Dik verdiend

 Hard gewerkt. De vakantie is dik verdiend. Nu lekker met z’n allen naar de Cross. Oké, we hebben het gehoord, over die nieuwe eigenaren: die belastingontwijkende miljardairs die de hele boel uit willen hollen. Foute jongens, zeggen ze. Iets met wapens en oorlog; de boze stiefmoeder. Maar wat moet je dan? Niet gaan? Dat heeft toch geen enkele zin. Die lui hebben al zo veel opgekocht; daar begin je als gewone burger niets tegen. Laat ze lekker het festival uitmelken en de smeulende resten doorverkopen. Dan zien we wel weer verder. Wij gaan een feestje bouwen.

Kaartje

Toen ik jong was stuurde ik nooit kaartjes vanaf een vakantieadres. Ik was weg en had weinig trek bezig te zijn met de achterblijvers. Ik maakte één uitzondering. Ieder jaar ging er een kaartje naar Nieuwstad 7. Dat adres kende ik overigens niet uit m'n hoofd maar dat was ook niet nodig. Café Kras, Groenlo, The Netherlands. Dat was genoeg.

Geroezemoes

Het geroezemoes op school is terug. Het klinkt zoals ik het me herinner uit de kelder van het Marianum. De plek waar vroeger conciërge Nico de bezem zwaaide, Jezus vanuit een Deux Chevaux over ons waakte en waar geen docent zich waagde. Het was er gezellig. Er werd gekletst en gekaart, gelezen en gelachen.

Drie

 

Wat schrijf je als woorden de werkelijkheid niet kunnen verdraaien? Als ze tekortschieten en er een zware, onheilspellende donderwolk in de lucht hangt? Als je die wolk wil grijpen en het onweer eruit wil schudden om hem lichter te maken? Maar als hij steeds opnieuw, bij iedere poging de woorden te vinden, ontsnapt door de mazen van de mooiste zinnen en de lucht zwart kleurt. En ons, iedereen, machteloos en stil laat?

Koetjes en kalfjes

Het liefst zou ik altijd over mijn Oost Gelre schrijven, een vitale gemeente waar de kernen in gezonde rivaliteit samenleven. Ik zou het bijvoorbeeld kunnen hebben over het succesvolle weekend van onze oranje-witte, blauw-rode, lichtblauw-zwarte, blauw-wit gestreepte, groen-wit gestreepte en groen-witte voetbalclubs, over Kleintje Kei en Dweilorkestendag. Over de bloemetjes en de bijtjes in onze klimroos, die in prachtige symbiose leeft met de walnotenboom. Over koetjes en kalfjes in de lentewei. 

Maar dat lukt nu niet. Onze vrienden plegen genocide.

Twee minuten

 Deze column verscheen op 7 mei

Ik sloot m’n ogen twee minuten in de hoop dat de moord in Auschwitz op de tweejarige Grollenaar Heiman van Coeverden niet voor niets was geweest. Of die op zijn vijfjarige zus Rika, op de 21-jarige Leo Trijbits of op de zeventienjarige Helga Heijmans. Of de moord in Sobibor op de veertienjarige Henri Heijmans, de twintigjarige Clara Heijmans en de twaalfjarige Reiny Mok. Ik dacht aan hun kinderen en kleinkinderen die zelfs nooit ook maar een vonk tussen twee verliefde mensen waren geweest. Aan levens nooit geleefd.

Word leraar

 Deze column verscheen op 23 april 2025

Het voorjaar begint ieder jaar vroeger. Zelfs de meivakantie valt nu goeddeels in april. De Ardennen zijn een prima plek om, samen met vrienden tijdens die eerste vrije dagen - de paasdagen - tot rust te komen. De echo van het werk vervliegt uiteindelijk ook tussen de Belgische bergen. Voetballende kinderen, lekkere Belgische biertjes en goede gesprekken zijn de basis. Een gezonde wandeling door de heuvels doet de rest.

En dat beloof ik

 Deze column verscheen op 9 april.

Mijn zoon zou officieel scout worden. Hij en een dozijn anderen mochten de eed afleggen bij de klimtoren op Jongensstad, het idyllisch gelegen scoutingterrein in het hart van Groenlo. De brand die er enkele jaren geleden woedde, had voor versnelling in de nieuwbouwplannen gezorgd. Nu stond er een prachtig nieuw gebouw; een half ondergrondse, multifunctionele burcht. Wij, ouders van het vijfjarig grut, kregen alvast een rondleiding van een van de vele vrijwilligers die met z’n allen de laatste plankjes zaagden, schroefjes draaiden en klimwandjes maakten voor de officiële opening van aankomend weekend.

Boerderij

 Deze column verscheen op 26 maart 2025.

Ik keek essays na. Voor de 6 vwo’ers was deze laatste toets voor het eindexamen als het leven zelf. De vraag was nu eens niet wat anderen, docenten, van ze verlangden maar wat ze er zelf van wilden maken. Een aantal leerlingen schreef over de tijd na de eindexamens, over vriendschappen, over grootse plannen of over angsten en verlangens. Sommigen schreven jaloersmakend goed, anderen hartverscheurend eerlijk. Allemaal hadden ze er echt iets van gemaakt. En ik had het voorrecht ze te lezen.

Positiever

 Deze column verscheen op 12 maart 2025 in de Groenlose Gids en Elna.

‘Schrijf toch eens wat positievere stukjes!’. De man overviel me. Het was carnaval, de zon scheen en ik had een biertje in m’n hand; een prima situatie om m’n mond vol tanden weg te lachen en door te lopen. Ik had de carnavalist graag snedig van repliek gediend, maar ad rem ben ik niet. Zijn opmerking bleef me wel bij. Ook in mijn eigen omgeving krijg ik regelmatig te horen dat ik een pessimist ben. Misschien klopt dat. Maar in m’n stukjes viel het toch mee? Ik dacht dat ik mijn bijtende cynisme prima kon verbloemen met wat mooie woorden, lichte ironie of een sprankje hoop. Nee dus, kennelijk las men er dwars doorheen.