Stap naar voren

 Groenlose Gids, november '23

In de afgelopen weken heb ik de tv-debatten gemeden. Ik had geen zin in de leugens, in de drogredeneringen, in de persoonlijke aanvallen. Ook de kwebbelshows over de debatten heb ik zoveel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Ik wilde niet horen hoe de voorgekauwde en uitgemolken oneliners van politici geanalyseerd en de nieuwste peilingen geduid werden.

Liever kijk ik het Sinterklaasjournaal. Ik weet nu alles over het vergeten grote boek en de geheimzinnige kist. Iedere dag zie ik mijn kinderen ademloos de avonturen van Sint en zijn roetveegpieten volgen. En iedere dag wordt het me duidelijker hoe snel je met verbazing naar rare gewoontes uit het verleden kijkt als je maar je een stap naar voren durft te doen.

Je zou er bijna hoopvol van worden. Gelukkig bracht het prinsenbal me terug in de realiteit. Ik had gehoopt dat de jonge generatie eindelijk zou krijgen wat ze zelf al lang normaal vond. Ik dacht in de zaal zelfs die buzz waar te nemen. Dat gevoel dat het deze keer echt zou gebeuren. Dat er een stap naar voren zou worden gedaan die ervoor zorgde dat je volgend jaar al niet meer zou begrijpen waar toch al die jaren zo moeilijk over was gedaan. De jonkvrouw zou uitgroeien tot prinses. Het bleek ijdele hoop. Natuurlijk.

Helemaal ontsnappen aan de verkiezingsgekte kon ik toch niet. Een stuitend cynische campagne met oranje verkiezingsposters over ‘een frisse start’ en spotjes met ‘gewone mensen’ - mogelijk gemaakt door de quote 500 - vlogen je immers om de oren. Samen met de Putinversteher, met wie ze een innige formatietango danst, had deze machtspartij met succes immigranten de schuld gegeven van de door haarzelf veroorzaakte woningnood. Het politieke spectrum dat al decennia buitenspel staat, kreeg de schuld van al het andere wat er mis is in dit land. Het kan niet anders of we zitten na vandaag gewoon weer opgescheept met nog meer oerconservatieve politici, en de bijbehorende lobbygroepen, die elkaar snel gaan vinden in een nieuw kabinet. Oude wijn, nieuwe zakken.

Iedereen gunt zijn kinderen een aarde om op te leven en een huis om in te wonen. De meeste mensen zijn boos op de vervuilende staalmakers en olieverkopers. Bijna iedereen kent wel een mantelzorger die steeds verder gebukt gaat onder de toenemende druk, of iemand die een broos levenspad bewandelt of onverwacht een vangnet nodig heeft. Maar velen zijn te egoïstisch, te verwend, te opstandig of gewoon te ongeïnteresseerd om de keuzes te maken die daarbij horen.

We dansen de polonaise achteruit. Biertje in de hand, met onze rug naar de toekomst. Of we op tijd omdraaien en een stap naar voren durven doen, is afwachten. Onze democratie en onze leefwereld brokkelen immers in rap tempo af. Het maakt ook niet uit. Ieder volk krijgt de leiders die het verdient.