Zonnepanelen

 Groenlose Gids, september '23

We kregen zonnepanelen. Eindelijk. Natuurlijk wist ik best dat het steentje dat we zo probeerden bij te dragen weer zou leiden tot een enorme afvalberg van afgeschreven panelen. En natuurlijk wist ik ook dat het steentje eigenlijk water was dat naar de zee gedragen werd zolang beleidsmakers de echte vervuilers maar bleven subsidiëren – go Extinction Rebellion - maar onze energierekening mocht best wat omlaag.

Twee vriendelijke en spraakzame Poolse broers kwamen ze leggen. Ze waren geheelonthouders, wist ik na drie minuten. Het eerste vooroordeel over Poolse arbeiders was alvast uit de weg geruimd. Bovendien hoefde ik m’n Duits niet af te stoffen want ze spraken perfect Engels. Ze waren begonnen aan de derde week van hun cyclus. Drie weken werkleven in de Achterhoek, één week gezinsleven in Polen. Vrijdag gingen ze dus weer naar huis. Ze konden niet wachten hun vrouw en kinderen weer te zien. We kenden elkaar nu vijf minuten. In Polen hadden ze hun eigen zonnepanelenbedrijf waar ooit twintig man in dienst waren maar waar ze nu nog maar de salarissen van negen personeelsleden konden betalen omdat de Poolse regering er alles aan deed de energietransitie in eigen land en in Europa te dwarsbomen. Tien minuten. Ze hielden van hun familie en van hun land. Maar niet van hun regering. De hele Poolse, Nederlandse en Europese politiek werd besproken.

PiS, de conservatieve machtspartij in Polen, maakt van asielzoekers vlak voor een belangrijke parlementsverkiezing moordende en verkrachtende monsters om zo stemmen te trekken, wisten de broers me te vertellen. Maar de partij stond wel toe, dat arbeidsmigranten, vaak tegen betaling aan corrupte ambtenaren in Polen aan het werk konden. Niet goed, aldus de broers. Een grotere doorn in hun oog waren Oekraïners die vanuit het relatief veilige westen van het land misbruik kwamen maken van de Poolse voorzieningen.

Ik wist niet of dat waar was. Het deed me wel denken aan de leugenmachine omtrent vluchtelingen die in Nederland, in de aanloop naar 22 november, op volle toeren draait. Zo heeft onderzoek aangetoond dat het toelaten van asielzoekers geen aanzuigende werking heeft, wat onze eigen conservatieve machtspartij ook beweert. Bovendien bestaat bijna de volledige immigratie in Nederland, meer dan 90 procent, uit arbeidsmigranten voor wie we de deuren juist wagenwijd open houden omdat zij het werk doen waarvoor wij, hardwerkende Nederlanders, onze neus ophalen. Maar goed, de knorrende onderbuik moet gevoed. Het liefst met feitenvrije zoethoudertjes. Alles voor het rode potlood in het juiste vakje; alles voor de status quo.  

Een half uurtje en een paar kopjes koffie later waren de broers en ik het erover eens dat we het niet overal over eens waren. Maar ook dat het overal anders was maar toch hetzelfde; dat onmachtige machtspolitici ons bleven voeren met lege calorieën om maar in het zadel te blijven. En dat het er voor onze kinderen niet goed uitzag. Nu konden ze van mij het dak op. Mijn steentje moest nodig naar de zee. Geen tijd voor wanhopige apathie, geen tijd voor hoopvolle gesprekken. Er werd al te veel gepraat. Tijd voor actie. Go Extinction Rebellion.