De muur

 Groenlose Gids, juli '23

Mijn Abrahamfeest had ik noodgedwongen afgelast. Ik was op een muur geknald. Misschien had ik het kunnen zien aankomen, of misschien had ik het móeten zien aankomen. Ik had al tijden een kort lontje, reageerde dat thuis af, sliep slecht, mijn tinnitus had de volumeknop goed opengedraaid en op mijn werk kon ik niet verder vooruit denken dan een paar uur, hooguit een dag. Ik had geen overzicht meer en geen controle over de dingen die moesten gebeuren. De ballen die ik hoog moest houden, vielen steeds vaker. Toch had ik gedacht dat ik de zomervakantie nog wel kon halen. Ik had een goed ontwikkelde automatische piloot en die zou me veilig op de landingsbaan van de zomervakantie brengen. Nog een paar weekjes doortrekken en dan op adem komen.

Je kon het nauwelijks een druppel noemen toen er twee leerlingen aan mijn bureau stonden met een simpele vraag waarvoor een kort mailtje genoeg was om die vraag beantwoord te krijgen. Toch was dat het moment dat de emmer overliep; dat de stuwdam, die steeds net wat verder scheurde, het plotseling begaf. Ik werd duizelig, begon te hyperventileren, raakte in paniek en wist op de tast nog net naar huis  te komen. In de dagen die volgden realiseerde ik me dat ik wat meer nodig had dan een paar daagjes rust. Gelukkig heb ik geweldige collega’s die me veel werk uit handen namen zodat ik alleen nog maar wat puntjes op i hoefde te zetten. Ik sliep, huilde, had overal pijn, wilde eigenlijk niet naar buiten en als ik al even op school kwam, moest ik dat bekopen met een knallende koppijn. En feest wilde ik al helemaal niet vieren.

Het was niet de eerste keer dat ik in aanraking kwam met de muur. Een kleine twintig jaar geleden was de knal nog veel harder. Gelukkig maar. Want toen deed ik er twee jaar over om weer helemaal terug te komen. Twee jaar, waarvan de eerste maanden een hel waren. Maanden waarin ik geen licht zag, op geen enkele manier. Maar de tijd bracht ook het licht terug. Ik moest hoognodig lessen leren over mezelf. Ik moest antwoorden vinden op de vragen die zich opdrongen. Waarom kon ik moeilijk ‘nee’ zeggen? Waarom kon ik emotioneel geen afstand nemen? En hoe kon ik ervoor zorgen dat ik mijn liefde voor mijn werk kon bewaren zonder mezelf te verliezen?

Ik vond de antwoorden en heb ze lang onthouden. Maar ik had ze ook steeds minder nodig en inmiddels lagen ze stof te vangen. Ik had wel door dat ik in mijn reserves tastte maar ik negeerde de waarschuwingen. En toen gebeurde wat ik nooit meer had willen meemaken.

Nu is het tijd om de ooit geleerde lessen af te stoffen en te updaten voor de tijd en de leeftijd. Dat gaat me zeker geen twee jaar kosten. Ik zie al regelmatig licht en de vakantie lonkt. Mijn gezin is een wondermedicijn en de biertjes met vrienden smaken me alweer. De muur brokkelt een klein beetje af. En dat feest gaan we vieren. Maar nu nog even niet.