Ik ben belangrijk noch vermogend. Toch had ik kaartjes voor de VIP-buutavond. Geluk. Ik moest er toch al zijn omdat vaders en moeders van de danseresjes in rood en wit de eer hebben hun dochters door het middenpad naar voren te dragen. Dat doen we alle buutavonden. Verplichtingen worden afgezegd, diensten geruild, strikjes gekocht, oppassen geregeld. Maar we zijn er. En met plezier. Iedere dag twee uur lang voor 30 seconden draagwerk. Een half minuutje waarin, hoog in de lucht, onze dochters kunnen shinen. Hoewel we praktisch onzichtbaar zijn doen we dat uniform gekleed. Zoals kelners gekleed zijn. Om verwarring met de hardwerkende bediening te voorkomen moest ik me na de eerste keer dus snel omkleden. Zwarte pantalon en witte blouse uit, vlinderstrikje af, gewone broek en trui aan, naar m’n plek, zitten, bier drinken en genieten.
Dat lukte goed. Niet alleen wisten de kelners met verse
biertjes naast halfvolle glazen de aanwezigen aan te sporen snel in de stemming
te komen, ook inhoudelijk was de avond van hoog niveau. Leuke technische
vondsten, indrukwekkende dansoptredens en ander spektakel wisselden elkaar in
rap tempo af. De organisatie was perfect, Groenlo barst van het talent en
iedereen wil het zien. Een zevende buutavond ligt in het verschiet. Daar mag
nog meer op gedronken worden.
De buuts zelf waren ook goed, vaak steengoed. De
plaatselijke middenstand kreeg er genadeloos van langs, er waren geestige
persoonlijke anekdotes en geniale woordgrappen. En ach, dat er in een buut verschillende
subgroepen uit de samenleving nogal achteloos op één hoop gegooid werden om
daar dan wat clichématige grappen over te maken die kwetsend kunnen zijn, is
misschien een kwestie van smaak. En dat er soms stadsgenoten belachelijk gemaakt
werden, uitgescholden bijna, zonder dat te koppelen aan een grap of situatie
die dat op een of andere manier rechtvaardigt, was hooguit een smetje op een
verder wervelende show. Het zouden puntjes kunnen zijn voor de evaluatie.
Puntjes op de i.
De organisatie vond echter andere puntjes op de i. Drie
dochterdragers hadden de euvele moed gehad een zwarte spijkerbroek te dragen in
plaats van een zwarte pantalon. Anderen droegen bruine schoenen, geen zwarte. En
dat deed, aldus de organisatie, toch ernstige afbreuk aan de hele opkomst. Het zou
een grapje kunnen zijn omdat het publiek toch alleen maar hoofden zag met een
meisje erboven. Of zelfs lichtvoetige zelfspot over het feit dat de vereniging
zichzelf wel heel serieus neemt. Maar dat was het niet. Het was bittere ernst.
Eenheid moest er zijn. Van top tot teen. Ons werd dringend verzocht onze
zaakjes op dag twee wel op orde te hebben.
Klein bier natuurlijk. We moeten vooral trots zijn op wat de
vereniging met zo veel vrijwilligers allemaal voor elkaar bokst. Maar die veren
worden al uitbundig op elkaars steken en in andere plekken gestoken. En
terecht. Toch zou een beetje zelfrelativering en zelfspot niet verkeerd zijn. Dat
sommige Grollenaren tijdens de buutavonden maar beter geen lange tenen kunnen hebben,
is ook dit jaar weer duidelijk geworden. Misschien moeten de steken de lengte
van hun eigen tenen nu maar eens laten meten. Talent genoeg om dat te doen. Het
is tijd voor een ongecensureerde Knunnekesroast.
En een prinses natuurlijk.
Allemaal volgend jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten