Kamp

 Groenlose Gids, augustus '23

Op weg naar huis van haar gymkamp zat mijn dochter naast me in de auto zwijgend voor zich uit te staren. Ik zag dat ze van alles had meegemaakt maar ze kwam niet verder dan een schor: ‘Het was fantastisch’. Ze had geen zin om te praten en de knollen waren op. Logisch ook, want ze had ongetwijfeld twee keer genachtbraakt en overdag had de leiding voor een intensief programma gezorgd.

Ook ik was een paar nachten weggeweest. Na jaren van vruchteloos agenda’s vergelijken, was het mij, mijn broers en mijn moeder gelukt; we brachten een regenachtig weekend door in een B&B in Deventer. Daar deden we niet veel. We gingen naar buiten om te eten en verder dronken we, kaartten we, en praatten we. Mijn moeder was, zoals altijd, trots op haar zonen. En wij voelden ons gezegend dat onze moeder op haar leeftijd nog zo vol in het leven stond. Het Spaanse leven, dat wel. Ze zag ons dus veel minder dan haar lief was. Ze miste ons en dat ze ouder werd vervulde haar van weemoed met een toefje doodsangst. Dat ze nu een zoon van 50 had, wilde er bij haar bovendien niet in. Onze levens die, hoewel innig verweven, behoorlijk uit elkaar liepen, kwamen voor twee nachten weer samen. Zo werd er gelachen en gehuild en was het een B&B vol liefde.

Het was niet het eerste kamp van mijn dochter. Aan het begin van de zomer was ze met de scouting al twee nachten van huis geweest. Dus voor de tweede keer in een paar weken hadden we haar nieuwe luchtbed, nieuwe slaapzak, haar eigen kussen en een tas vol kleren achter in de auto gegooid. En niet te vergeten haar trouwste vriend, beer. En ook nu zou ze met vriendjes en vriendinnetjes weer avonturen beleven waar wij geen weet van hadden of waar we hooguit summier wat over zouden horen.

Toen we thuis kwamen en ik de auto parkeerde, keek ik stiekem naar haar. Ze zag er bleek uit en moe. Maar ook groot en zelfstandig. Een eigen wil, een eigen karakter en steeds meer een eigen leven. Ik was trots maar ook een tikje weemoedig. Het tempo waarin ik haar los moest laten lag nu al veel hoger dan mijn vaderhart aankon. Nu wilde ze nog voor altijd bij ons wonen maar voor je het wist moest ik het doen met een weekendje kaarten in een B&B.

Voordat ze uitstapte, pakte ze beer en keek ze ook naar mij.

‘Papa…’

‘Ja, schat?’’

‘Ik heb je gemist.’