Proost!

Deze column verscheen in mei '23 in de Groenlose Gids. Een eindelijk goedgekeurd plan om een nieuwe sporthal te bouwen werd alsnog tegengehouden.

Als het aan de wethouder lag, had deze raadsvergadering een einde gemaakt aan het gesteggel over de sporthal. Dan kon begonnen worden met datgene wat zijn partij altijd zo hoog in het vaandel heeft: bouwen, bouwen, bouwen. En het zou ook nog eens ten goede komen aan onze jeugd: scholieren en jonge sporters. Oké, er waren wat financiële kinken in kabels gekomen. Maar goed, alles wordt duurder en juist dan houdt de politiek de rug recht en zorgt ervoor dat er niet gehakt wordt in het fundament van een gezonde jeugd: een goede school en goede sportfaciliteiten. Dat sommige zaalsportverenigingen in die gestegen kosten hun kans schoon zagen om in opstand te komen, was vervelend. Dat zij graag in de versleten hal wilden blijven, met het belendende café, waarvoor de term ‘sportboulevard’ uit de hoge hoed was getoverd, kon toch niet voor verder uitstel van de plannen zorgen.

De infrastructuur bij de nieuw te bouwen hal was immers al aangelegd, de begroting goedgekeurd. Bovendien kon het opwaarderen en de exploitatie van de versleten hal met het belendende café uitstekend een onderwerp van gesprek zijn voor de toekomst maar de aanleg van de nieuwe hal kon na vanavond toch eindelijk beginnen. Immers, ook een gerenoveerde hal voldeed niet aan wetten, voorschriften en adviezen voor scholen. En de scholieren hadden al jaren les in een gymzaaltje dat gestut was om het inzakken van de vloer te voorkomen. Een zaaltje met afgekeurde wandrekken, stinkend sanitair, een zaaltje waar de getekende piemels en andere muurkunst van huidige vijftigers nog in de kleedkamers te vinden was. Dat dit zaaltje nog gebruikt werd, niet alleen als gymzaal voor scholieren maar ook als een van de vijf locaties waar jonge turners zich moeten behelpen met oud materiaal, was een schande voor Groenlo. De raad zou de wethouder ongetwijfeld steunen.

Het debat kon beginnen.

De wethouder sprak. Hij maakte duidelijk dat er geen twijfel kon bestaan over de noodzaak, dat het echt niet nog duurder werd, wellicht goedkoper en dat er een onduidelijke situatie zou ontstaan die het proces ver zou terugwerpen als de schop morgen niet de grond in kon. Een zorgvuldig uitgevoerd proces bovendien, dat al zes ton had gekost. Die situatie zou veel, voornamelijk jonge, slachtoffers kennen. Dat sommigen baat hadden bij een onduidelijke situatie – zolang er niet gebouwd wordt, is de kans alleen maar groter dat er veel geld gestoken wordt in het opkalefateren van de 50 jaar oude hal met het belendende café – bleef de olifant in de raadzaal.

Er waren voor- en tegenstanders. Een enkele partij draaide volledig. ‘Integrale aanpak’ nestelde zich naast ‘sportboulevard’ in het rijtje vaagtaal. Hoewel alle partijen zich haastten om duidelijk te maken dat het natuurlijk heel belangrijk is dat ook de scholieren en turners een goede sporthal krijgen, of, nou ja, een gymzaal misschien, tekende zich de sympathie voor de versleten hal en de stem van de onderbuik duidelijk af. De jeugd mag dan belangrijk zijn maar ze kunnen niet op je stemmen.

Maar nog steeds kon de wethouder rekenen op een meerderheid. Zijn partij zou immers achter hem staan. Toch?

De fractievoorzitter, die om begrijpelijke integriteitsredenen een tijd geleden nog aangegeven had zich niet met deze zaak te willen bemoeien, hield een vlammend betoog en stak daarbij zijn wethouder het mes in de rug. ‘Dualisme’ noemde hij deze aanval. De wethouder voelde zijn adem stokken. Hij wist genoeg. De set up kwam van de zaalsporters; de smash van zijn eigen partij. In het publiek werd de apotheose van deze avond, een hoofdelijke stemming, glimlachend gadegeslagen. Voorlopig geen nieuwe hal. De pauzeknop werd de uitstelknop. Daar kon op gedronken worden. In het belendende café.