind kan naar school want alle scholen zijn vernietigd,
alle ziekenhuizen trouwens ook, en 70 procent van alle gebouwen. De bevolking
wordt systematisch uitgehongerd. Er is niets, en er mag niets naar binnen.
Zogenaamd veilige zones worden gebombardeerd zodra mensen zich er verzameld
hebben. Onschuldige burgers als levende schietschijven op een kermis. Vluchten
gaat niet uit de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Ratten in een val.
Weerloos.
Bijna
tachtig jaar geleden vluchtten de Palestijnen massaal naar Gaza omdat er een
etnische zuivering plaatsvond in het land waar ze woonden. Honderden dorpen in
wat altijd Palestina was geweest, maar plots Israël heette, werden platgebrand.
De massaslachtingen waarmee dat gepaard ging, bracht een exodus op gang, de
Nakba, naar een stukje land dat aan alle kanten hermetisch werd afgesloten en
waar ieder bestuur dat het gebied sindsdien gehad heeft, tirannie en geweld met
zich meebracht.
De steun van
Nederland heeft Israël altijd gehad maar bij de etnische zuivering die nu
gaande is, trok Minister Veldkamp zowaar een streep in het zand. Tot hier en
niet verder, leek hij te zeggen. Dat kwam hem op een reprimande van de
geblondeerde poppenspeler van het kabinet te staan, waarna Dick Schoof de ferme
uitspraken relativeerde. Het zand bleek mul, de streep verdween. De
poppenspeler juichte wel toen honderden extreemrechtse hooligans in Katwijk een
handjevol geweldloze demonstranten aanvielen. En als het aan de televotende
Nederlander lag, had Israël het songfestival gewonnen. Niet vanwege het liedje.
Maar ook: er
trok een imponerende bloedrode rivier van 100 duizend Nederlanders door de
straten van Den Haag die uitmondde in een rode zee bij het Vredespaleis in Den
Haag. Zij trokken geen streep in het zand maar een rode lijn en eisten dat het
kabinet de steun aan Netanyahu en zijn genocide intrekt en dat Nederland pleit
voor een vreedzame oplossing waarin beide volken kunnen samenleven. Er liepen
ongetwijfeld Oost Gelrenaren mee.
Alleen de
blauw-wit gestreepten verloren, de rest pakte punten. Op Hemelvaartsdag zijn
Kleintje Kei en de Dweilorkestendag het bezoeken meer dan waard. Zaterdag gaan
wij onder de walnotenboom met de klimroos zitten en proosten we met familie en
vrienden op de verjaardag van onze zoon. En kletsen we wat over koetjes en
kalfjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten